Εάλω η πόλις .

ένα μικρό αφιέρωμα στην επέτειο της άλωσης της Πόλης 29 Μα:ίου 1453 Σαν Φλόγες! Που τρέμουν και ξεπηδούν μέσα από τα καταγάλανα νερά του Βοσπόρου, στη θάλασσα του Μαρμαρά, μοιάζουν τ’ απομεινάρια μιας δόξας. Μιας τρανής χιλιόχρονης εποχής. Σαν Πύρινες γλώσσες που μιλούν, κράζουν, και φωνάζουν…. Ελλάδα.!!!! Οι βυζαντινές εκκλησιές, με λεηλατημένα, καμένα, τα σωθικά τους, ορθώνουν ακόμα το ανάστημα μπροστά στον κατακτητή και αφήνουν την φαντασία να καλπάσει πίσω, στο χρόνο…. ------------- Ω! Η Αγιά Σοφία, το στόλισμα Σ ανατολή και δύση Με τετρακόσια σήμαντρα και εξήντα δυο καμπάνες με θησαυρούς που ζήλευε όλη η οικουμένη θρηνεί , πονά, την συμφορά το πάρσιμο της Πόλης κι αναρωτιούνται οι χριστιανοί….. Η άπαρτη βασιλεύουσα Έσκυψε το κεφάλι?? Όχι ποτέ. δεν έσκυψε Ούτε και σκλάβα εγίνει Πολέμησαν μέχρις ενός Και εις την Χρυσή την Πύλη Ορκίστηκαν ανάσταση να ξημερώσει πάλι… Ο Μαρμαρωμένος βασιλιάς Καβάλα στ’ άλογο του Ξεπήδησε απ’ το νερό σαν ήλιος ζωοδότης με την λαμπρή την φορεσιά την χρυσοπλουμισμένη κρατά σπαθί και καρτερεί πάλι να πολεμήσει της λευτεριάς τα σήμαντρα να ηχήσουν στα ουράνια την θέση της να ξαναβρεί η Άγια Τράπεζα μας…. ------------ Άγια χώματα μιας χαμένης πατρίδας που ευωδιάζουν άρωμα, και μύρο ορθοδοξίας, άρωμα Ελλάδας. Πέτρες, κολώνες, μάρμαρα, ανοίγουν παράθυρα στο χτες δίνοντας την ευκαιρία, στο όνειρο να ζωντανέψει στη μνήμη να τρέξει, και στην νοσταλγία να σε τυλίξει, Αθάνατη αγαπημένη Πόλη!!!! ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ Εάλω η πόλις Ουδείς δεν υπάρχει, Ουδείς που να άρχει Καπνοί και αντάρα μια μαύρη κατάρα Κραυγή απελπισίας , ωδή παρρησίας Βοσπόρου παλάτι, καρδιά μας κομμάτι Αγία Σοφιά μας, Χριστέ Παναγιά μας Σπαθί και μαχαίρι, θηκιάζει στο χέρι Θεριό λαβωμένο, παιχνίδι χαμένο Και όμως κωφεύουν, οι φλόγες θεριεύουν Ο κύβος ερίφθει, ο ήλιος εκρύφθει ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ Χαμένη πατρίδα, μνημεία στολίδια Γινήκανε στάχτη, και αποκαΐδια Με κλάμα βουβό, στην άκρη του δρόμου Φορώντας την μάσκα, του πόνου, του τρόμου Αφήνει καθένας, ότι έχει αγαπήσει Το άγιο το χώμα Που ιδρώτας και αίμα το έχει ποτίσει Συντρίμμια τα όνειρα, οι ελπίδες κομμάτια Παντού αντικρίζεις, την πίκρα στα μάτια ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ Γενιές επεράσαν, οι νέοι γεράσας Μα, πληγή που ματώνει, ψυχή ξεσηκώνει! Ντόρα Μανατάκη