Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ


ΣΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ

Αγάπησες το απέραντο γαλάζιο
Το αφρισμένο κύμα το αλμυρό
Το λιόχαρο ξημέρωμα στο Αιγαίο
Και λούστηκες μ’ αθάνατο νερό.

Μούσες σου τα κοχύλια, τ’ αρμυρίκια
Οι άνεμοι, οι θαλασσοσπηλιές,
Τα απλωμένα, του γιαλού τα φύκια
Οι κάμποι, τα τζιτζίκια, οι ελιές.

Οι στίχοι σου ευωδιάζουνε Ελλάδα
Και σπαρταρά το αίμα που κυλά
Στο σώμα του καλοκαιριού όλο φρεσκάδα
Σαν το χαϊδεύει ο ήλιος απαλά.

Του πρωινού τραγούδησες την αύρα
Της ‘Άνοιξης τα κρίνα, τις μυρτιές,
Δάκρυσες με τον ήχο της καμπάνας
Με τ’ άδικου πολέμου τις φωτιές.

Αινίγματα στων βράχων τις σχισμάδες
Αναζητούσες με τ’ αγέρα τις βοές
Έρωτα, έγραφες πα’ στην καυτή την άμμο
Για λυγερές αλαφροπάτητες σκιές.

Με της βροχής τη σιγανή ψιχάλα
Του λεύτερου τ’ ανέμου χαϊδολόι
Αγνάντευες το πελαγίσιο κύμα
Κι αφουγκραζόσουνα γοργόνας μοιρολόι.

Οράματα ανυπότακτα θεριέψαν
Στης φαντασίας σου τον λυρισμό
Οράματα που στο άπειρο οδεύσαν
Κι άγγιξαν τον υπερρεαλισμό

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

Ο ΦΙΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΕΣΙΣΚΛΗΣ ΕΣΒΗΣΕ ΧΘΕΣ 10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2008
ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΕΛΑΦΡΟ ΤΟ ΧΩΜΑΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΣΚΕΠΑΣΕΙ

ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ



Συνωμοτήσαμε με την σιωπή
Και δέσμιοι της τώρα έχουμε γίνει
Αφήσαμε το λάθος μας κρυφά,
Να καίει τα σωθικά μας σαν καμίνι.

-------------------

ΜΟΙΡΑ ΜΟΥ

Σε ποιο σεντούκι μοίρα μου
Έκρυψες τα προικιά μου,
Και ψάχνω ακόμα να τα βρω Να νιώσω τη χαρά μου;

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΠΟΙΗΤΗ ΠΕΤΡΟ ΜΕΣΙΣΚΛΗ

ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΑ
Βήμα βαρύ με έφερε σ’ αυτήν εδώ την άκρη
Όπου,….Δεν έχει θέση η χαρά Κυρίαρχος το δάκρυ

Μαυροντυμένα σέρνονται Κορμιά απελπισμένα
Γονατιστά προσεύχονται Με χέρια παγωμένα

Κεριά, καντήλια, θυμιατά Τριαντάφυλλα και κρίνα
Με μια φροντίδα περισσή Στολίζουν κάθε μνήμα

Πόνος βουβός, πικρός καημός Κι ένα γιατί στα χείλη
Ένα γιατί ατέρμονο Απ την αυγή ως το δείλι

Δόξα, χρήμα, και όνειρα Θαμμένα μες το χώμα
Νιάτα που δεν γνώρισαν Του ‘έρωτα το χρώμα

Σε μαρμαρένιο πλαίσιο Μικρά, γλυκά αγγελούδια
Σκορπούν το χαμογέλιο τους Μα….είναι νεκρά λουλούδια

Και του γονιού η αγκαλιά Που ναι γλυκιά σαν μέλι
Πλήρης κι αν είναι ημερών ποιος να την χάσει θέλει;

Τον κύκλο ανοίγει της ζωής nΚάθε ψυχή σαν κλάψει
Και θα τον κλείσει κλαίγοντας Αυτός που θα την θάψει
Με μια πλατιά επιγραφή Πάνω σε κάθε μνήμα
ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ ΜΗ ΛΥΣΜΟΝΗΤΕ….

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008

ΖΑΧΟΠΟΥΛΙΑΔΑ



9-2-2008

Η ΖΑΧΟΠΟΥΛΙΑΔΑ


Όλα τα ‘χε Η Ελλάδα, το μόνο που της ‘έλειπε….
Η Ζαχοπουλιάδα.!!!

Πόσο χρόνο σπαταλάς, αχ! Βρε Έλληνα κωθώνι
Για να ακούς χίλιες ψευτιές μπρος σε μια μικρή οθόνη.

Φτάνεις να παραμιλάς και να βρίζεις οργισμένος
Που για άλλη μια φορά νιώθεις πάλι προδομένος.

Φαίνεται πως λησμονάς μες σε μια τετραετία,
Γι αυτό κι επαναλαμβάνεις, την παλιά σου αμαρτία.

Μεγαλώνεις ή γερνάς όμως που μυαλό να βάλεις
Λες! - Κι όμως υπάρχει ελπίδα ενώ μέσα σου αμφιβάλλεις.

Μια σου δίνω συμβουλή, γράφε τους σε DVD
Κι όταν πάς για να ψηφίσεις δες το για να τους μαυρίσεις
Ψεύτες, κλέφτες που περάσαν, κι όλοι τους σε ξεγελάσαν.­­

ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΡΙΜΑ ΑΝ ΔΕΝ.....




ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΡΙΜΑ….

Τα δυό μου μάτια όταν άνοιξα στον κόσμο
Ήταν φαντάζομαι για όλους γύρω μου γιορτή
Γιορτή και άνθιζαν πολύχρωμα λουλούδια
Μια μέρα όλο χαρά ξεχωριστή.
Το γέλιο ή το κλάμα μου ήταν γι αυτούς τραγούδι
Με κοίταζαν με φρόντιζαν, μ’ αγάπη περισσή
Στην αγκαλιά της μάνας μου ήμουν εν’ αγγελούδι
Που την ζωή της έκανε ολόφωτη χρυσή.

Οι αναμνήσεις μου θολές απ τα μικρά μου χρόνια
Ελάχιστα στη μνήμη μου μπορώ τώρα να φέρω
Όμως θυμάμαι έλεγαν με το μυαλό που έχω
Πως στη ζωή μου θα μπορώ , πολλά να καταφέρω.
Και όπως αποδείχτηκε μυαλό περίσσο είχα
Άλλο αν δεν κατάφερα εκείνα τα πολλά
Γιατί η καρδιά μου ήτανε πιο πάνω απ’ το μυαλό μου
Ζούσα με το συναίσθημα και μ’ όνειρα απλά.

Δεν ξέρω αν εστόχευα την δόξα ή το χρήμα
Πως θα μπορούσε να ‘τανε σήμερα η ζωή μου

Όμως δοξάζω τον Θεό γιατί θα ήταν κριμα

αν δεν κρατούσα καθαρη κι ατόφια την ψυχή μου.

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

EN ONOMATI....

Από μικρό παιδί σε έψαχνα Θεέ μου και πάντα σε έβρισκα κοιτάζοντας τ’ αστέρια , θαυμάζοντας την αρμονία του σύμπαντος , μέσα σε μια γλάστρα βλέποντας από το χώμα και την κοπριά να ξεφυτρώνει ένα καταπράσινο φύλλο και μετά ένα πολύχρωμο λουλούδι, στη φωλιά που με τόση υπομονή έφτιαχνε κάθε Άνοιξη ένα μικρό χελιδόνι, στα ακούραστα μυρμήγκια που με θαυμαστό τρόπο δουλεύοντας συνέχεια έκαναν τις ετοιμασίες τους για το χειμώνα, μα και όταν έφτασε η ώρα να γίνω μητέρα , νιώθοντας εκείνο το μικρό φασολάκι έμβρυο μέσα στα σπλάχνα μου να μεγαλώνει εννέα μήνες μέχρι που άκουσα το πρώτο κλάμα του νέου ολοκληρωμένου ανθρώπου να έρχεται στη ζωή .
Ακόμη σε έβρισκα μέσα στις λέξεις , ένστικτο, συνείδηση, λύπη, χαρά, αγάπη , σκέψη….Δεν μου χρειάστηκε ποτέ να σου δώσω ένα όνομα , να σε πω Αλλάχ , Βούδα, Ιεχωβά, πάντα ένιωθα ότι είσαι ο πατέρας όλων των ανθρώπων, λευκών , μαύρων, κίτρινων , φτωχών , πλουσίων, δυνατών και αδυνάτων. Απορούσα δε γιατί ‘εν ονόματι σου’ η ιστορία έχει γραφτεί με τις πιο αιματοβαμμένες σελίδες. Απορούσα ακόμη γιατί πάντα σ’ ένα πόλεμο κάποιος εκπρόσωπος σου ευλογούσε τα όπλα να νικηθεί ο ‘ εχθρός’ και βέβαια κάποιος άλλος εκπρόσωπος του ‘εχθρού’ έκανε το ίδιο για λογαριασμό του. Απλές σκέψεις απλού ανθρώπου θα μου πείτε μα βλέποντας σήμερα τους μεγάλους και τους δυνατούς αυτής της γης να είναι έτοιμοι να της καταστρέψουν στο όνομα του Θεού, του Αλλάχ, ή όπως αλλιώς θέλουν να τον λένε , νιώθω πως οι απλές μου σκέψεις χρειάζονται περισσότερο μυαλό για να γίνουν από αυτό που διαθέτουν οι κυβερνώντες τη γη και που τα συμφέροντα ,τους έχουν βάλει παρωπίδες και σκορπούν τον όλεθρο και την καταστροφή σε χιλιάδες αθώες ψυχές.