Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

 ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2013

Η άνοδος και η πτώση της "αυτοκρατορίας Κεράνης" | Espresso | Ρεπορτάζ

ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΟΥ.....
ΕΡΓΑΣΤΗΚΑ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΧΕΙΡΙΣΤΡΙΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ. Σ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ... ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΗΡΞΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ Ο ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ κ. Γ. ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΟΣ
Η άνοδος και η πτώση της "αυτοκρατορίας Κεράνης" | Espresso | Ρεπορτάζ
 Η ΑΛΙΚΗ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΟΥ (Ο ΠΑΛΙΟΣ ΠΕΙΡΑΙΑΣ


Ο Πειραιάς, πόλη με ιστορία που ξεκινάει μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, είναι, όπως είναι φυσικό, λόγω της γεωγραφικής θέσης του και της φυσικής ομορφιάς που του προσδίδει το απέραντο γαλάζιο που τον περιβάλλει,





 ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΤΡΟΛΛΕΥ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΠΕΙΡΑΙΑ-Ν.ΦΑΛΗΡΟ
ΜΕΣΩ ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙΟΥ -ΚΑΣΤΕΛΛΑΣ
 ΕΔΩ ΤΟ ΤΕΡΜΑ ΤΟΥ... ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΤΖΑΒΕΛΛΑ

Η  ΡΑΛΛΕΙΟΣ... ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΘΗΛΕΩΝ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ 
Ιστορία

Τον Σεπτέμβριο του 1855 αναγγέλλεται η χρηματοδότηση για την ανέγερση "Παρθενικού Σχολείου" επί δημαρχίας Λουκά Ράλλη. Το Δημοτικό Συμβούλιο του Πειραιά κάνει δεκτή τη δωρεά των 20.000 δρχ. του άγνωστου Δωρητή και δέχεται τους όρους του, οι οποίοι είναι:

1.Το σχολείο να μείνει για πάντα "Σχολείο Θηλέων"
2. Να αναρτηθεί μαρμάρινη προτομή του ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΥ ΚΟΡΑΗ μέσα στο σχολείο.
3. Πάνω από την είσοδο του σχολείου να τοποθετηθεί μαρμάρινη πλάκα με την εξής επιγραφή: "Παρθενικό Σχολείον Ιδρυθέν δαπάνη (κενό) Δημαρχούντος Λουκά Ράλλη. 1855"
4. Σε περίπτωση παραβιάσεως των όρων της δωρεάς, αυτή ανακαλείται και περιέρχεται στους κληρονόμους του.

Για την ανέγερση του σχολείου επιλέγεται ο χώρος μεταξύ των σημερινών οδών Ηρώων Πολυτεχνείου, Βασιλέως Γεωργίου και Ιακώβου Δραγάτση ( έναντι Δημοτικού Θεάτρου).




 ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΡΟΛΟΙ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ... ΕΝΑ ΚΟΣΜΗΜΑ ΣΗΜΕΙΟΝ ΚΑΤΑΤΕΘΕΝ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΠΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ
Μπροστά υπήρχε η βασιλική αποβάθρα. Όλοι οι ξένοι βασιλείς, πρόεδροι, πρωθυπουργοί έφταναν στην ελλάδα με πλοία και αποβιβάζονταν στην βασιλική αποβάθρα. Μπροστά τους θα έβλεπαν το σύμβολο του πνεύματος (το δημοτικό Θέατρο) και δίπλα το σύμβολο της δύναμης μιας πόλης, τον οίκο εμπορίου, χρήματος και συναλλαγών. Το χρηματιστήριο 

1928
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ  ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ  ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ

Πρόκειται για μια σπηλαιώδη κατασκευή που ανακαλύφθηκε το 1897 και βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της Καστέλλας σε απότομη βραχώδη ακτή πάνω από τη θάλασσα, στη σημερινή θέση "Βοτσαλάκια", άλλοτε γνωστή ως "παραλία του Παρασκευά", από το όνομα του ιδιοκτήτου της παραλιακής κοσμικής ταβέρνας που υπήρχε παλιά εκεί, εξ ου και το όνομα "σπηλιά του Παρασκευά" και παλαιότερα "σπηλιά του Λαλαούνη".
Η υπόγεια αυτή σπηλαιώδης κατασκευή εισχωρεί μέσα στο βράχο περίπου 12 μέτρα, κάτω από την παραλιακή λεωφόρο Βασιλέως Παύλου (Αλέξανδρου Παπαναστασίου), όπου και βρίσκονται δύο αρχαίοι τάφοι με ένα φρεάτιο προ αυτών. Η αίθουσα έχει κυκλικό σχήμα και κοσμείται με διάφορα ψηφιδωτά. Στις δυο πλευρές της εισόδου υπάρχουν δύο ψηφιδωτά εκ των οποίων το μεν ένα παριστά τη Σκύλλα το δε άλλο αρχαίο νεανία σε τέθριππο άρμα, που κατά μεν τον αρχαιολόγο Χιοτέλη είναι θαλάσσια θεότητα, κατά δε τον Ι. Δραγάτση πρόκειται για τον ήρωα Σήραγγο.
 ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟ ΝΗΣΑΚΙ ΤΟΥ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ
Η νησίδα του Κουμουνδούρου στη αρχαία Ελλάδα έπαιξε σημαντικό ρόλο ιδιαίτερα κατά την αντίσταση του στρατηγού, του Βασιλέως του Πόντου ΜιθριδάτηΑρχέλαου κατά του Σύλλα (86 π.Χ.). Ο Αρχέλαος που ήταν ο τελευταίος υπερασπιστής του Πειραιά εναντίον των Ρωμαίων αγωνίσθηκε γενναία χρησιμοποιώντας τη Σταλίδα ως κύρια βάση του. Τελικά όμως ηττήθηκε και κατέφυγε στη Βοιωτία ενώ ο Πειραιάς και η Αθήνα κυριεύθηκαν από τους Ρωμαίους.


 ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ
Το σπίτι αυτό μάλλον ανήκε στη γνωστή οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων. Αυτό ίσως φαίνεται και από τον θυρεό στην εξώπορτα που φέρει το μονόγραμμα της οικογένειας. Κάποτε πρέπει να ήταν ένα αξιοζήλευτο αρχοντικό αλλά πλέον λίγα πράγματα διατηρεί από την παλιά του αίγλη. Οι θρύλοι που το στοιχειώνουν αρκετοί αλλά αυτός που γνωρίζουμε μιλάει για μια κοπέλα που βιάστηκε και σκοτώθηκε μέσα στο σπίτι από έναν Τούρκο, προφανώς την περίοδο της τουρκοκρατίας. Από τότε το πνεύμα της κατοικεί μέσα στο σπίτι, τρομοκρατώντας καθε επίδοξο επισκέπτη.






 ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ... ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 60
Στα στολίδια της πόλης συγκαταλέγονται τα νεοκλασικά κτίρια που συναντάμε σε αρκετά κεντρικά σημεία του Πειραιά, το περίφημο Δημοτικό Θέατρο της πόλης που δεσπόζει στη πλατεία Κοραή



 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΕΛΛΑ
ΚΑΙ ΚΑΤΩ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ
Κάποτε ένας Ιταλός που τον έλεγαν Βιτσέντζο Καϊβάνο και που κατοικούσε στην Κωνσταντινούπολη γνώρισε μια κοπέλα από τον Πειραιά την Κατερίνα (Αικατερίνη). Αγόρασαν μάλιστα και ένα σπίτι στον Πειραιά και πηγαινοέρχονταν Πειραιά - Κωνσταντινούπολη ανάλογα με τις δουλειές τους. 

Το 1937 όμως η Κατερίνα Καϊβάνου πέθανε και ο Βιντσέντζος τον οποίο πλέον οι πειραιώτες αποκαλούσαν εξελληνισμένα Βικέντιο, ζήτησε από τον Δήμαρχο Πειραιά την άδεια, να κτίσει στην μνήμη της ένα παρεκκλήσι. Με την τότε ισχύουσα νομοθεσία (πολεμικής προετοιμασίας της χώρας του Ι. Μεταξά), απαγορεύονταν ξένοι να είναι ιδιοκτήτες στην συγκεκριμένη περιοχή. Τελικά μετά από πολλές προσπάθειες του έδωσαν την άδεια.

Προσέλαβε πολλούς εργάτες και έκτισε μια εκκλησία με υπόγεια κρύπτη. Μετά έφερε από την Κωνσταντινούπολη το λείψανο της γυναίκας του μέσα σε ένα μπρούτζινο φέρετρο στο οποίο μάλιστα φαίνονταν και το πρόσωπό της γιατί στο ύψος του υπήρχε γυαλί. Στην τελετή εγκαινίων του παρεκκλησίου και ενταφιασμού της γυναίκας του που έγινε την ίδια μέρα χοροστάτησε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. 
Από τότε όσες φορές βρίσκονταν στον Πειραιά ο Καϊβάνο, κλείνονταν μέσα στο παρεκκλήσι για δύο και τρεις ώρες την ημέρα φορώντας πάντα μαύρα και κλαίγοντας διαρκώς για την σύζυγό του που έχασε.

Όσοι τότε τον γνώριζαν άρχισαν να θεωρούν την συμπεριφορά του αυτή περίεργη και φυσικά όχι φυσιολογική δεδομένου ότι κάθε φορά που έπρεπε να γευματίσει στο σπίτι του, έδιωχνε όλους τους υπηρέτες που είχε και έτρωγε έχοντας απέναντί του ένα σερβίτσιο ακόμα (της γυναίκας του), ενώ κατά την διάρκεια του γεύματος οι υπηρέτες έλεγαν ότι μιλούσε μαζί της.

Έχουμε φτάσει παραμονές του ελληνοϊταλικού πολέμου και η βρεττανική αντικατασκοπεία στην ελλάδα πιάνει παράξενα κρυπτογραφημένα σήματα να εκπέμπονται από την περιοχή της Καστέλλας. Οι ελληνικές αρχές με την βοήθεια ραδιογωνιομέτρων εντοπίζουν ότι τα σήματα εκπέμπονται από το παρεκκλήσι. Μια νύχτα που ο Βικέντιος Καϊβάνο, λείπει για την Κωνσταντινούπολη ερεύνησαν το παρεκκλήσι και αφού δεν βρήκαν τίποτα το εμφανές, προχώρησαν και στην μυστική κρύπτη που ο Καϊβάνο είχε ενταφιάσει την γυναίκα του εντός μεταλλικού φερέτρου. Κάτω ακριβώς από το κεφάλι της συζύγου του βρίσκουν έναν τεχνολογικά εξελιγμένο για την εποχή εκείνη πομπό. 
Δεν αναφέρουν φυσικά τίποτα και όταν επιστρέφει από την Κωνσταντινούπολη ο Καϊβάνο τον συλλαμβάνουν με την κατηγορία της κατασκοπείας. 
 Ο ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΟΥ ΒΑΦΤΙΣΤΙΚΑ

Ο χιώτης έμπορας Ηλίας Βάβουλαςπου ήταν και κάτοχος εκτάσεων στον πειραιά που έφεραν το όνομά του στην ομόνυμη περιοχή"γούβα του Βάβουλα" δώρισε έκταση εντός της οποίας μπήκε ο θελέμιος λίθος του ναού.



 Η δωρεά αυτή πέρασε από πολλές περιπέτειες στην συνέχεια τόσο από απογόνους του Βάβουλα όσο και από τον Δήμο. Και ενώ ο λίθος για την ανοικοδόμηση τέθηκε στις 2 Ιουλίου του 1878 από τον τότε Δήμαρχο Πειραιά Τρύφωνα Μουτζόπουλο τα εγκαίνια του ναού έγιναν το 1887. Και ο ναός αυτός ονομάστηκε "Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης". Και αυτό το "Ελένης" είναι που αγνοούν ή ξεχνούν οι περισσότεροι πειραιώτες. Ο ναός είναι γνωστός πλέον ως Άγιος Κωνσταντίνος.
ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΣΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ 1968

ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

 ΑΣΤΥΚΟΝ ΣΧΟΛΕΙΟΝ


Ο Μηχανικός του Δήμου Εμμανούηλ Παπακωνσταντίνου φτιάχνει τα σχέδια αυτού του σχολείου το1897 το οποίο κατασκευάζεται με έξοδα του Δήμου Πειραιά επί δημαρχίας Τρύφωνα Μουτζόπουλου. Είναι διόρωφο με στεγασμένη στοά εντός αυτού. 
Στην μετώπη του φέρει την ονομασία της εποχής του "Πλήρες Δημοτικό σχολείο Αρρένων Πειραιώς".  


ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΣΑ






  ΠΕΙΡΑΙΩΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Σαν σουρουπώνει και σαν πέφτει το βραδάκι
Όταν ο μπάτης σκάει το κύμα απαλά
Πάνω στα βράχια της Πειραϊκής, στη Φρεαττύδα
Το παρελθόν ξυπνά δειλά και μου μιλά

Εικόνες όμορφες των παιδικών μου χρόνων
Δρόμοι με χώμα και με σπίτια χαμηλά
Αυλές μ’ αγιόκλημα, σκαμνιά στα πεζοδρόμια
Της γειτονιάς , με συντροφιά η ώρα να κυλά

Της Κυριακές καλοκαιράκι στις ταράτσες
Του Αελλώ, του Καπιτόλ, και του Παλλάς,
Μια απόλαυση το έργο της βδομάδας
Με φυστικάκι στο χωνί να μασουλάς

Στη Μυροβόλο, Πυραμίδες, Βερσαλλίες,
Δίπλα στο Σπλέντιτ για καφέ ή για γλυκό
Κ’ ύστερα βόλτα πέρα δώθε στην Καστέλα
Απολαμβάνοντας χωνάκι παγωτό

Αμυγδαλάκι παγωμένο στο πανέρι
Τα γιασεμάκια μπουκετάκι μια δραχμή
Ο τσάκα-τσούκας τα τραπέζια να περνάει
Και πασατέμπο να αφήνει δοκιμή

Στην Ταραντέλα τις νυχτιές με φεγγαράδα
Στο Τουρκολίμανο, στ’ ωραίο Φαληράκι
Μοσχοβολιά από της θάλασσας τη ν αύρα
Κι από το φρέσκο στο τηγάνι μαριδάκι.ι

Για τους ξενύχτηδες ωραίες κρουαζιέρες
Με το ΝΕΡΑΙΔΑ « πλοιάριον γοργόν»
Κι αν ήθελες με γέλιο να την βγάλεις
Πασαλιμάνι , εις το «θέατρον σκιών»

Κι αν όλα άλλαξαν και χάθηκε η μαγεία
Κι ο Πειραιάς μας τώρα ζει στη σύγχρονη εποχή
Τις αναμνήσεις δεν μπορεί κανείς να τις αγγίξει
Οι Πειραιώτες τις κρατούν βαθιά μες την ψύχή.
ΝΤΟΡΑ ΜΑΝΑΤΑΚΗ











Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ



Όλος ο κόσμος σου, ένα μπαλκόνι, πώς να χωρέσει το ανήσυχο πνεύμα σου; πώς να χωρέσει το ασυμβίβαστο θεριό που πάντα έκρυβες μέσα σου;

            Κι όμως συμβιβάστηκες μες την απέραντη μοναξιά μιας χαμένης αίσθησης. Τα μάτια της πονεμένης σου ψυχής έμειναν μόνο να κοιτούν το μακρινό πολυτάραχο παρελθόν σου, και να αναπολούν.

            Τώρα όλα έσβησαν, μια ολόκληρη ζωή τέλειωσε μα δυό ανάσες. Ένας φρεσκοσκαμμένος τάφος θα δεχθεί, τη δημιουργία, τα αισθήματα, τον πόνο, και τις χαρές των ογδόντα οκτώ σου χρόνων.
                               ____________

ΣΕ ΣΕΝΑ

Πρωτομαγια θυμάμαι ήταν οταν έφυγες
για το ταξίδι σου ψηλά στ΄αστέρια
και έμεινε η ψυχή μου ορφανή
και αδειανά τα δυό μου χέρια
Αχ!έσβησε η μορφή σου αυτή που λάτρευα
που τόσα είχες προσφέρει στη ζωή του 
Πώς χάθηκε στ’ αλήθεια τόση δύναμη
Που είχες στο κορμί και στην ψυχή σου......

σαν βασιλέψανε τα δυο γαλάζια μάτια σου
και αρχισε να σβήνει η πνοή σου
με σπαραγμό προφερανε τα χείλη μου
μονο δυο λέξεις...
Αχ! πατέρα μου κρατήσου....
δεν ήθελα να φύγεις απο δίπλα μου
να σ εχω ήθελα μονάχα
 και ν ακούω την φωνή σου
μ' άλλα τα θέλω του θεού, της μοίρας μας...
μου μεινε ναχω συντροφιά μου την μορφή σου!!!

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Γιορτινές μυρωδάτες μνήμες!!!!


       Αυτές τις χρονιάρες μέρες όλοι μας κάνουμε μια αναδρομή , μερικές δεκαετίες πίσω , φέρνοντας στο μυαλό μας κάποια Χριστούγεννα , κάποιες Πρωτοχρονιές της γειτονιάς, αναπολώντας τα δώρα που περιμέναμε ή που πήραμε, τα καινούργια ρούχα , τα λουστρίνια παπούτσια , τις λαμαρίνες με τις μυρωδάτες βασιλόπιτες που πηγαινοέρχονταν στον φούρνο, τις γεμιστές γαλοπούλες με τα κουκουνάρια και τα κάστανα που μας έβαζαν να ξεφλουδίζουμε συμμετέχοντας έτσι στις γιορτινές διαδικασίες ή το σπάσιμο των καρυδιών για τα μελομακάρονα .
       Δεν υπήρχε σπιτικό που να μην φτιάξει τους κουραμπιέδες του , τα μελομακάρονά του , την βασιλόπιτά του , για το “καλό” όπως έλεγαν .
Και κατόπιν η μοιρασιά . Η μια γειτόνισσα στην άλλη , η νύφη στην πεθερά, η γιαγιά στα εγγόνια, τα πιάτα πήγαιναν κι έρχονταν , όπως σήμερα τα κουτιά του ζαχαροπλαστείου.
     Μα ποια η σύγκριση του σπιτικού με το έτοιμό;
     Χάθηκαν οι μυρωδιές  της κανέλλας, του μελιού, του γαρύφαλλου, της μαστίχας που πλημμύριζαν τις γειτονιές.
     Άλλα χρόνια , νοσταλγικά, που στις παιδικές μας μνήμες έχουν μείνει χαραγμένα σαν ένα γλυκό όνειρο και που σήμερα τα παιδιά μας δυστυχώς δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν τις έχούν νιώσει. Ποιο παράθυρο σήμερα σκορπίζει μοσχοβολιά;
     Η λέξη “γειτονιά” σε γεμίζει αναμνήσεις.
     Η λέξη “μυρωδιά” σου εξάπτει την φαντασία . Σήμερα όλα είναι πλαστικά χωρίς γεύση, χωρίς άρωμα και  χωρίς μνήμη. Οι γιορτές για τα παιδιά  δεν έχουν πλέον ιδιαίτερο νόημα ,ούτε θα μπορούσε κανείς να πει και τα δώρα, αφού έχουν σχεδόν τα πάντα και δεν τα εντυπωσιάζει τίποτα και αύριο μοιραία δεν θα έχουν ούτε νοσταλγία.
     Ίσως μεγάλη μερίδα ευθύνης να έχουμε κι εμείς που αφήνουμε τα πατροπαράδοτα έθιμά μας να σβήνουν , λόγω φόρτου εργασίας και απλά μόνο να λέμε « η μαμά μου ή η γιαγιά μου εμένα, έφτιαχνε κάτι κουραμπιέδες!!!….»
 Όμως της ζητήσαμε την συνταγή; κι αν την έχουμε τους φτιάξαμε; Καλή η ευκολία του φούρναρη …άλλα καλύτερό το  «μμμ!!! μπράβο, ποιος τα έφτιαξε;»
 και λέγοντας «εγώ» να γεμίζεις περηφάνια .
Ας ανασκουμπωθούμε λοιπόν μαμάδες και γιαγιάδες να χαρίσουμε μοσχοβολιές στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας σαν αυτές που μας χάριζαν τότε οι δικές μας μανούλες και γιαγιάδες!!!!
         Όμορφα φίλοι μου τα στολισμένα χριστουγεννιάτικα σπίτια και τα μπαλκόνια με πολύχρωμα φώτα, αστέρια , δέντρα ή καράβια όμως η χαρά και η ζεστασιά αυτών των ημερών είναι μέσα στην θαλπωρή που προσφέρει κάθε οικογένεια.
Ντόρα Μανατάκη


Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Ακριβό μου ταίρι

Ακριβό μου ταίρι
Κράτα μου ο χέρι
Γίνε συ τ΄ αστέρι
Που θα μ’ οδηγεί

Σ’ έχω στη ζωή μου
Πυξίδα, αναπνοή μου
Είσαι η δική μου
Φωτεινή αυγή

Στα δικά σου μάτια
Βλέπω εγώ παλάτια
Και με ουράνια άτια
Φεύγω από τη γη

Ακριβό μου ταίρι
Κράτα μου το χέρι
Όσο αυτό τ’ αστέρι
Θα μας οδηγεί

ΜΕ ΑΓΑΠΗ!!!!

ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ
ΓΙΟΡΤΙΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ