Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

ΞΕΔΙΠΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΖΩΗ....


ΞΕΔΙΠΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΖΩΗ
Μια μικρή φυγή στο παρελθόν. Μια αναδρομή στα περασμένα. Η νοσταλγία σε αγκαλιάζει ρίχνοντας ένα αραχνοΰφαντο ρόδινο πέπλο. Ακολουθεί μια βουτιά στο πηγάδι των αναμνήσεων. Τίποτα δεν χάθηκε στην διαδρομή του χρόνου. Όλα ξεδιπλώνονται στην μνήμη σαν κινηματογραφική ταινία αργά- αργά, ζωντανεύουν και γίνονται παρόν.

Δυο όμορφα παιδικά μάτια, ένα αθώο βλέμμα. Ένα μικρό κεφαλάκι στολισμένο με αχυρένιες μπουκλίτσες
Ξεκινά η εξερεύνηση της νέας ζωής, με χίλια γιατί καρφωμένα στο μικρό μυαλουδάκι
Βήματα δειλά με χέρια απλωμένα στο άγνωστο. Ακαταλαβίστικες λεξούλες, λογάκια συλλαβιστά, τραγουδάκια χαρούμενα!!!
Η πρώτη γνωριμία με αυτό που λέγετε ζωή. Ένα θρανίο, ένα βιβλίο!
Ο κόσμος αρχίζει να ξεδιπλώνεται. Πάνω στο άγραφο χαρτί το πρώτο μελάνι.
Ένα, δύο, τρία……..δέκα…..δεκαπέντε, δεκαέξι, αρχίζουν τα άγουρα χρόνια της εφηβείας. Η ζωή είναι μπροστά και εσύ έτοιμος να την κατακτήσεις. Έμαθες ότι σου ανήκει.
Τώρα τα γιατί αραιώνουν, αρχίζουν τα όνειρα, οι ανησυχίες και οι φιλοδοξίες να σε κατακτούν όλο και περισσότερο. Τολμάς !!! άλλωστε όλα απλώνονται μπροστά σου σαν ένα μεγάλο τόπι βελούδινο ύφασμα, που μοιάζει ατελείωτο.
Καλπάζεις καβαλάρης στο άτι της ζωής!
Προχωρώντας η γνώση αγκαλιάζει την πείρα και βαδίζουν μαζί χέρι-χέρι. Τα άλματα τώρα γίνονται σταθερά βήματα και πολλά από τα όνειρα πραγματικότητα. Όμως εσύ κάνεις κι άλλα, κι άλλα και πάντα κυνηγάς την ολοκλήρωση τους. Σαν τον ορειβάτη προσπαθείς να φτάσεις στην κορυφή. Να γευθείς την χαρά της κατάκτησης, της νίκης.
Λίγο ξαπόσταμα και ακολουθεί ο δρόμος της επιστροφής.
Η γνώση και η πείρα σου εξακολουθούν να βαδίζουν χέρι- χέρι, μα τα δικά σου βήματα έχουν ένα ελαφρό τρεμούλιασμα γίνονται όλο και πιο αργά….
Λιγοστεύουν τα όνειρα, περισσεύει ο χρόνος και αρχίζει ο χορός των αναμνήσεων.

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

αναμνήσεις απο κάποιο Πάσχα!

ΕΝΑ ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ


Κάθε χρόνο στην καρδιά της Άνοιξης γιορτάζει η πιο μεγάλη μέρα της χριστιανοσύνης , το Άγιο Πάσχα. Η γιορτή της αγάπης , των άπειρων συναισθημάτων που γεμίζουν κάθε ψυχή, γιορτή πολύχρωμη μιας και η φύση βρίσκεται σε οργασμό και χιλιάδες λουλούδια ανθίζουν χαρίζοντας το μεθυστικό τους άρωμα . Η μέρα μεγαλώνει και ο ουρανός καθαρός γαλάζιος και ξάστερος σε γεμίζει χαρά , αισιοδοξία και τάσεις φυγής προς την ελληνική ύπαιθρο.
Πάντα ήθελα να ζήσω ένα Πάσχα στο χωριό . Πάντα ζήλευα τις διηγήσεις των φίλων μου που αυτές τις ημέρες έφευγαν για τα χωριά τους να περάσουν άλλοι με τους παππούδες τους , άλλοι με τους συγγενείς τους το Πάσχά και η φαντασία μου έφτιαχνε χιλιάδες όμορφες εικόνες . Είχα βλέπετε την ατυχία να είμαι ένα παιδί της πόλης από γονείς πρωτευουσιάνους .
Κάποια χρονιά θυμάμαι οι γονείς μου αποφάσισαν , κατόπιν προσκλήσεως , να περάσουμε το Πάσχα με κάτι φίλους στο χωριό τους . Τι χαρά! Σκεφτόμουν ότι έτσι θα είχα κι εγώ στην επιστροφή μου να διηγηθώ κάτι στο σχολείο , στη δασκάλα μου κάτι από το ελληνικό μου Πάσχα στην ύπαιθρο.
Προορισμός μας ένα ορεινό χωριό της Σπάρτης, καταπράσινο, με τρεχούμενα νερά , ρυάκια, και πολλά δέντρα. Οι πρώτες μου εικόνες σαν φτάσαμε μαγευτικές μετά τα καλωσορίσματα , τα γέλια, τις χαρές, ήρθαν και οι συμβουλές
« προσοχή, μην πηγαίνετε στα χόρτα έχει φίδια…»
« το νου σας στους σκορπιούς , μην σας τσιμπήσει κανένας…»
Το παιδικό μου μυαλό άρχισε να φτιάχνει τέρατα και δεν ήθελα να ξεκολλήσω από τα πόδια της μάνας μου . Ντράπηκα τα άλλα παιδιά που με φώναζαν φοβιτσιάρα και σιγά –σιγά ξεθάρρεψα .
Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής ήταν μαγευτικό η μικρή εκκλησία γεμάτη πιστούς που με κατάνυξη έψελναν συνοδεύοντας τον ψάλτη. Τα λιγοστά φώτα του χωριού έσβηναν και χάνονταν μπροστά στις φλόγες από τα κεριά και τα φαναράκια κατά την περιφορά του επιταφίου και η μοσχοβολιά από τις πασχαλιές , τα τριαντάφυλλα ,τα μοσχομπίζελα γέμιζε τον αέρα . Ποτέ δεν θυμάμαι να έχω ξαναζήσει τέτοια περιφορά. Οι ψαλμωδίες , το ω! γλυκύ μου έαρ! Έφτανε στα αυτιά μας σαν ουράνια μελωδία μέσα στη σιγαλιά της νύχτας .
Όμως και η βραδιά της Ανάστασης ήταν ξεχωριστή ακόμα και ο ήχος της καμπάνας σκορπούσε μια μελωδία γλυκιά που χάνονταν κύματα- κύματα στις πλαγιές του βουνού.
« Δεύτε λάβετε φως… και Χριστός Ανέστη»
Βεγγαλικά, τσουγκρίσματα αυγών , αγκαλιάσματα,, ευχές φιλιά, κροτίδες όλος ο κόσμος μια αγκαλιά . Η στιγμή της αγάπης, η ζεστασιά στις καρδιές, για λίγο η αγάπη παίρνει την θέση της κακίας, του μίσους, της έχθρας, όμως πάντα μόνο για λίγο. Αύριο ξημερώνει άλλη μέρα ίδια με τις προηγούμενες…..
Η ζεστή μαγειρίτσα μας περίμενε στο σπίτι και όπως ήταν φυσικό μετά την νηστεία της μεγάλης βδομάδας πέσαμε όλοι ηρωικώς μαχόμενοι στο πιάτο.
Ξημέρωσε και η πολυπόθητη Κυριακή του Πάσχα, από πολύ πρωί ξεκίνησαν οι ετοιμασίες για το μεσημεριανό τραπέζι. Δυο σούβλες με αρνιά, μια με κοκορέτσι και όλοι περνούσαν μικροί και μεγάλοι να γυρίσουν την σούβλα εισπράττοντας το μεζεδάκι τους. Τα τραγούδια έδιναν κι έπαιρναν σε κάθε αυλή και ένα κασετόφωνο έπαιζε τσάμικα, καλαματιανά, παρασύροντας τους πιο γλεντζέδες στο χορό που τσουγκρίζοντας τα ποτήρια έφερναν τις γυροβολιές τους, σκορπώντας ευχές για χρόνια πολλά, και του χρόνου με υγεία…
Παρακολουθούσα τα πάντα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον δεν ήθελα να χάσω ούτε μια στιγμή από το όνειρό μου « ένα Πάσχα στην ελληνική ύπαιθρο» Ώσπου ήρθε η στιγμή που το όνειρό μου έγινε εφιάλτης
Όλη μέρα γύρω μου πετούσαν κάθε λογής ζουζούνια μύγες , μέλισσες, πεταλούδες, σφίγγες, εγώ δεν ήμουν συνηθισμένη σε τέτοιου είδους επισκέπτες και μπορώ να πω ότι όχι μόνο με ενοχλούσαν άλλα τους φοβόμουν κι όλα. Τις έδιωχνα βίαια με το χέρι μου και κάθε φορά που άκουγα ένα βουητό στ’ αυτιά μου έβγαζα άναρθρες κραυγές. Μια σφίγγα με τριγυρνούσε κάμποση ώρα αδιαφορώντας για το χέρι μου που κουνιόταν απειλητικά εναντίον της ώσπου αποφάσισε να μ’ εκδικηθεί δίνοντάς μου μια γερή τσιμπιά στο μάγουλο. Μέσα σε λίγη ώρα έγινα τούμπανο ,Κλάμα, φωνές , πόνος , γιατροσόφια, αμμωνίες , όλοι προσπαθούσαν να με παρηγορήσουν .όμως έμένα μια σφίγγα μου είχε σκοτώσει το όνειρο .
Η επιστροφή μου ήταν γεμάτη γλυκόπικρες αναμνήσεις στη δασκάλα μου ντράπηκα να διηγηθώ την περιπέτειά μου και από τότε την ελληνική ύπαιθρο προτιμώ να την βλέπω σε ωραίους πίνακες ζωγραφικής. Είμαι παιδί της πόλης βλέπετε. Συγχωρέστε με, μα έτσι νιώθω….

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΞΕΝΗΤΕΜΕΝΟΥΣ ΜΑΣ!

 
Posted by Picasa
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !

Τα άγια πάθη του Χριστού
Κι ο ήχος της καμπάνας
Είν’ η κραυγή, είν’ η ευχή
Μιας Ελληνίδας μάνας

Που ’χει παιδιά στην ξενιτειά
Και που παρακαλάει
Την Παναγιά, να ΄ναι καλά
Και να της τα φυλάει.

Και καρτερεί για να τα δει
Εις την πατρίδα πάλι
Και έχει την εικόνα τους
Σιμά στο προσκεφάλι.

Χρόνια πολλά σας εύχομαι
Και ο Θεός να δώσει
Μέρα Λαμπρής, κι Ανάσταση
για όλους να ξημερώσει!

Καλή Ανάσταση!!!!!

Πολλές ευχές φίλοι μου σε όλους, καλή ανάσταση και πολλή αγάπη στις καρδιές μας για να μπορούμε να την μοιράζουμε απλόχερα στον συνάνθρωπό μας!!!

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

AΓΑΠΗ ΑΠΟ ΠΟΡΣΕΛΑΝΗ

Α



Το μυαλό ένα pazl ασυναρμολόγητο,
Οι φιγούρες διαλυμένες
Το πελώριο πλοκάμι της προδοσίας
Έχει αγκαλιάσει το λαιμό
Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα
Χαμένα όνειρα, χαμένες προσδοκίες.


Μια αγάπη από πορσελάνη
Τίποτα δεν έμεινε
Ήταν τόσο εύθραυστη; Αναρωτιέσαι!!!


Τώρα σκυφτά στα γόνατα
Μαζεύεις θρύψαλα
Ναι!!! Μικρά κομμάτια σκόρπια
Κομμάτια αγάπης…
Κομμάτια από χαμένα όνειρα
Που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα.
Kai ‘όμως, κάποτε….
Τα όνειρά σου είχαν χίλια χρώματα
Και της ψυχής το backround άσπρο
Κατάλευκο φόντο
Και συ πίστευες στη δύναμη
Και την μαγεία των χρωμάτων
Τώρα… ξεκαρφωμένα τελάρα τα όνειρα
Γκρίζο μουντό το χρώμα της ψυχής
Χάθηκε η μαγεία των χρωμάτων…
« Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον»

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ


                                          Η στιγμή είναι ένα ελάχιστο διάστημα χρόνου όμως και ότι πιο σημαντικό στη ζωή μας διότι σε μια στιγμή μπορεί να γίνεις ευτυχισμένος, δυστυχισμένος, ήρωας, πλούσιος, φτωχός. Για οτιδήποτε μπορεί να συμβεί στη ζωή σου υπεύθυνο είναι αυτό το ελάχιστο διάστημα χρόνου. Η ΣΤΙΓΜΗ.


               Τον χρόνο τον παλεύεις , κυλάει για άλλους αργά για άλλους γρήγορα, βαρετά, ευχάριστα, σε αφήνει να κάνεις όνειρα, να βάζεις σε τάξη τις σκέψεις σου, να προγραμματίζεις το μέλλον. Η ώρα το ίδιο σε χαλαρώνει,σε κάνει ανυπόμονο, πολλές φορές νευρικό, αγχωμένο. Όμως η στιγμή,για σκέψου... είναι ο ανατροπέας των πάντων.
 Βρισκόμαστε στην περίοδο  αναμονής ενός σημαντικού αθλητικού γεγονότος.  Υπάρχει σε όλους κατα την διάρκεια του χρόνου κρυμένη μέσα στον καθένα η αμφιβολία, η ελπίδα, η αγωνία ακόμη και η σιγουριά. Η στιγμή όμως θα είναι εκείνη που θα δώσει την χαρά της πρωτιάς ή την απογοήτευση της ήττας.
             Περιμένοντας την ανακοίνωση ένος ιατρικού αποτελέσματος,το ίδιο. Μια αρνητική ή μια θετική απάντηση θα κάνει την ψυχική σου διάθεση να αλλάξει, να χαρείς ή να κλάψεις.
Στη δουλειά σου, μια  προαγωγή ή μια απόλυση.
Προγραμματίζεις κάποιο ταξίδι, ένα επαγγελματικό ραντεβού, μια συνάντηση με αγαπημένο πρόσωπο, ένα στιγμιαίο γεγονός μπορεί να ανατρέψει όλα σου τα σχέδια.
Παίζοντας ένα τυχερό παιχνίδι μπορεί σε μια στιγμή να αλλάξει όλη σου η ζωή.
Κάποια ακραία καιρικά φαινόμενα{που συμβαίνουν συχνά τελευταία}μπορούν σε μια στιγμή να καταστρέψουν τους κόπους μιας ζωής μια πυρκαιά επίσης.Και βέβαιως όλοι έχουμε ζήσει στιγμές που έχουν φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή μας. Ο θάνατος αγαπημένου προσώπου, ένα ατύχημα, ένα τηλεφώνημα,ένα χτύπημα στην πόρτα,μια ανακοίνωση.

             Όλα τα γεγονότα στη ζωή μας τα καθορίζει η στιγμή.  Αυτό το ελάχιστο διάστημα χρόνου που περνάει απαρατήρητο και που κανείς μας δεν το υπολογίζει. Τα στιγμιαία γεγονότα  καλά η άσχημα είναι αυτά που χαράζουν την πορεία μας, το μέλλον μας.

------------------------

Μια στιγμή μπορεί ν΄αλλάξει τη ζωή σου

Σε μια στιγμή να βρεις τη δυναμή σου
Μια στιγμή αρκεί να σβύσουν τα όνειρά σου
Και μια στιγμή ν’ ανοίξεις τα φτερά σου
Μια στιγμή τον έρωτα να νιώσεις
Σε μια στιγμή τον φίλο να προδώσεις
Μια στιγμή για να πληγώσεις τον γονιό σου
Και μια στιγμή για να σκοτώσεις τον εχθρό σου
Μια στιγμή να πάρεις φως απ’ τα ουράνια
Σε μια στιγμή να ξεχειλίσεις περιφάνεια
Μια στιγμή μπορεί μονάχα να σου φέρει
Όσα ο χρόνος δεν θα έχει καταφέρει.

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

γλυκιές αναμνήσεις


ΟΜΟΡΦΑ ΧΡΟΝΙΑ

Απόψε παίζω όμορφα παιχνίδια με την σκέψη
Των αναμνήσεων ρουφώ νερό απ την πηγή
Αφήνω πίσω το μυαλό γοργά να τρέξει
Του παρελθόντος ν’ αγκαλιάσει τη σιγή
 
Μικρό παιδί στου πατρικού σπιτιού τα σκαλοπάτια
Κρατώ σφιχτά μια κούκλα πάνινη αγκαλιά
Και την κοιτάζω με λατρεία μες τα μάτια
Που της ζωγράφισε με μπλε μελάνι η γιαγιά

Φτωχά τα χρόνια, μα περίσσια η αγάπη
Σαν δίχτυ είχε σκεπάσει την φαμίλια
Είχε ο πατέρας τα μικρά στα γόνατά του
Κι μάνα με χαμόγελο στα χείλια
 
Πηγαινοέρχονταν να στρώνει το τραπέζι
Ν’ ανακατεύει το φαί στην κατσαρόλα
Να ράβει, να μπαλώνει, να κεντάει
Και τραγουδώντας να τα προλαβαίνει όλα

Όμορφα χρόνια μες την μνήμη μου πετράδια
Πισωγυρνώντας λαμπιρίζουν σαν αστέρια
Λίθοι πολύτιμοι που άντεξαν στον χρόνο
 Κι έχω κρυμμένα στης καρδιάς μου τα λημέρια

λίγες σκέψεις.....


ΟΛΑ ΑΛΛΆΖΟΥΝ
Όλα αλλάζουν και η ζωή σαν μια χιονοστιβάδα, κατρακυλώντας σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα της
Όλα αλλάζουν οι μυρωδιές του γιασεμιού, του νυχτολούλουδου, των κατιφέδων, χάθηκαν από τις αυλές που κάθε βράδυ πλημμύριζαν με το άρωμα τους τις γειτονιές.
Όλα αλλάζουν και τα χελιδόνια δεν χτίζουν πια τις φωλιές τους στα μπαλκόνια και στα κεραμίδια των σπιτιών, φέρνοντας την άνοιξη τιτιβίζοντας χαρούμενα στον γαλάζιο ουρανό.
Το τραγούδι έσβησε και το χαμόγελο πάγωσε  στα χείλη του εργάτη, του φτωχού μεροκαματιάρη. Ανεργία παντού!
Η μοναξιά πιστός σύντροφος τώρα μετράει τις ώρες.
Γύρω ένας απέραντος σκουπιδότοπος. Χωματερές διάσπαρτες στις εξοχές. Τρόφιμα ακατάλληλα. Πτηνά και ζώα τελειώνουν την ζωή τους χτυπημένα από μεταλλαγμένους ιούς.
Ακόμα και οι σχέσεις των ανθρώπων έχουν χτυπηθεί. Η επικοινωνία, η ανθρωπιά, το φιλότιμο, η ευσυνειδησία, η αγάπη, η αλήθεια, μεταλλάχτηκαν σε μοναξιά, καχυποψία, αδιαφορία, ζήλια, ψέμα.
Τα μάτια ερμητικά κλειστά και τα αυτιά με ωτασπίδες, έχουν κάνει τον άνθρωπο ρομπότ την θέση της καρδιάς πήρα το χρήμα και του μυαλού η εκμετάλλευση.
Λυπάσαι τις νέες ψυχές που έρχονται σ αυτόν τον κόσμο τον σκληρό σαν γρανίτη.
Τις νέες ψυχές που θα καταθέσουν ζωή. Σε ποιο βωμό; Μα του μαμωνά φυσικά.
Ξεκινάς τη ζωή σου με κέφι, με όνειρα , με φιλοδοξίες, με στόχους, με φτερά στους ώμους και στην πορεία τα αλλάζεις με ένα φτυάρι…. Ναι με ένα φτυάρι και αρχίζεις να τα θάβεις ένα – ένα Μοναδικό σου όπλο η ελπίδα « αύριο ξημερώνει άλλη μέρα…» και περιμένεις αυτήν την άλλη την καλύτερη, που ίσως δεν θα έρθει ποτέ.
Το πανό με το σλόγκαν  « ο θάνατος σου η ζωή μου» έχει ήδη κρεμαστεί.
Ληστείες,, βίαιοι θάνατοι, η χώρα ξεπουλήθηκε, ανεργία, πείνα, χρέη, αυτοκτονίες και ποιος ξέρει τι θα έρθει ακόμα… ακατάλληλα τρόφιμα, ,πόνος,  βιασμοί, τρομοκρατία, παιδεραστία, καθημερινό μενού που σερβίρεται  από τα ΜΜΕ.
«Ευυπόληπτοι» πολίτες, με ακριβά κουστούμια και γραβάτες ,καταρρακώνονται όταν το χλιδάτο τους περιτύλιγμα σκίζεται και προβάλει το σάπιο περιεχόμενο.
Το οικοδόμημα καταρρέει. Μας γεμίζουν ψέματα και η άμυνα μας ασθενική. Δεν υπάρχει δύναμη αντίδρασης.και πώς να αντιδράσεις άλλωστε; Και σε ποιόν; Έρμαιο της τύχης σου. Αυτής που εσύ διάλεξες και ίσως άθελά σου διαμόρφωσες