Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

έχω κι εγώ την πετριά όπως πολλοί Ελληνες να κανω τις σκέψεις μου στίχους, σήμερα αφιερώνω σε όλους εμάς λίγα τετράστιχα!!!


            ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ

Σκυμμένος πάνω στα χαρτιά
Τις σκέψεις σου αραδιάζεις
Και κάθε σου κρυφό καημό
Απ’ την ψυχή σου βγάζεις

Δίνεις στο άψυχο χαρτί
Ζωή, φως, την ελπίδα
Με την δική σου υπογραφή
Ταυτότητα, σφραγίδα

Χαρίζεις με τους στίχους σου
Χαμόγελο ή πόνο
Και πέρα δώθε σεργιανάς
Παρέα με το χρόνο

Μα τη φωνή σου ποιητή
Την παίρνει τ’ αεράκι
Κι έχεις – με πίκρα ομολογώ-
Μια θέση «τιμής ένεκεν»
            Εις το Μοναστηράκι

1 σχόλιο:

Χαρά Παναγοπούλου είπε...

Πόσο αληθινό ποίημα, έγραψες, Ντόρα... Έτσι, για τα μπάζα τα φύλλα τής καρδιάς μας! Στα αζήτητα!