χρόνια πολλά σ'όλους τους λατρεμένους μπαμπάδες!!!!!

Πατέρα, εσύ χρυσό κλειδί στου σπιτικού την θύρα

            Και στ ασημόγκριζα  μαλλιά, κορώνα σου η πείρα

            Το στιβαρό το χέρι σου θεμέλιο στην φαμίλια

            Κι ο λόγος σου μελόσταγμα που ‘βγαινει απ τα χείλια

            Πάντα η  πλατιά σου αγκαλιά, φωλιά για  τα παιδιά σου

            Θυσία στον αγώνα τους, το αίμα της καρδιάς σου

έχω κι εγώ την πετριά όπως πολλοί Ελληνες να κανω τις σκέψεις μου στίχους, σήμερα αφιερώνω σε όλους εμάς λίγα τετράστιχα!!!

            ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ

Σκυμμένος πάνω στα χαρτιά

Τις σκέψεις σου αραδιάζεις

Και κάθε σου κρυφό καημό

Απ’ την ψυχή σου βγάζεις

Δίνεις στο άψυχο χαρτί

Ζωή, φως, την ελπίδα

Με την δική σου υπογραφή

Ταυτότητα, σφραγίδα

Χαρίζεις με τους στίχους σου

Χαμόγελο ή πόνο

Και πέρα δώθε σεργιανάς

Παρέα με το χρόνο

Μα τη φωνή σου ποιητή

Την παίρνει τ’ αεράκι

Κι έχεις – με πίκρα ομολογώ-

Μια θέση «τιμής ένεκεν»

            Εις το Μοναστηράκι

15 Ιουνίου 2011 σαν σήμερα το 1994 έφυγε από κοντά μας ο Μάνος Χατζηδάκης ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ

15 Ιουνίου 2011 σαν σήμερα  το 1994 έφυγε από κοντά μας ο Μάνος Χατζηδάκης

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ

Οι άγγελοι ζηλέψανε

Την θεία μελωδία

Που σκόρπιζαν οι νότες σου

Σαν άγγιζες το πιάνο,

Και σ’  άρπαξαν, σ’ ανέβασαν

Σ’ ουράνια παλάτια

Και ορφανέψαμε στην γη

Αγαπημένε Μάνο…

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΕΜΟΣ.wmv ( ηχητικό, η υπέροχη μουσική της ταινίας love story

όλα τα φιλαράκια του facebook

Μάζεψα με πολύ αγάπη όλες τις φωτο απο τις συναντήσεις μας απο τις όμορφες στιγμές μας, ανθρωποι που μέχρι χτες ειμαστε άγνωστοι, γνωριστήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, τραγουδίσαμε, και γίναμε αγαπημένα φιλαράκια. Δεν ειναι πολύ όμορφο αυτό???

Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ

Κάποτε φεύγαν με καράβια τα παιδιά μας
Για Γερμανία, Αυστραλία, Αμερική
Για να πετάξουνε της φτώχιας τον μανδύα
Εργάτες, σερβιτόροι, ναυτικοί.

Σε ποιο χωριό, ποιο σπιτικό δεν είχε μετανάστη
Ποια μάνα δεν καρτέραγε στην πόρτα ένα γράμμα
Απ’ τον ξενιτεμένο της, μια λέξη, μια γραφή
Διάβαζε, ξαναδιάβαζε, το μούσκευε στο κλάμα

Ήταν ο πόλεμος, μας είχε καταστρέψει
αδέρφια χώριζε, μανάδες, και παιδιά
Το δάκρυ τους στα μάτια είχε στερέψει
Και κλείδωσαν τον πόνο στην καρδιά

Σήμερα πάλι η σκηνή ξαναγυρίζει
Φεύγουν…
μ’ αεροπλάνα και πτυχία τώρα πια
αφού την άμοιρη πατρίδα μας μαστίζει
η φτώχια, η ανεργία, η κλεψιά

τι μέλλων θα μπορέσουν πια να χουν
σε μια πατρίδα που ανθέλληνες προδώσαν
την ξεπουλήσαν την ματώσαν, τη βούλιαξαν…
και στα παιδιά της,...
το εισιτήριο της πίκρας πάλι δώσαν.

ΘΑ 'ΘΕΛΑ.....

Λίγοι ρομαντικοί στίχοι, για να ξεφεύγουμε απο την σκληρή πραγματικότητα

!Θα ΄θελα πάντα μια ζέστή αγκαλιά να έχω
σ ΄όλα τα δύσκολα μέσα σ αυτήν να τρέχω
πάντα ένα χέρι να μ' αγγίζει το κεφάλι
να 'ναι σιμά μου τις νυχτιές στο προσκεφάλι


θα 'θελα αγάπη να χαρίζω και να παίρνω
κι όταν πονώ και σαν κλωνί θα γέρνω
πάντα δυό χέρια τρυφερά να με σηκώνουν
και την ελπίδα στην ψυχή μου να καρφώνουν




Θα 'θελα όταν πέφτει το σκοτάδι
να 'χω στ' αυτί μου μιας γλυκειάς φωνής το χάδι
πάντα μι ανάσα να ζεσταίνει το κορμί μου
ο απαλός ο ήχος της να ειν' η δύναμή μου


Αυτά τα θέλω, αν θα τα 'χω, θαν τα πλούτη
που θα μου χάριζε, στ αλήθεια, η ζωή ετούτη!!!

τα παιδικά μας παιχνίδια!

Τα παιδικά μας παιχνίδια


Μικρές αγαπημένες ώρες αυτές που με γυρνάτε πίσω
Παιδικά, όμορφα παιχνίδια σαν ταινία ν αντικρύσω
Ναι! Θυμάμαι τις αμάδες που την πέτρα δυνατά
Την πετούσαμε στον τοίχο ποια θα πάει πιο μακριά
Καπετάνιο με γυαλένια στρογγυλά γεμάτα χρώμα
Ρίχναμε σε λακκουβάκια που τα σκάβαμε στο χώμα
Το ξυλίκι, τα πατίνια μες τους χωματένιους δρόμους
Τα πεντόβολα, κρυφτό, ε! και κλεφτες κι αστυνόμους
Τι χαρά όταν τα βράδια σαν σουρούπωνε η μέρα
Στις αυλές ο καραγκιόζη έβγαινε εις τον αέρα
«Η παράσταση αρχίζει» με σεντόνι και κερί
Εισιτήριο στην πόρτα δυο δεκάρες, μια δραχμή!
Ζωγραφιές πασπαλισμένες με χρυσόσκονη ,αγγελάκια
Και πολύχρωμα λουλούδια μα και παχουλά μωράκια
Συλλογές Ω! ναι! Από μπύρες, εμαζεύαμε καπάκια
Μα και ποδοσφαιριστών τις φώτο, για να παίζουμε χαρτάκια
Τα πετούσαμε στον τοίχο ποιος τον άλλον θα νικήσει
Κι όποιου πάει πιο μακριά όλα να τα αποκτήσει.


Στρατιωτάκια ακούνητα αμίλητα αγέλαστα,
Ένα λεπτό κρεμμύδι γκεο- βαγκέο
Πινακωτή ,πινακωτή από τα άλλο μου τα αυτί
Γιατί ειν’ η μανά μου κουφή!
Περνά- περνά η μέλισσα με τα μελλισόπουλα
Και με τα παιδόπουλα! Παιδόπουλα!
Αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό
έχασα την μάνα μου και πάω να την βρω
παπούτσια δεν μου πήρε να πάω στο σχολειό
κι αν δεν μου τα πάρει ο διάολος θα την πάρει
αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό!
Μια δεκάρα η βιολέτα

Τσινγκολελέτα, -τσινγκολελέτα!
Πράσινα κουφέτα
Του γέρου τα μουστάκια,
του ποντικού τα αυτάκια!






Είναι τούτα μερικά απ αυτά που εγώ θυμάμαι
Κι όσο θα περνούν τα χρόνια νοσταλγός τους πάντα θα ‘μαι!

αφιερωμένο στον πανδαμάτορα χρόνο....

Το σήμερα θα γίνει χτες
Και το αύριο που θα ρθει
Μι ανάμνηση που θα κρυφτεί
Μέσα στου νου τα βάθη


Κάθε λεπτό που προσπερνάς
Είναι κρασί που πίνεις
Γλυκόπικρο απ τη ζωή
Που πίσω σου αφήνει


Η ίδια πάντα διαδρομή
Του χρόνου δεν αλλάζει
Κίνησες γλυκοχαραυγή
Θ’ αρχίσει να βραδιάζει.

Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος....

< Να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω λάδι > . Μεγάλη σοφία βρε παιδί μου κρύβουν αυτές οι λαϊκές παροιμίες . Γιατί αν δεν τον κάψεις τον Γιάννη πως θα τον αλείψεις μέλι. Έτσι στα ξεκούδουνα δεν γίνεται.
Σήμερα γιορτάζουμε παγκοσμίως την ήμέρα περιβάλλοντος Ποιου περιβάλλοντος ? Μα αυτού, του μολυσμένου απ το καυσαέριο ,του βρώμικου , του κατεστραμμένου από τις φωτιές , του πνιγμένου στη σκόνη , στο σκουπίδι, στον καπνό και στα απόβλητα γενικώς .
Να μην του κάνουμε και μια γιορτή να μην πούμε όμορφα πράγματα μη εφικτά βεβαίως με αρκετά <θα> από τα παράθυρα των Μ.Μ.Ε.? μόνο που την άλλη κιόλας μέρα γίνονται παρελθόν ξεχασμένο και άντε και του χρόνου μια από τα ίδια .
Οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου κάθε λίγο, χρόνια τώρα , όμως τι άλλαξε?
Οι παραλίες μας το καλοκαίρι γεμάτες πλαστικές σακούλες, μπουκάλια, αποτσίγαρα στην άμμο, πολύχρωμα τενεκεδάκια αναψυκτικών, κάτι σαν σουρεαλιστικός πίνακας .
Οι γειτονιές γεμάτες αδέσποτα που αποπατούν στα πεζοδρόμια και όχι μόνο , υπάρχουν κι αυτά που συνοδεύονται αλλά που ο ιδιοκτήτης τους δεν μπαίνει στον κόπο να μαζέψει τις ακαθαρσίες τους ,απλά σφυρίζει αδιάφορα.
Ο έλεγχος καυσαερίων των αυτοκινήτων και δη των ταξί και των φορτηγών που κυκλοφορούν στο κέντρο ανύπαρκτος, πατάνε γκάζι και πνίγεσαι μέσα στο μαύρο σύννεφο του καπνού που σου εκτοξεύουν στη μούρη και κάνεις ένα τέταρτο να αποσυμφορηθείς από τη ζαλάδα.
Οι κάδοι των απορριμμάτων άπλυτοι και γύρω τους υπολείμματα από τις σκισμένες σακούλες που η καλή νοικοκυρά άφησε απ έξω ,ίσως γιατί ήταν γεμάτος
Τώρα αν θελήσεις να πάς κατά ύπαιθρο μεριά ω! του θαύματος, σ΄ όλη την διαδρομή κατά μήκος του δρόμου ξερόχορτα ίσα με το ύψος των θάμνων , στολισμένα με pampers,πακέτα από τσιγάρα , χαρτιά, εφημερίδες σακούλες από τρόφιμα που ΕΣΥ άφησες γιατί τι πιο εύκολο από το να ανοίξεις το παράθυρο του αυτοκινήτου και να πετάξεις έξω ότι σκουπίδι έχεις ,μήπως σε βλέπει κανείς? Και όλα αυτά αρκετό υλικό για ένα καλό μπουρλότο , έτσι τα καημένα τα δέντρα – η μόνη πια πηγή ζωής και οξυγόνου- να γίνονται παρανάλωμα του πυρός .
Όμως, ποιός νοιάζεται; Από λόγια χορτάσαμε. Φτάνει.. Έργα θέλουμε για να σώσουμε, αν σώζεται ότι απόμεινε από το <περιβάλλον> και πάνω απ’ όλα παιδεία και εξάσκηση της συνείδησης μας.


Η ανακύκλωση που την ακούμε συχνά – πυκνά είναι ένας καλός τρόπος αξιοποίησης των σκουπιδιών μας όμως που είναι οι κάδοι; Αραιά και που υπάρχουν κάποιοι τουλάχιστον στην γειτονιά μου.
Αν ο καθένας από μας κατανοήσει τι θα στοιχίσει στα παιδιά μας η αδιαφορία και ο ωχαδερφισμός που κουβαλάμε μέσα μας όταν σε μερικά χρόνια θα είναι υποχρεωμένα να κυκλοφορούν με μάσκες οξυγόνου ,όταν ο καρκίνος που ήδη μαστίζει τη ν ανθρωπότητα θα είναι σαν το λαχείο, ο ένας στους δύο πεθαίνει ,αν το κατανοήσει, ίσως κάνουμε ένα βήμα μπροστά αλλιώς θα μείνουμε στη μια την μοναδική ημέρα της φιέστας
<< Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος, αβίωτου >>


* * *