Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Ανεκπλήρωτος έρωτας ( διήγημα)



  ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΣ  ΕΡΩΤΑΣ
                                    

           Η Τερέζα έριξε μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη . Αυτό που   έβλεπε την ικανοποιούσε απόλυτα.
           Πήρε το μπουκαλάκι με την κολόνια και  έβαλε δυο σταγόνες πίσω από το κάθε αυτί.
           « Θα του αρέσω?» αναρωτήθηκε.
           Δεν ήταν καμιά κούκλα αλλά με λίγο μακιγιάζ με ένα καλό χτένισμα και ένα ωραίο ντύσιμο δεν περνούσε ποτέ απαρατήρητη .
            Είχε περάσει τα τριάντα τρία της χρόνια και μια μικρή ανασφάλεια είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της στο πίσω μέρος της σκέψης της . Ο εξάχρονος δεσμός τηςa με τον Κώστα τέλειωσε πριν δύο χρόνια. Έφταιγε αυτός, έφταιγε εκείνη, ποτέ δεν το έψαξε . Έσβησε σιγά- σιγά χωρίς να το καταλάβουν . Δεν επεδίωξε να κάνει άλλη σχέση παρόλο που της έτυχαν κάποιες καλές περιπτώσεις . Ήθελε να μείνει για λίγο μόνη της .
            Μετά τον χωρισμό της με τον Κώστα μόνιμος συνοδός της ήταν ο Νικήτας  ο παιδικός της φίλος.
             Με τον Νικήτα ήταν ερωτευμένη στα εφηβικά της χρόνια , ήταν ο κρυφός της έρωτας . Ποτέ δεν του το έδειξε άλλα ούτε κι εκείνος της είχε δείξει ποτέ να τον ενδιαφέρει ερωτικά. Την πείραζε πάντα και πολλές φορές την απογοήτευε με το χιούμορ του λέγοντας της
«Πως είσαι έτσι σήμερα; Τα χάλια σου έχεις.» ή την φώναζε κουτορνίθι και διάφορα άλλα ενώ εκείνη έκανε οτιδήποτε για να του αρέσει. Με τον καιρό κλείδωσε τα αισθήματά της για τον Νικήτα βαθιά μέσα της όμως ποτέ δεν έπαψαν να είναι φιλαράκια.
            Πριν δυο μήνες τον έστειλε η εταιρεία στην οποία ήταν στέλεχος, μια πολυεθνική , στην Αμερική για κάποια σεμινάρια . Σ’ αυτό το διάστημα επικοινωνούσαν σχεδόν καθημερινά . Η Τερέζα όσο έλειπε μακριά της ένοιωθε τον έρωτα μέσα της να φουντώνει .Της έλειπε τόσο πολύ.  Μα και εκείνος με μισόλογα της έδωσε να καταλάβει πως ένιωθε το ίδιο .Μετά από κάθε τους συνομιλία η Τερέζα σκεφτόταν τα λόγια του, και προσπαθούσε να διαβάσει τις κρυφές του σκέψεις.
           «Ίσως φοβάται την απόρριψη , ίσως νομίζει πως θα προδώσει την φιλία μας . Πρέπει να κάνω εγώ το πρώτο βήμα. Όση ώρα ετοιμαζόταν άρχισαν να περνάνε σαν κινηματογραφική ταινία  διάφορα στιγμιότυπα από την παιδική τους  ηλικία
    
              -Τερέζα! Ο μπαμπάς μου, μου έφερε το καινούργιο μίκυ μάους, θα ‘ρθεις να το διαβάσουμε μαζί;
              Ήταν η φωνή του Νικήτα που την φώναζε από την αυλή του σπιτιού της. Στο παλιό διώροφο, έμεναν η οικογένεια της Τερέζας στον πάνω όροφο  και του Νικήτα στον κάτω. Οι γονείς του είχαν ένα μπακάλικο μερικά τετράγωνα πιο κάτω και ήταν υποχρεωμένοι να δουλεύουν και οι δυο αρκετές ώρες αφήνοντας τον μόνο στο σπίτι. Η μητέρα της Τερέζας τον πρόσεχε σαν να ήταν δικό της παιδί. Τις οικογένειες τους τις συνέδεε παλιά φιλία. Τα δυο παιδιά μεγάλωναν μαζί. Η Τερέζα ήταν δυο χρόνια μικρότερη  και ο Νικήτας την βοηθούσε στα μαθήματά της και περισσότερο στην αριθμητική που εκείνη δεν τα κατάφερνε. Έπαιζαν μαζί και πολλές φορές κοιμόντουσαν και μαζί όταν αργούσαν να γυρίσουν οι γονείς του  και τον έπαιρνε ο ύπνος στο σπίτι της. Τα καλοκαίρια  πάντα έκαναν τις διακοπές τους και τα μπάνια τους στο νησί ,κοντά στην γιαγιά του Νικήτα, στην Μήλο.
              Ο Νικήτας της έμαθε μπάνιο στη θάλασσα, ακόμα της έμαθε να  ρίχνει βουτιές από το καΐκι του παππού του, να ψαρεύει με την μάσκα αχινούς και κοχύλια, εκείνος μπροστά και εκείνη πίσω τον παρακολουθούσε πως έβρισκε τα χταπόδια  και με το καμάκι τα έπιανε. Ήταν ο αγαπημένος μεζές του παππού του.
              -Αυτό παππού για σένα, φώναζε μόλις το σήκωνε έξω από το νερό
 Η Τερέζα ήταν φοβητσιάρα έτρεμε τα έντομα. Ένα καλοκαίρι στο νησί ο Νικήτας την τρόμαξε τόσο πολύ που δεν ήθελε να τον ξαναδεί.
     -Τερέζα, της φώναξε έλα να δεις τι κρατάω στο χέρι μου
Η Τερέζα έτρεξε κοντά του και τότε εκείνος άνοιξε το χέρι του και της πέταξε ένα τζιτζίκι επάνω της .. Οι φωνές της ακούστηκαν σ’ όλο το νησί και το χειρότερο για κείνη ήταν ότι ο Νικήτας είχε ξελιγωθεί στα γέλια. Εκείνη την ημέρα ένιωσε ότι τον μίσησε. Δεν ήθελε για πολύ καιρό να τον έχει φίλο της.

Στα χρόνια της εφηβείας τους, ο Νικήτας έβγαινε με τους φίλους του, μιλούσαν για κορίτσια, φλέρταραν. Η Τερέζα ένιωθε μικρά τσιμπηματάκια ζήλειας. Όταν η Βάνα  η κοινή τους φίλη έγινε το κορίτσι του, κατάλαβε ότι ήταν ερωτευμένη μαζί του. Άρχισε να προσπαθεί να τον κάνει να την προσέξει  όμως εκείνος δεν έδειξε ποτέ ερωτικό ενδιαφέρον  για κείνη. Η Τερέζα έκλαψε αρκετές φορές τις νύχτες γυρίζοντας από κάποια φιλική έξοδό τους. Σιγά-σιγά απομακρύνθηκε. ‘Άλλαξαν σπίτι, ο Νικήτας πήγε στο πανεπιστήμιο, έκαναν νέες παρέες  και μετά γνώρισε τον Κώστα  ‘Έζησαν έναν όμορφο έρωτα μέχρι που ήρθε ο χωρισμός. Με τον Νικήτα χάθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Που και που τηλεφωνούσε ο ένας στον άλλον στις γιορτές, στα γενέθλιά τους… Μετά τον χωρισμό της, αναζήτησε τον Νικήτα. Ήταν και εκείνος μόνος του  κι έτσι άρχισαν πάλι να περνούν μαζί τις ελεύθερες ώρες τους.

 
             Κοίταξε το ρολόι της
            «Πέντε και μισή, έχω χρόνο» σκέφτηκε.
             Στο τηλέφωνο, της είχε πει ότι θα έφτανε Ελλάδα γύρω στις επτά.
             Πήρε τα τσιγάρα της από το κομοδίνο και με νευρικές κινήσεις άναψε ένα .
             « Γιατί Θεέ μου έχω τόσο τρακ» αναρωτήθηκε
              Τράβηξε δυο ρουφηξιές και το ίδιο νευρικά το έσβησε στο μικρό κρυστάλλινο τασάκι.
               Άρχισε να μαζεύει και να βάζει στις κρεμάστρες τα φορέματα που δοκίμαζε όλο το μεσημέρι και τα είχε σκορπίσει επάνω στο κρεβάτι
              « Μόλις τον δω θα τρέξω στην αγκαλιά του, θα του πω πόσο πολύ μου έλειψε … Σίγουρα θα είναι κουρασμένος από το πολύωρο ταξίδι του…αν θέλει να ξεκουραστεί θα τον πάω στο σπίτι του…ίσως περάσουμε μαζί τη νύχτα…Αχ! Νικήτα, πόσο ευτυχισμένη θα ήμουνα αν ήξερα ότι κάνεις και συ τις ίδιες σκέψεις …ότι τα όνειρά μου είναι και δικά σου όνειρα….Γιατί δεν μπόρεσες να διαβάσεις ποτέ τα μάτια μου …ν’ ακούσεις την καρδιά μου … πόσο χρόνο θα είχαμε κερδίσει..»
              Όλες αυτές οι σκέψεις έβγαιναν σαν παραμιλητό από τα χείλη της. Ένοιωθε χαρούμενη , ευτυχισμένη μα είχε και ένα μικρό φόβο μέσα της , μήπως είχε παρασυρθεί από τα δικά της αισθήματα και έκανε λάθος για του Νικήτα. «θα δείξει» σκέφτηκε και έδιωξε αμέσως από το μυαλό της αυτή τη σκέψη.
            « Κλειδιά, τσιγάρα, κινητό» είπε και μαζεύοντας τα, τα έριξε μέσα στην τσάντα της. Πήρε την ζακέτα της και κλείνοντας την πόρτα του μικρού της διαμερίσματος κατέβηκε στο αυτοκίνητο της .
            Η διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο της φάνηκε ατελείωτη. Όλα τα τραγούδια που έπαιζε το ραδιόφωνο είχε την εντύπωση ότι μιλούσαν για την δική της αγάπη
            « Αχ! Αγάπη μου , αν μπορούσα να σου μεταβιβάσω τη σκέψη μου , να σου φωνάξω πόσο πολύ σ’ αγαπώ και να μ’ ακούσεις….
             Έφτασε στο αεροδρόμιο ένα τέταρτο νωρίτερα. Μπαίνοντας παρατήρησε μια ασυνήθιστη κίνηση,  πήρε ένα περιοδικό και κάθισε στην καφετέρια . Η αναμονή ήταν ότι χειρότερο για την Τερέζα. Η αγγελία που ακούστηκε από τα μεγάφωνα  την έκανε  να παγώσει
                                                * * *
              Η πτήση του Νικήτα δεν  θα έφτανε ποτέ… Η ανακοίνωση του τραγικού αεροπορικού δυστυχήματος την άφησε καρφωμένη τρεις ολόκληρες ώρες στην ίδια θέση σαν χαμένη πριν πάρει τον δρόμο της επιστροφής .
              Μαζί με τον Νικήτα είχαν χαθεί όλα τα όνειρά της και οι ελπίδες  του μεγάλου ανεκπλήρωτου έρωτά της και δεν θα μάθαινε ποτέ αν  ο κρυφός της έρωτας για κείνον, ήταν ένας αμοιβαίος έρωτας….     
                                               Τ Ε Λ Ο Σ 

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Κοντά στο τζάκι....



Κρύα μέρα χειμωνιάτικη κοντα στο τζάκι, οι φλόγες τις φωτιάς σε ταξιδεύουν,ο θόρυβος που κάνουν τα κουτσουρα καθως σιγοκαίνε ειναι σαν μια απαλή μουσική.... συντροφιά σου ένα βιβλίο, ενα χαρτί, ένα μολύβι, και η έμπνευση  αν σ επισκεφθεί...... όμορφες στιγμές τις κρύες νύχτες του χειμώνα.....

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Μαντινάδες

Αγαπώ την Κρήτη και μ αρέσουν πολύ οι μαντινάδες γι αυτό
 που και που γράφω κι εγω μερικές....


Μ' όλες τσι χάρες ο Θεός
σ έχει γιομίσει Κρήτη
απ΄το Λασήθι, τα Χανιά,
ως και τον Ψηλορείτη!!!
           ***** 
Βλέπω σε και τα μάτια μου
δακρύζουν λυπημένα
γιατί η αιτία ήμουνα
που φυγες απο μένα!!!
           ****
Στην Κρήτη όποιος έζησε
και ξένος να 'ναι ακόμα
σαν ματαγύρει προσκυνά
και τσι φιλεί το χώμα!!!
           ****
Κρήτη μου όταν σε θωρώ
ακόμα και στον χάρτη
μου κουζουλένης το μυαλό
κάνεις το νου μου αντάρτη!!!
            ****
Την Κρήτη την αγάπησα 
απο μικρό παιδάκι
γι αυτό όταν παντρεύτηκα
επήρα...κρητικάτσι...!!!
            ****
Χιλομουδού λεν το χωριό
εις τω Χανιώ τα μέρη
οπου καμα διακοπές 
και πέρασα ...ΑΣΤΕΡΙ!!!
             ****
Ίντα να γράψω και να πω
για τη φιλοξενεία
οπου χουνε οι Κρητικοί
στον κόσμο...άλλη καμμία!!!
             ****
Τσι Κρήτης τ άγια χώματα
ξένε σαν τα πατήσεις
δε θα ξεχάσεις τα ποτές
βαθιά θα τ αγαπήσεις!!!
             ****
Λεβέντες όλοι οι Ελληνες
μα λίγο παρα πάνω
ειναι τα Κρητικόπουλα...
κι όντας θωρώ τους μάθια μου
τα λογικά μου χάνω....!!!!
              ****
Λεβεντογέννα απέδειξες 
πως εισαι μάνα Κρήτη
και με λιοντόκαρδα παιδιά
γεμίζεις τον πλανήτη!!!


Ντόρα Μανατάκη



ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ...


Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

αγανάκτηση

Πικρός απολογισμός


Είμαι παιδί μας δεκαετίας οπου είδα
στην φτωχική μου κάμαρα
όλα μου τα όνειρα
να κρύβουνε ελπίδα....

Και προχώρησε η ζωή
πήγα παρα πέρα
κι έχτιζα τα όνειρα
μέρα με την μέρα

Σπούδασα, εργάστηκα,
κι έβλεπα το μέλλων,
φωτεινό ν, απλώνεται 
στον ορίζοντά μου...

πέραασε κι ο έρωτας
κι άφησ' ένα βέλος του
πάνω στην καρδιά μου...

έφτιαξα οικογένεια,
έγινα μανούλα
δυο βλαστ'αρια ανάθρεψα
-να χουν την υγειά τους-

κι έδωσα εφόδια
ικανά για να μπορούν
ν ανοίξουνε 
κι εκείνα τα φτερά τους

Πλούτη δεν εζήλεψα
μα ήθελα να έχω
την αξιοπρέπεια
στα γεράματά μου

κι αν μπορώ και στήριγμα
να μαι στα παιδιά μου

Κι όσο πέρναγε ο καιρός
κι έλεγα όλα "πρίμα"
ήρθαν "ΤΡΙΣΚΑΤΑΡΑΤΟΙ"
κι έκοψαν το νήμα.....

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

ΜΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ...




Μια συγνώμη δεν μπορεί
Μια συγνώμη δεν φτάνει
Ναυαγός θα ‘μια πάντα
Που δεν βρίσκει λιμάνι

Με παλιές φωτογραφίες
Σκόρπιες μες τη κάμαρα μου
Ζωντανεύω στο μυαλό μου
Τα χαμένα όνειρά μου

Κι όλα με γυρνούν σε σένα
Στην αγάπη μας την τόση
Και με πίκρα ομολογώ
Πως εγώ σ’ είχα προδώσει!


Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

ΠΙΟ ΚΑΛΗ Η ΜΟΝΑΞΙΑ....(διήγηματάκι)


    Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Έφτιαξα ένα καφέ και βγήκα να τον απολαύσω στη βεράντα μου. Κάτι τέτοιες ώρες η μοναξιά είναι η πιο γλυκιά παρέα. Σ’ αγκαλιάζουν οι σκέψεις σου και ταξιδεύεις μαζί τους.
Αυτό αποφάσισα να κάνω κι εγώ, όμως ένα ντρινν!!! Μου άλλαξε τα σχέδια..
    Ήταν το κουδούνι της πόρτας μου. Ανοίγω! Η φίλη μου η Αθηνά. Χάρηκα που την είδα κι ας μου άλλαξε τα σχέδια.
-         Φιλενάδα, κερνάς καφέ;
-         Μετά χαράς. Πέρασε.
   Η Αθηνά είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ήρεμη, χαρούμενη, πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη, με αρκετό χιούμορ ώστε στη συντροφιά να είναι πάντα περιζήτητη.
   Σήμερα το βλέμμα της ήταν σκοτεινό και αφηρημένο.
-         Τι συμβαίνει Αθηνούλα ; ρώτησα.
  Κούνησε το κεφάλι της και με μια μικρή καθυστέρηση μου απάντησε.
-         Αποφάσισα να χωρίσω….!
-    Ορίστε;
-         Όπως το ακούς. Αποφάσισα να χωρίσω.
  Η Αθηνά είχε ένα καλό γάμο, δυο θαυμάσια παιδιά και ένα σύζυγο από αυτούς που λένε « τι καλό παιδί…τυχερή κοπέλα» Όμως η Αθηνά αισθανόταν ότι ήταν τυχερή μόνο στα μάτια των άλλων.
   - Πήρα μια απόφαση, και ξέρω πως κανείς δεν πρόκειται να με δικαιολογήσει και να με καταλάβει. Ούτε κι εσύ που είσαι φίλη μου και με ξέρεις. Μου είπε. Αγαπώ δεν μπορώ να πω τον άνδρα μου και το αξίζει. Όμως τον αγαπώ σαν αδελφό μου. Από τα πρώτα κι όλας χρόνια του γάμου μας αυτή η σχέση πήρε μόνο το δρόμο της συντροφικότητας . Χωρίς έρωτα, χωρίς το κάτι που να ξυπνάει τα αίματα , Χωρίς εκπλήξεις. Μια ζωή σαν λίμνη που δεν βρέθηκε κανείς να ρίξει μέσα ένα πετραδάκι.
   - Τι λες τώρα ρε φιλενάδα; Τι σου έκανε το ανθρωπάκι; Είναι τσιγκούνης; ¨Όχι. Χαρτοπαίζει; Όχι. Πίνει; Όχι. Καπνίζει; Ούτε αυτό δεν κάνει και θες να τον χωρίσεις; Μου φαίνεται τα ‘χεις χαμένα. Είπα.
   - Είδες που σου το είπα. Ούτε συ δεν πρόκειται να με καταλάβεις. Με έχει πρήξει με τις φιλολογίες του και τις φιλοσοφίες του. Εχτές συγκεκριμένα  του λέω. « Το πρωί η διπλανή μας, με την κυρία του τρίτου ορόφου έστησαν ένα καυγά τρικούβερτο για τα σκουπίδια….»
« Αθηνά, με διακόπτει αυστηρά, τι μας ενδιαφέρουν εμάς οι διαφορές των γειτόνων.»  Δεν είχε καν την περιέργεια να μάθει. Ακούω ένα ανέκδοτο λίγο σόκιν του το λέω και μου απαντάει…Αθηνά ντροπή σου να σ΄ ακούσουν τα παιδιά…Ε! δεν μπορώ άλλο να ζήσω μ’ έναν άνδρα που δεν διαθέτει ούτε μια στάλα χιούμορ. Το πήρα απόφαση θα χωρίσω.
     Πριν προλάβω να πω κάτι  ντρινν!!! Ξανά το κουδούνι. Ανοίγω.
-         Βρε καλώς τη Μαιρούλα!....
     Η Μαίρη είναι συνάδελφος . Διαθέτει ένα αυστηρό ύφος διανοούμενης και απαιτεί από όλους πάντα προσοχή και σοβαρότητα.
 Είναι παντρεμένη με το Σταμάτη, ένα γελαστό παλικάρι, εύθυμο, που όμως ότι και να πει στην παρέα, η Μαίρη πάντα τον στραβοκοιτάζει σαν να του λέει « Σκάσε ηλίθιε».
   Μπαίνει φουριόζα μέσα .
-         Χωρίζω, χωρίζω, χωρίζω! Οι πρώτες της λέξεις . Αχ! Έχεις παρέα … είπε βλέποντας  την Αθηνά . Ζήτά συγνώμη και κάθεται στον καναπέ.
-         Τι συμβαίνει Μαιρούλα ; κάνω τις συστάσεις . Η Αθηνά από δω είναι φίλη μου και έχει έρθει ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Τι σας έπιασε σήμερα;
-         Δεν είναι ζωή αυτή. Ξαναλέει η Μαίρη Τίποτα δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά αυτός ο άνθρωπος όλα στην πλάκα. Ανεύθυνος παιδί μου. Σήμερα έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Του λέω το πρωί « Αγάπη μου, πρέπει να πληρώσουμε τη ΔΕΗ γιατί θα μας κόψουνε το ρεύμα» και ξέρεις τι μου απάντησε ; « καλύτερα γλυκιά μου θα περάσουμε δεύτερο μήνα μέλιτος σε ρομαντική ατμόσφαιρα με κεριά». Και αφού ο αχαΐρευτος  δεν έχει φράγκο, μου κανόνισε εκδρομή το Σαββατοκύριακο στο Καρπενήσι. Έχω γίνει έξαλλη. Εσείς τι θα κάνατε; Όχι πέστε μου τι θα κάνατε; άσε την τσιγκουνιά του που δεν έχει όρια . Αμ! Η περιέργεια του αυτή που τη βάζεις. Κιχ! Ν’ ακούσει ο κουτσομπόλης στήνει αυτί στην πόρτα.. Και πολύ φοβάμαι, δεν είμαι σίγουρη, ότι ξενομπερδεύει κι όλα..
   Η Αθηνά τη άκουγε αμίλητη. Σε λίγο σηκώθηκε διακριτικά .
   - Εμένα με συγχωρείτε πρέπει να πηγαίνω. Είπε και παίρνοντας την τσάντα της αναχώρησε. Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτηκε ακούγοντας τη Μαίρη, όμως μου έδωσε την εντύπωση πως μέσα της έλεγε: « Καλέ μ’ αυτά που ακούω εμένα μου φαίνεται πως έχω έναν άγγελο για σύζυγο».
    Η Μαίρη είπε κι άλλα, κι άλλα , εγώ την ήξερα, δεν ήταν η πρώτη φορά. Θα ξεθύμαινε και γυρνώντας στο Σταμάτη όλα θα ήταν μέλι γάλα.
    Όταν έφυγε και η Μαιρούλα , βγήκα πάλι στη βεραντούλα μου. Είχε νυχτώσει για τα καλά. Άναψα ένα κερί έβαλα και ένα ουισκάκι και κάθισα ν’ απολαύσω τη μοναξιά μου. Δεν έτυχε που είμαι μόνη. Είναι συνειδητή επιλογή μου. Ίσως πολλοί να μην συμφωνούν, όμως εγώ νιώθω ευτυχισμένη.
   Από κάποιο μπαλκόνι έρχεται η γλυκιά μελωδική φωνή του Πάριου κάνοντας τη ατμόσφαιρα ρομαντική, τραγουδώντας …
     « … Πιο καλή η μοναξιά…..»






ΤΕΛΟΣ

ΒΡΆΧΟΣ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ...



                           ΒΡΑΧΟΣ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ


Ο βράχος και η θάλασσα αιώνιοι εραστές
Ζούνε κι δύο τον έρωτα γεμάτο εναλλαγές
Εκείνος πάντα ακλόνητος βουβός καρτερικός
Ειν’ ο δικός της σύντροφος πιστός ιδανικός

Σαν μια σειρήνα ακούραστα του σιγοτραγουδάει
Με νάζια και καμώματα τον κάνει να μεθάει
Με τα γλυκά τα χάδια της και  τα τρελά φιλιά της
Τονε κρατάει δέσμιο μέσα στην αγκαλιά της

Άλλοτε πάλι άγρια γεμάτη αλαζονεία
Σαν αμαζόνα λυγερή κρατάει τα ηνία
Καλπάζοντας αγέρωχα στο άσπρο της το άτι
Ορθώνεται πετά ψηλά να φτάσει την Αστάρτη

Μα κείνος τηνε καρτερεί πότε θα ημερέψει
Το πλάνο της χαμόγελο μ’ αγάπη να του γνέψει
Σ’ ένα Νιρβάνα τέλειο και πάλι να βρεθούνε
Και μ’ ένα λίκνισμα γλυκό να ξαναγκαλιαστούνε

Νιώθει τα κύματα παιδιά μέσα στην αγκαλιά της
Που ο έρωτας τους φύτεψε στη μήτρα την δικιά της
Και του τα στέλνει ολόγυρα τη νύχτα και τη μέρα
Όπως μια μάνα τρυφερή στον στοργικό πατέρα.





η φιλία ειναι το πολυτιμότερο πράγμα....και πιστεύω οτι αν εισαι εσύ πραγματικός φίλος θα εισπράξεις και πραγματική φιλία...


Έρωτας ...ο φτερωτός υιός της θεάς Αφροδίτης που όσο πολύ τον αγάπησαν άλλο τόσο τον μίσησαν!!!


Οι αξίες ποτέ δεν χανονται