Πατέρα, εσύ χρυσό κλειδί στου σπιτικού την θύρα
Και στ ασημόγκριζα μαλλιά, κορώνα σου η πείρα
Το στιβαρό το χέρι σου θεμέλιο στην φαμίλια
Κι ο λόγος σου μελόσταγμα που ‘βγαινει απ τα χείλια
Πάντα η πλατιά σου αγκαλιά, φωλιά για τα παιδιά σου
Θυσία στον αγώνα τους, το αίμα της καρδιάς σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου