Κυριακή 11 Μαΐου 2014

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΦΙΛΗ (ΤΡΙΑΔΑ ΖΕΡΒΟΥ)

ΖΕΡΒΟΥ ΤΡΙΑΔΑ
Θ Ε Ο Κ Λ Ι Ν Η ! ΜΑΝΑ 11 ΠΑΙΔΙΩΝ....(Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ....)
Τρέμει απόψε η χέρα μου,πώς να το ξεκινήσω;
να γράψω για την μάνα μου...πέστε μου πως ν'αρχίσω...
Η πρώτη,την καλύτερη,ανάμνηση που έχω...
μα τηνε σκέφτομαι πολύ,καθόλου δεν αντέχω....
Για μένα, η μεγαλύτερη γυναίκα σε αξία,
έγραψε με το αίμα της,την πιο μικρή ιστορία...
την έχω χάσει, λογικό,χρόνια πολλά πιο πίσω...
και σήμερα το σκέφτηκα πως πρέπει να τιμήσω...
μια ηρωίδα της ζωής που πάλεψε με πάθος,
να αναθρέψει τα παιδιά,χωρίς να κάνει λαθος...
Μελαγχολώ όταν σκέφτομαι,την άγια μορφή της,
τότε που ήμουνα παιδί,να δίνει το φιλί της....
και στον καθένα χωριστά,το τρυφερό της χάδι,
σε μια σειρά,μικρά παιδιά,που ξάπλωναν ομάδι,
όλα μαζί,σ΄ενα σοφά,απάνω στα σανίδια,
και που πιστεύαν πως παντού,τα πάντα ήταν ίδια...
όλη η ζωη της δύσκολη,ατέλειωτη προσπάθεια,
να μη μας λείπει τίποτα,πολέμαγε,μα μάταια...
Ηταν τα χρόνια δύσκολα,η φτώχεια απελπισία,
βοήθεια απο πουθενά...το μόνο που΄χε αξία,
στην βασανιστική ζωή που ζούσε καθε μέρα,
ητανε τα κοπέλια της,αλήθεια πέρα ως πέρα....
Χωρίς δουλειά,χωρίς λεφτά,ποτε της δεν εβρήκε,
ουτε ένα ξεροκόματο ,και βάσανα μόνο είχε...
Την εκμεταλευτήκανε,την είχανε ως το βράδι,
στο θέρος και την πλήρωναν με ενα παξιμάδι....
Και το χειμώνα,στις ελιές,γυμνή μέσα στο κρύο,
απο τη γη τις μάζευε,μαζι με άλλες δύο,
γυναίκες που΄χανε κι αυτές ανάγκη να δουλέψουν
ενα μπουκάλι του λαδιού,στα σπίτια τους να πέψουν...
Γύριζε έξω,στα βουνά,στο ψυχος και στ' αγιάζι,
την δέρναν μπόρες δυνατές χωρίς να τηνε νοιαζει...
Μάζευε χόρτα,του βουνού,κι ύστερα περπατούσε,
ολόκληρα χιλιόμετρα,σε πλούσιους τα πουλούσε...
Τηνε ταπείνωσαν πολυ,και την ειρωνευτήκαν,
ελάχιστοι στο πλάι της στα δύσκολα σταθήκαν...
Ελεγε,είμαι άτυχη,που ότι και να κάνω,
κόσκινα ο θιος να μου πετά,ένα εγώ δεν πιάνω..
Γέννησε έντεκα παιδιά,δεν ξέφυγε κανένα,
απ 'τα χέρια της τα ικανά,όλα τανε στην πένα....
Δεν καταδέχτηκε ποτε,να πούνε,τα παιδιά σου,
τούτο η τ' αλλο κάμανε,πίσω σου η μπροστά σου...
Ολα καλά και άγια,υπάκουα τα καημένα,
κι όλα στο δρόμο του θεού,απο νωρίς βαλμένα..
Πέρασε απο κατοχή ,μεγάλες κακουχίες,
φόβο,απειλές,ξευτελισμούς..κι απο ταλαιπωρίες...
Αλλά ποτε δεν έσκυψε, η μάνα μου κεφάλι,
κι έλεγε....αύριο παιδιά,καινούργια μέρα πάλι...
το γεγονός πως έφερε τόσα παιδιά στον κόσμο,
την καθιστα στα μάτια μου τριαντάφυλλο και δυόσμο...
μέσα στον κήπο που πολλοί ποτέ τους δεν αξιώσαν,
να βγάλουν τ' αγριόχορτα που ξέμπαρκα φυτρώσαν....
Ξεχώρισε σαν την πηγή,απου ζωή μας δίνει,
που τρέχει καθαρό νερό,καθένας μας να πίνει..
Την λύγισαν τα βάσανα,βαριά 'χε αρρωστήσει,
στα τελευταία χρόνια της,πολυ ΄χε μαρτυρήσει,
Ενα Σαββάτο,πρωινό,έχασα την μιλιά μου...
η μάνα μου ξεψύχησε μέσα στην αγκαλιά μου...
Η μάνα...η ηρωίδα μου...πολυβασανισμένη.....
που μ'έκαμε ως με ξέρετε...φίλοι μου αγαπημένοι...

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

ΤΟ ΝΕΟ ΦΑΛΗΡΟ ΜΙΑΣ ΠΑΛΙΑΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ο Νίκος Παραδείσης µάς ξεναγεί στο Νέο Φάληρο του περασµένου αιώνα. Σε εποχές, που οι γειτονιές αποτελούσαν μικρές, ζωντανές κοινωνίες.
Εσωτερικοί «µετανάστες», σε µια απίστευτα δύσκολη εποχή «άλλων καιρών», παιδιά µικρά που αγαπήσαµε τη ζωή, γιατί τη διεκδικήσαµε κάτω από αντίξοες συνθήκες
Στο αέναο ταξίδι του χρόνου η µνήµη σκαλώνει σε συγκεκριµένα σηµεία… Έτσι, σταµατά στο ζεστό καλοκαιρινό απόγευµα, καθώς ανεβαίνω τα σκαλιά του πανεπιστηµίου για κάποιο µεταπτυχιακό µάθηµα, ανάλαφρος πάνω στα 24 µου χρόνια, γεµάτος υπερηφάνεια µέσα στη στολή του αξιωµατικού. Χαιρετώ στρατιωτικά τον υπολοχαγό που συναντώ…, αλλά σε δευτερόλεπτα… και οι δύο µαζί γυρίζουµε για τον ίδιο λόγο…
–Βασίλη! –Νίκο!…
Συγκίνηση µεγάλη, αλλά και αληθινή χαρά –που η γενιά µου γνωρίζει καλύτερα παντός άλλου–, αφού η ζωή µάς έστειλε την ίδια στιγµή στην Καραϊσκάκη 8, στο Νέο Φάληρο, το καλοκαίρι του ’52.
Εσωτερικοί «µετανάστες», σε µια απίστευτα δύσκολη εποχή «άλλων καιρών», παιδιά µικρά που αγαπήσαµε τη ζωή, γιατί τη διεκδικήσαµε κάτω από αντίξοες συνθήκες… ∆ηµοτικό και (6τάξιο) Γυµνάσιο σε ένα «Φάληρο» που οι πλούσιοι ιδιοκτήτες µάς ενοικίασαν τα υπέροχα νεοκλασικά σπίτια τους, µε τους κήπους πνιγµένους στα δέντρα, στα γιασεµιά και στα λουλούδια, σαν ντεκόρ στο πέρασµά µας µέσα από µεγάλες δυσκολίες.
Στους δρόµους, έξω από τα σπίτια, στήνουµε τα ποδοσφαιρικά µας γήπεδα κάτω από τη σκιά των ακακιών που κοσµούν τα πεζοδρόµια.
Με τον Βασίλη Μπενάκη µέναµε στο ίδιο σπίτι, εκείνος σε ένα δωµάτιο (!) µε τη µητέρα του Ξανθή, εµείς –λόγω µεγάλης οικογένειας– σε τρία, χρησιµοποιούµε την ίδια τουαλέτα (!), την ίδια είσοδο (!)…

Ο αδελφός µου Λάκης, ο Νίκος Μπινιάρης, ο Γιώργος Ζούγρης, ο Κούλης Σταµατέλος, ο Κώστας Βελγάκης, ο ∆ηµήτρης Καµπούρης, ο Ανδρέας Λαράνδος… Ίσως να έγραφα στο διηνεκές όλους τους συντελεστές της εποχικής αυτής εποποιίας.
Ο ∆ηµήτρης Κατεβαίνης φέρνει την επόµενη φάση της ιστορίας. Το αυτοκίνητό του (ο γραφικός «∆ιγενής») στο πεζοδρόµιο έξω απ’ το σπίτι, το «paopao» σε µικρό δίσκο 33 στροφών, µοντέρνα ξυριστικά, κολόνιες… αναζήτηση τουαλέτας µε µπάνιο και ζεστό νερό. Μας «δείχνει» –ως αξιωµατικός Λιµενικού– τις παρελάσεις στο κέντρο της Αθήνας. Σηµατοδοτεί τις νέες τάσεις της εποχής… Μα ήδη έχουµε τελειώσει το σχολείο… Μια νέα εποχή αρχίζει…
Τώρα, πια, ως επισκέπτης –λόγω επαγγελµατικής ασχολίας– επιστρέφω στο αγαπηµένο µου Φάληρο, µετά το καλοκαίρι του ’66, δηλαδή 45 χρόνια µετά…
Το υπέροχο πέτρινο σπίτι του «Τρεπεζοµάντηλου» Παντελή, δίπλα στο εκκλησάκι του Βλισίδη, παραµένει… κάτω από τη σκιά πέντε τεράστιων Φοινίκων, που στέκουν ως µόνιµοι (και αψευδείς) µάρτυρες µιας χαµένης πλέον µεγαλοπρέπειας.
Στη γωνία Καραϊσκάκη και ∆. Φαληρέως το νεοκλασικό του Βαρζάκα, τιµής ένεκεν, παρέµεινε µέχρι τον δεύτερο όροφο, αλλά από κει και πάνω υψώθηκε εκ των έσω µεγαθήριο 4 επιπλέον ορόφων – η αλήθεια είναι, µε σεβασµό στην ιστορία του χώρου. Στη γωνία Ραγκαβή και Καραϊσκάκη το σπίτι της κ. Έλλης µε τις πάµπολλες γάτες ανακαινίσθηκε, ο κήπος πνιγµένος στο πράσινο…
Στην οδό Ζαΐµη το υπέροχο πέτρινο συντηρήθηκε και κατοικείται, ενώ το διπλανό µε τις καταπληκτικές σκάλες εισόδου, ερείπιο πλέον, φέρνει δάκρυα στα µάτια, αφού δεν µπόρεσε να διασωθεί. ∆υστυχώς, το βάρος του χρόνου υπερίσχυσε της ιστορίας του…
Εδώ ήταν το γήπεδο όπου η οµάδα µας έδινε τους «εκτός έδρας» αγώνες της µε την οµάδα της δυτικής πλευράς. Θυµάµαι ότι κάθε τόσο σταµατούσαµε, όταν εµφανιζόταν ο «πολιτσµάνος» στη γωνία…, ο εκπρόσωπος της τάξης και της ασφάλειας, που τότε ήταν τόσο σηµαντικός…
Το σπίτι της Καραϊσκάκη δεν υπάρχει πια… Το διπλανό σπίτι της Κούλας Καρατζά, όπου γινόταν τα πάρτι της νεολαίας µε τα µέσα της εποχής –αναψυκτικά, ξηρούς καρπούς και βερµούτ–, είναι πλέον εµπορικός τόπος…
Εδώ, σ’ ένα χαµηλό πέτρινο σπίτι της οδού Κηφισού, δίπλα στο οµώνυµο ποτάµι, έζησαν κάποια χρόνια οι αδελφές ΒΕΣΛΕΜΕ. Είναι όπως το θυµάµαι τότε… Οι αδελφές αυτές –µεγάλες κυρίες– ήλθαν µετανάστες διωγµένες από το Σοβιετικό καθεστώς, αριστοκράτισσες µε το πιάνο, τα γαλλικά τους και τα εργόχειρα µεγάλης τέχνης, ξεκοµµένες από την πραγµατικότητα, προσπαθούσαν να επιβιώσουν µε µόνο εισόδηµα το έµβασµα που έστελνε ο αδελφός τους από την Αµερική. [...]
- See more at: http://www.saronicmagazine.com/?p=4183#sthash.23uShohA.dpuf