Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Γουλιά -γουλιά μες το ποτηρι μου σε πίνω...

¨ενα τραγουδι έτοιμο για μελλοποίηση αφιερωμένο στις πονεμενες καρδούλες απο έρωτα!!!!

Γουλιά γουλιά μες το ποτήρι μου σε πίνω
βαθιά ανάσα και τα δυό μου μάτια κλείνω
το καρδιοχτύπι μου μια λέξη ψυθηρίζει
το όνομά σου και η σκέψη μου γυρίζει,


στα σ' αγαπώ στην ψεύτρα αγκαλιά σου
στους όρκους , στα ατέλειωτα φιλιά σου
στην πίκρα που μου άφησαν στα χείλη
στο αδιέξοδο που τώρα μ' έχεις στείλει.


Σ ένα χαρτί δυο λόγια πάνω γράφω
και με το δάκρυ των ματιών μου υπογράφω
Μια μαχαιριά η αγάπη που πονάει
μα έχει γιατρό το χρόνο και περνάει!!!



Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

ένα τραγούδι ειν' η ζωή...


Ένα τραγούδι ειν΄η ζωή
χιλιοτραγουδισμένο
αν θα μπορέσεις να την δεις
κι εσυ μ αυτό το μάτι

θα έχεις τριγύρο σου χαρά
θα χεις καρδίσει κάτι

κάτι πολύ σημαντικό
στα δύσκολα μας χρόνια
που φευγουν τοσο γρήγορα
όπως τα χελιδόνια...

Ένα ζεστο χαμόγελο
που θα σκορπούν τα χείλη

 θ΄αγαλιάζει την ψυχή
σαν την δροσιά τ Απρίλη

και πανω απο όλα, πιστεψε, 
το χουν ανάγκη οι φίλοι!!!!!
Ντόρα

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

στην μνήμη των Κυπριων αδερφών μας

Με μάτια βουρκωμένα και μ’ ένα λυγμό να βγαίνει από τα στήθη μας αποχαιρετήσαμε όλοι τα αδικοχαμένα αδέρφια μας, τους Κύπριους ήρωες που με τίμημα την ίδια τους την ζωή, προσπάθησαν να αποτρέψουν το μεγάλο κακό που βύθισε στο πένθος την μεγαλόνησο.
Μα η καρδιά λύγισε μπροστά στον πόνο της μάνας και του πατέρα των αδικοχαμένων διδύμων αδερφών Μιλτιάδη και Χρηστάκη που η ζωή φάνηκε τόσο άδικη μαζί τους.
Στην Ιστορία θα γραφτούν σαν δυό αδικοχαμένοι ήρωες….
ΑΘΑΝΑΤΟΙ, στην μνήμη μας παλληκάρια μου…. ας είναι ελαφρό το χώμα που σας σκέπασε!!!
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ
ΜΙΛΤΙΑΔΗ ΚΑΙ ΧΡΗΣΤΆΚΗ
Δυό λεβέντες, δυό αγγέλοι
 δεν προλάβαν να γευθούνε
Λίγο απ’ της ζωής το μέλι
Πέταξαν σαν χελιδόνια
Πάλεψαν σαν τον Διγενή
Σε μαρμαρένια αλώνια,
 μέσα στις φλόγες, στους καπνούς
Κι άφησαν την πνοή τους…
Γιατί…
Άπονη μοίρα έκοψε
 το νήμα της ζωής τους

Δυό φέρετρα με δυό κορμιά
Στους ώμους πήρε η μάνα
Και με φωνή που αντήχησε
Σαν θλιβερή καμπάνα
Κραύγασε… «ΗΤΑΝ ΗΡΩΕΣ!!!»
Πληγή μέσα στα στήθια
Σαν αναμμένο κάρβουνο
Θα ναι τούτη η αλήθεια…

Ας είν’ το χώμα ελαφρύ
οπού θα σας σκεπάσει
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!!
Την μνήμη σας κανείς δεν θα ξεχάσει


Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

έτσι θα ηθελα την πόλη μου (Γλυφαδα) ένα αρθράκι με πικρό χιούμορ


ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΕΙ.....


            Καλά που έχω και την φίλη μου την Βαρβάρα και με ξεσηκώνει που και που, για κανένα σινεμά για καμμιά βιτρινοθεραπεία,για κάποιο μπανάκι στη θάλασσα.
            Έτσι και σήμερα το απογευματάκι ήρθε ντυμένη, στολισμένη.     
-Άντε σήκω, μου λέει, πάμε μια βολτούλα για καφεδάκι.
-Πού: της λέω
-Στη Γλυφάδα, παραλία ειναι υπέροχα!
-Μα...!!!
-Ξεκούνα απο το χαζοκούτι που έχει αράξει. Τι βλέπεις δεν μπορώ να καταλάβω.
Δίκιο είχε γι αυτό κι εγώ σηκώθηκα στολίστηκα και την ακολούθησα. Η αποφασή μας ήταν να περπατήσουμε λιγάκι. Να κάνουμε κανένα χιλιόμετρο αφού η πεζοπορεία λένε κάνει καλό και στην καρδιά.
Κατηφορισαμε την οδό Μυστρά, βαδίζοντας στα φαρδιά της πεζοδρόμια, κάτω απο τα καταπράσινα πεύκα τα γεμάτα ζωντάνια, μια ευχάριστη διαδρομή, λες και ήμασταν στην εξοχή.
Όταν φτάσαμε στο κέντρο μου λέει η Βαρβάρα.
-Δεν είναι όμορφη η πόλη μας;
-Ναι ,είπα κομπιάζοντας.
-Κοιτα το πράσινο στα παρτέρια, κοίτα τα όμορφα πολύχρωμα λουλούδια που τα στολίζουν, κοίτα τους φρεσκοπλυμμένους κάδου των απορριμάτων απαστράπτοντες και στους δρόμους ούτε ένα χαρτάκι.
-Ναι, ξανα είπα , μα εγώ θυμάμαι... Η Βαρβάρα συνεχίζει.
-Οι πλάκες στα πεζοδρόμια ολοκαίνουργιες. Περπατάς με ασφάλεια βρε αδερφέ, δεν κινδυνεύεις να στραμπουλίξεις κανένα πόδι και μάλιστα με τα τακούνια που είναι τώρα στη μόδα, είκοσι πόντοι  να σου μείνει στο χέρι... Δήμος προς μίμηση. Εμας να πέρνουν παράδειγμα οι άλλοι και να βαδίζουν στα χνάρια μας.
-Για στάσου βρε Βαρβάρα, έγω αλλιώς την θυμάμαι την Γλυφάδα. Πότε προλάβαν και έγιναν όλα αυτά; Πριν λίγες μέρες εδώ ήμουνα...
-Α! Ό,τι ήξερες ξεχασέτο, είναι πλέον παρελθόν.
Περπατώντας και θαυμάζοντας φτάσαμε στην κεντρική πλατεία «Βάσω Κατράκη». Κάλε τι ομορφιά ηταν αυτή! Γύρω-γύρω γκαζόν και στη μέση ένα συντιβάνι που εκτόξευε το νερό ψηλά, φωτισμένο με ωραία δυνατα φώτα. Τα δέντρα θρώιζαν στο ελαφρό αεράκι και ήταν θαύμα οφθαλμών τα πλακώστρωτα δρομάκια με τα φυτεμένα  κόκκινα, κίτρινα και άσπρα λουλούδια  στο πλάι.
-Έλα να κάτσουμε λίγο , μου είπε η Βαρβάρα. Κοιτα τι ωραία παγκάκια , αναπαυτικά... και ξέρεις δεν κοιμούνται πια εδώ το βράδυ άστεγοι, ούτε φοβάσαι να κυκλοφορήσεις αργά, υπάρχει η δημοτική αστυνομία επι εικοσιτετραώρου βάσεων και φυλάει τον χώρο, όπως και απογορεύονται πλέον τα αυτοκίνητα να ανεβαίνουν στα πεζοδρόμια «Σεβασμός στον πεζό» αρχή και σλόγκαν του Δήμου.
Ξεκουραστήκαμε απολαμβάνοντας τον γάργαρο ήχο του νερού που ξεπηδούσε απο το συντριβάνι και τραβήξαμε κατά την παραλία.
Τι όμορφες πλακόστρωτες πεζούλες ήταν αυτές κατα μήκος του δρόμου, τετράγωνες και απο μέσα έβγαιναν καταπράσινα δέντρα  με θέα εμπρός σου την  θάλασσα. Και εκείνα τα Γλυφαδιώτικα αρχοντικά πάνω στον δρόμο φρεσκοσυντηρημένα, αναπαλαιωμένα έδειναν μια ξεχωριστ΄η αίγλη στον παραλιακό χώρο.
Φτάσαμε και στις μαρίνες. Βαρκούλες , κότερα, ιστιοφόρα αγκιροβολιμένα με τάξη.
-Ωραία βόλτα βρε φριλενάδα είπα. Αυτοί οι μαρμάρινοι πάγκοι μπροστά  στα ψαροκάικα τι είναι; Ρώτησα.
Α!  Εδώ κάθε πρωί βάζουν τα ψάρια τα φρέσκα μόλις τα βγάλουν απο τα δίχτυα.
-Και που είναι τα δίχτυα; Ξαναρώτησα. Απ’ ότι θυμάμαι έδω ήταν απλωμένα μέχρι προχτές σαν το κουβάρι της τρελλής και βρώμαγε ψαρίλα ο τόπος.
-Βρε δεν σου είπα αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις...
-Εντάξει, αλλά για πες μου ρε Βαρβάρα τι πέρασε, το μαγικό ραβδάκι του Χάρρυ Πότερ;
-Άμα υπάρχει θέληση δεν χρειάζεται κανένα μαγικό ραβδάκι. Έλα πάμε να δεις και την πλαζ.

Προχωρήσαμε λίγα μέτρα παρακάτω. Μα τον θεό θαμπώθηκα. Καλέ τι όμορφη καθαρή παραλία με ομπρέλες, ξαπλώστρες και ντουζιέρες ξεπρόβαλλε μπροστά μας...
Αυτό μάλιστα, να μπορούμε να κάνουμε κανένα μπανάκι σαν άνθρωποι. Τι σου είναι όμως οι σωστοί δημοτικοι άρχοντες, οι νοικοκύριδες, οι δυναμικοί. Θαυματα μπορούν να κάνουν. Μπράβο, μπράβο , φώναξα όλο χαρά.
 
Ντριιν, ντριιν, ντριιν, Το τηλέφωνο. Πετάχτηκα απο το κρεββάτι.
Ναι, είπα μισοκοιμισμένη. Ήταν η Βαρβάρα.
-Φιλενάδα, ατύχημα. Έπαθα λάστιχο... έπεσα σε μια τεράστια λακκούβα. S.O.S.
                          .......................................
           
Αχ! βρε Βαρβάρα μου χάλασες το πιό όμορφο όνειρο που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Την πόλη που ονειρεύομαι, που θα ήθελα να δω, κάπως έτσι, όμως..... «ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΕΙ»


   



            

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

ΠΟΙΟΣ;….


Oι αποφάσεις των «  μεγάλων  »            μόνο
πόνο προσφέρουν στους μικρούς και
                       αδύναμους …….


                           
 Άπονο χέρι έδωσε Χαστούκι στην ελπίδα

Τον ήλιο μας  τον σκέπασε
Η μαύρη καταιγίδα

Ποια μοίρα μας εζήλεψε
Έκλεψε την χαρά μας
Και πέσανε μες το κενό
Όλα τα όνειρά μας ?

Ποιος θα σταλάξει βάλσαμο
Στις ανοιχτές πληγές μας
Ποιος θα ακούσει ,αλίμονο,
Του πόνου τις κραυγές μας ?