Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ (18 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ)

Η «εθνική σταρ της Ελλάδος» γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1934 στο Μαρούσι. Τρεις μέρες αργότερα αρρώστησε με πνευμονία και αμέσως οι γονείς της φώναξαν ιερέα να τη βαφτίσει. Το όνομα που της έδωσαν: Αλίκη - Σταματίνα. Τα παιδικά της χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα και φτωχικά. Στην κατοχή ο πατέρας της δολοφονήθηκε και η μητέρας της ανέλαβε μόνη της να μεγαλώσει τα τρία παιδιά, την Αλίκη, τον Αντώνη και τον Τάκη.
Από μικρή η Αλίκη λάτρευε τη Μαίρη Πίκφορντ και την Γκρέτα Γκάρμπο. Το πλούσιο υποκριτικό της ταλέντο διαφάνηκε από τα παιδικά της ακόμα χρόνια, πρωταγωνιστώντας στις περισσότερες σχολικές θεατρικές παραστάσεις.
Το 1952 έδωσε εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, κρυφά από την οικογένειά της, καθώς το επάγγελμα του ηθοποιού εθεωρείτο ντροπή την εποχή εκείνη. Το 1953, όντας στο δεύτερο έτος της σχολής, της ανατέθηκε ο μικρός ρόλος της Λουιζόν στον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου, ενώ τον ίδιο χρόνο πήρε και το ρόλο της Ολυμπίας στις «Φουσκοθαλασσιές» του Δημήτρη Μπόγρη.
Το καλοκαίρι του 1954, πριν ακόμα τελειώσει τη δραματική σχολή κι ενώ επέστρεφε από τις διακοπές της, την κάλεσε ο σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης Νίκος Χατζίσκος για να αντικαταστήσει την Άννα Συνοδινού, που αποχώρησε από το θίασο, στο ρόλο της Ιουλιέτας. Για να παίξει στο έργο χρειάστηκε να πάρει ειδική άδεια από τη σχολή της, έχοντας στη διάθεσή της μόνο τρία μερόνυχτα για να προετοιμαστεί και να μάθει το ρόλο. Η Ιουλιέτα της μπορεί να μην ήταν υπόδειγμα σεξπηρικής ερμηνείας, κοινό και κριτικοί, όμως, χειροκρότησαν την προσπάθειά της.
Ακολουθεί η πρώτη εμφάνισή της στον κινηματογράφο το 1954 με την ταινία «Το Ποντικάκι», η συνεργασία της με το θίασο Κοτοπούλη, το θίασο της Κατερίνας και τέλος με το θίασο του Κώστας Μουσούρη, ο οποίος την έχρισε πρωταγωνίστρια.
Το 1961 η Αλίκη Βουγιουκλάκη συγκροτεί τον δικό της θίασο, ανεβάζοντας τα έργα «Καίσαρ και Κλεοπάτρα», «Χτυποκάρδια στο θρανίο» κ.α. Στο μεταξύ, γνωρίζεται με το Φιλοποίμενα Φίνο, συνεργάζεται με την εταιρεία του, τη «Φίνος Φιλμ», και μαζί κάνουν πολλές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ξεχωρίζουν: «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Η Λίζα και η άλλη», «Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια», «Η Μαρία της Σιωπής», «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας», «Το κορίτσι με τα παραμύθια», «Διακοπές στην Αίγινα», «Έρωτας στους αμμόλοφους», «Αστέρω», «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», «Μανταλένα», «Η Υπολοχαγός Νατάσσα», «Η ψεύτρα» κ.α.
Οι ρόλοι της, κατά κανόνα της χαριτωμένης σκανδαλιάρας κοπέλας, είχαν μεγάλη απήχηση στο κοινό και εξασφάλισαν στην ηθοποιό σπάνια δημοτικότητα. Με τον ρόλο της στη «Μανταλένα» κέρδισε το βραβείο του Α’ Γυναικείου Ρόλου, το 1960, στο Φεστιβάλ Ταινιών Θεσσαλονίκης, ενώ η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών, όπου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Η «Υπολοχαγός Νατάσσα» θεωρείται η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ και οι δύο επόμενες εισπρακτικές κινηματογραφικές επιτυχίες ανήκουν στη Βουγιουκλάκη.
Η συνάντησή της το 1959 στα κινηματογραφικά πλατό της ταινίας «Αστέρω» με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ αποτέλεσε απαρχή της ιστορίας του διασημότερου ζευγαριού στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου. Στις 18 Ιανουαρίου 1965 ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου και απέκτησαν ένα παιδί, τον Γιάννη. Ωστόσο, ο θυελλώδης γάμος τους δεν κράτησε πολύ… Διαλύθηκε, έπειτα από δικαστικές μάχες, στις 4 Ιουλίου του 1979. Εκτός από τις δεκάδες ταινίες που γύρισαν μαζί, από το 1964 έως το 1974 συνεργάσθηκαν σε θίασο που συνέστησαν οι δυο τους. Μία από τις πολλές θεατρικές επιτυχίες τους ήταν στο έργο του Μπέρναρ Σο «Ωραία μου κυρία».
Μετά την παρακμή του ελληνικού κινηματογράφου, η Αλίκη Βουγιουκλάκη επικέντρωσε τη δραστηριότητά της στο θέατρο, ενώ ασχολήθηκε και με την τηλεόραση. Μεγάλες θεατρικές επιτυχίες ήταν το «Καμπαρέ», «Εβίτα», «Ωραία μου κυρία», «Πέπσι», «Λυσιστράτη». Η θεατρική της παρουσία έκλεισε το 1996 με το έργο «Η Μελωδία της Ευτυχίας» των Ρότζερς και Χάμερσταϊν, στο ρόλο της Μαρίας. Λίγο αργότερα, οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο καλπάζουσας μορφής. Ο θάνατός της, μόλις τρεις μέρες μετά τα γενέθλιά της, στις 23 Ιουλίου 1996, βύθισε στο πένθος ολόκληρο τον ελληνισμό.


ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/139#ixzz3863onB00

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Ελληνική Μυθολογία - Ο Μύθος του Ορφέα



Ελληνική Μυθολογία - Ο Μυθος του ΟρφεαΟ Ορφεας θεωρηθηκε ενας απο τους πιο βασικους ποιητες και μουσικους της αρχαιοτητας. Ιστοριες για αυτον κυκλοφορουσαν πιθανον και πιο νωρις απο τον 6ο αιωνα π.Χ.
Ήταν γιος της Καλλιόπης, μούσα της επικής ποίησης και του Οίαγρου βασιλιά της Θράκης.

Ο μύθος λέει ότι ο ίδιος ο θεός Απόλλωνας του δίδαξε την μουσική και του χάρισε την λύρα του.

Πρώτος ποιητής και εμπνευσμένος αοιδός.




Ο Μύθος του ΟρφέαΗ ζωή του δεν είναι παρά η ιστορία των κυρίαρχων και ακατανίκητων εκφράσεων της αρμονίας.
Πολλοί από τους αρχαίους είχαν εξυμνήσει αυτή την υπέροχη δύναμη της λύρας του Ορφέα, αυτό το Θεϊκό μάγεμα που από τους ανθρώπους που τρέχουν να το ακούσουνε μεταδίδεται σε ολόκληρη τη φύση. Τα άγρια θηρία βγαίνουν από τις φωλιές τους και έρχονται να σταθούν μπροστά στα πόδια του, τα δέντρα, ακόμα και οι βράχοι μετακινούνται για να έρθουν να τον ακούσουν.

Ιασονας, Αργοναυτικη εκστρατεια
Μετά την Αργοναυτική εκστρατεία, ο Ορφέας επέστρεψε στην Θράκη και ζούσε όπως και πριν, τριγυρίζοντας μέσα στο δάσος, παίζοντας τη λύρα του και τραγουδώντας.

Εκεί συναντήθηκε με την νύμφη Ευρυδίκη την οποία αργότερα παντρεύτηκε.

Η ευτυχία τους όμως δεν κράτησε για πολύ.



(Ευρυδικη & Σατυρος)
Μια μέρα που έτυχε να ξεφύγει από την ερωτική καταδίωξη ενός σάτυρου  τσιμπήθηκε από ένα φίδι που ήταν κρυμμένο στα χόρτα. Το τσίμπημα ήταν θανατηφόρο.
Ο Ορφέας μένει με τη θλίψη.

Το τραγούδι του λένε ότι ήταν τόσο λυπητερό που ακόμα και οι πέτρες ράγιζαν. Δεν τον παρηγορούσε τίποτε.

Οι θεοί του Ολύμπου του επέτρεψαν να κατέβει στον Άδη, στο βασίλειο του Πλούτωνα για να ξαναβρεί την Ευρυδίκη και με την απόφαση είτε να την φέρει πίσω στον κόσμο είτε να μείνει για πάντα εκεί μαζί της.


Με τη μελωδία της μουσικής του, σαγήνευσε και αποκοίμισε τον φοβερό Κέρβερο, τον φύλακα των ψυχών και κατάφερε να περάσει τις πύλες του Άδη. Ο Πλούτωνας τον φιλοξένησε στο παλάτι του και λύγισε στα παρακάλια του, στην θλίψη και στον πόνο της μαγευτικής μουσικής του και δέχτηκε να αφήσει την Ευρυδίκη να φύγει, με έναν όρο: Στον δρόμο της επιστροφής για τον επάνω κόσμο, μπροστά θα πηγαίνει αυτός και πίσω του θα ακολουθεί η Ευρυδίκη. Μέχρι να φθάσουν στον προορισμό τους ο Ορφέας δεν
έπρεπε ούτε μια φορά να γυρίσει να δει την

Ευρυδίκη, αλλιώς θα την έχανε για πάντα!

Ο Ορφέας δέχθηκε τον όρο του Πλούτωνα και με την συνοδεία του Ερμή ξεκίνησαν να επιστρέψουν στην γη. Φθάνοντας όμως κοντά στην έξοδο, ο Ορφέας έχασε την υπομονή του, παρασύρθηκε από την αγάπη του και την λαχτάρα να ξαναδεί την Ευρυδίκη και γύρισε να την κοιτάξει.

Η Ευρυδίκη ξαφνικά χάθηκε, επιστρέφοντας στο σκοτεινό παλάτι του Άδη και ο Ορφέας έμεινε ξανά μόνος του για πάντα! Άδικα έκλαψε και θρήνησε για την ανοησία του ο Ορφέας. Προσπαθώντας να ξεπεράσει τον πόνο του άρχισε να τριγυρίζει πάλι στα δάση με την λύρα του και να τραγουδά γα τον χαμό της Ευρυδίκης. Πολλές νύμφες του δάσους θέλησαν να ζήσουν μαζί του, αυτός όμως τις αγνοούσε και καμιά δεν πήρε ποτέ τη θέση της Ευρυδίκης πλάι του.


Πηγή: Ελληνική Μυθολογία - Ο Μύθος του Ορφέα - RAMNOUSIA 

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΑΣ ΑΦΑΝΙΖΟΥΝ...... ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΤΕ!!!!!!

"Η εξόντωση ενός έθνους"


Από "Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης"


Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.

Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του.

Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία,
να κατασκευάσει μια νέα παιδεία,
να επινοήσει μια νέα ιστορία.

Δε θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.

Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του, θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα.


ΕΣΒΗΣΑΝ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ 
ΕΜΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΩΣ ... ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΝ ΕΠΙΤΑΦΙΟ!
Αλλάζουν την ιστορία στα σχολικά βιβλία και αποχριστιανίζουν ολόκληρη την διδασλακία για λόγους που είναι πλέον εύκολο να αντιληφθούμε: Οι λέξεις "Εθνος" και "χριστιανισμός" πρέπει να απαλειφθούν για  να διευκολυνθεί η Νέα Τάξη Πραγμάτων να πετύχει αυτά που θέλει. Ενα Εθνος χωρίς ιστορία, χωρίς ρίζες και χωρίς θρησκευτική συνείδηση έρμαιο στις μάζες των ισλαμιστών ή των άθρησκων.
Συγκεκριμένα στις νέες εκδόσεις σχολικών βιβλίων, "ανακατεύουν" το ιστορικό πρόσωπο του Μ.Αλεξάνδρου με την Κοκκινοσκουφίτσα και τον Καραγκιόζη για να τον υποβιβάσουν, διδάσκουν τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου ως αγγαρεία, ενώ έχει κυριολεκτικά εξαφανιστεί από τα σχολικά βιβλία ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου ελέω...Μέρκελ.
Άλλωστε και ο Θ.Πάγκαλος είχε πει ότι δεν χρειάζονται δύο εθνικές εορτές, και προφανώς δεν το είπε διόλου τυχαία, καθώς ενοούσε ότι η 28η Οκτωβρίου έιναι ενοχλητική για τους "φίλους" μας Γερμανούς.
Ιστορία με πρωταγωνιστές τον Καραγκιόζη, την Κοκκινοσκουφίτσα και το Μέγα Αλέξανδρο καλούνται να γράψουν οι μαθητές της ΣΤ' δημοτικού εγχείρημα, που κατά τον βουλευτή της Ν.Δ Θ.Καράογλου, εμπεριέχει μία προσπάθεια υποβιβασμού του βεληνεκούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που υπήρξε πραγματικό ιστορικό πρόσωπο και μία προσπάθεια αντιστοιχίας του με τον Καραγκιόζη και την Κοκκινοσκουφίτσα.
Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας διαπιστώνει ιστορική και θρησκευτική διαστρέβλωση σε θέματα εθνικής σημασίας, παραδόσεων και Ορθοδοξίας, στα σχολικά βιβλία της Γλώσσας του Δημοτικού και του Γυμνασίου. Μάλιστα τεκμηριώνει τη θέση του παρουσιάζοντας συγκεκριμένα χωρία των βιβλίων.
Για παράδειγμα τον έντονο προβληματισμό του προκαλεί το κείμενο που περιέχεται στο Ανθολόγιο της Γ΄ και Δ΄ τάξεως του Δημοτικού, με τίτλο «Τότε που πήγαμε βόλτα στον Επιτάφιο», όπου χαρακτηριστικά αναφέρεται «σήκωσαν τον Επιτάφιο ψηλά πάνω κι όλοι περάσαμε από κάτω. Να, όπως παίζουμε το περνά-περνά η μέλισσα». Ο παραλληλισμός της κατανυκτικής στιγμής του Επιταφίου με ένα παιδικό παιχνίδι αποτελεί έλλειψη σεβασμού και υποτίμηση, τονίζει σε ερώτηση που κατέθεσε στη Βουλή ο Θ.Καράογλου.
Υπάρχουν όμως και άλλα προβληματικά χωρία των βιβλίων που συντελούν στο να δημιουργήσουν τα παιδιά μια στρεβλή εικόνα για τα θρησκευτικά σύμβολα και τα ιστορικά πρόσωπα κατά τον κ. Καράογλου. Πιο συγκεκριμένα:
Στο βιβλίο της Γλώσσας της Ε' Δημοτικού, (τεύχος γ) στη σελ. 12 υπό τον τίτλο "Κατασκευές των ανθρώπων. Ένα ελληνικό μοναστήρι" υπάρχει ένα σχέδιο ελληνικού ορθόδοξου μοναστηριού, στο οποίο ωστόσο δεν υπάρχει πουθενά ο σταυρός.
Στο βιβλίο της Νεοελληνικής Γλώσσας της Α' Γυμνασίου στη σελ. 82 στο κείμενο «Παράσταση» περιγράφεται η σχολική γιορτή της 25ης Μαρτίου και ο μαθητής που είχε το ρόλο του Μπότσαρη προκαλεί τα γέλια των συμμαθητών του σε ένα περιστατικό που οδηγεί σε γεγονότα και παραλληλισμό με τον Ζορό, ενώ αναφέρεται ότι οι κύριοι που παρακολουθούσαν τη σχολική παράσταση κάπνιζαν. Τα υπολανθάνοντα μηνύματα που περνούν στους μικρούς μαθητές έχουν να κάνουν και με τη σημασία της εθνικής εορτής, αλλά και με την προβολή και αποδοχή του καπνίσματος, σε μια εποχή που το αντικαπνιστικό μήνυμα θα έπρεπε να είναι πιο ισχυρό.
Στο τετράδιο εργασιών της Β' Γυμνασίου οι προετοιμασίες για τη σχολική εορτή της 25ης Μαρτίου είναι ευκαιρία για τους μαθητές να χάσουν μαθήματα, να ετοιμάσουν σκηνικά για «κάτι Κολοκοτρώνηδες και κάτι σημαίες και δάφνες», ενώ ακολουθεί και το παρακάτω αξιοσημείωτο απόσπασμα από την περιγραφή για την προετοιμασία των μαθητών για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου «....πάω να κάνω κατάσταση και στον Βασίλη, για να μη με βρίζει μετά ότι χάνω μόνο εγώ μαθήματα και δεν σκέφτομαι και τον αφήνω να υποφέρει και να σκάει στη βλαμμένη τάξη μας».
Ο Θ.Καράογλου δεν αφήνει ασχολίαστο το γεγονός ότι από τη μια οι αναφορές στην εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου είναι υποτιμητικές ενώ από την άλλη δεν υπάρχει καμία αναφορά στην εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου σε κανένα από τα δέκα στο σύνολό τους βιβλία Γλώσσας του Γυμνασίου, ενώ εντύπωση προκαλεί η μεγάλη λίστα από τέτοιου είδους παραδείγματα τα οποία συναντά κανείς στα εγκεκριμένα σχολικά εκπαιδευτικά βιβλία Γλώσσας του Δημοτικού και του Γυμνασίου.
Ο βουλευτής της ΝΔ στην ερώτηση που κατέθεσε στη Βουλή ζητά να μάθει αν το Υπουργείο Παιδείας έχει γνώση επί του θέματος, αν προτίθεται να αναζητήσει ευθύνες καθώς και αν θα προχωρήσει σε διορθωτικές αλλαγές και το χρονοδιάγραμμα αυτών.
Εμείς θα προσθέσουμε τα αυτονόητα που δυστυχώς δεν είναι ποτέ αυτονόητα. Οι Παγκοσμιοποιητές της Νέας Τάξης Πραγμάτων προκειμένου να κατασκευάσουν μια παγκόσμια κρατική δομή (και όποιος δεν το καταλαβαίνει δεν αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα), θέλουν την δημιουργία υπερεθνικών "πολτών" και την κατάργηση των αρχαίων και παραδοσιακών εθνών (όπως η Ελλάδα). Έτσι στην Ελλάδα χτυπιούνται αλύπητα οι δύο Πυλώνες του Έθνους η Ορθοδοξία, και ο Αρχαιοελληνισμός, το σύνολο δηλαδή της Ιστορίας μας. Επιδιώκεται η διακοπή της συνέχειας με τους προγόνους, και να καθιερωθεί ο αθεϊσμός ως μόδα.Όποιος δεν είναι άθεος και δεν πιστεύει στην δύναμη της ύλης και των καταναλωτικών προιόντων αυτομάτως περιγελάται από τον περίγυρό του.
Το επόμενο στάδιο θα είναι και η ποινική δίωξη όσων ασχολούνται με εθνικά και θρησκευτικά θέματα επειδή θα θεωρούνται λάτρεις "ιστοριών μίσους και μισαλοδοξίας" όπως σύντομα θα τις ορίσει το Σύστημα.
Δυστυχώς οι νέες γενιές ήδη αγνοούν βασικά ιστορικά θέματα, και ήδη αδιαφορούν για τις παραδόσεις και τα σύμβολά μας υπευθύνει βεβαίως και των αδιάφορων γονέων τους που επέτρεψαν όλα αυτά να συμβούν. Βρισκόμαστε στην φάση της αποϊστοριοποίησης, δηλαδή στην έλειψη γνώσης των ιστορικών γεγονότων, και κάποια χρόνια αργότερα,όταν οι τελευταίοι "ενοχλητικοί" που διαβάζουν ακόμα ιστορία, φύγουν από το προσκήνιο της ζωής, θα περάσουμε στην φάση του ξαναγραψίματος των ιστορικών γεγονότων.


Το διαβάσαμε από το: ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΑΙΣΧΟΣ. Εσβησαν το έπος της 28ης Οκτωβρίου από τα βιβλία Γλώσσας του Γυμνασίου! http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/07/28.html#ixzz37czlpozW

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ


Δέκα συγγραφικοί κανόνες από τον Έτγκαρ Κέρετ

Δέκα συγγραφικοί κανόνες από τον Έτγκαρ Κέρετ

1. Να είσαι βέβαιος ότι αγαπάς το γράψιμο.

Οι συγγραφείς αρέσκονται στο να λένε πόσο δύσκολο είναι το να γράφεις και πόσο πολύ πόνο τους προκαλεί. Λένε ψέματα. Δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι ζούνε από κάτι που πραγματικά τους αρέσει.

Το γράψιμο είναι ένας τρόπος να ζήσεις μία άλλη ζωή, για την ακρίβεια πολλές άλλες ζωές. Μπορείς να βιώσεις αμέτρητες ζωές ανθρώπων που δεν είχαν ποτέ καμία σχέση με εσένα, αλλά που ολοκληρωτικά σου ανήκουν. Κάθε φορά που κάθεσαι και έρχεσαι αντιμέτωπος με μία σελίδα και προσπαθείς –ακόμα κι αν δεν τα καταφέρεις- να είσαι ευγνώμων για την ευκαιρία που σου δίνεται να επεκτείνεις τη ζωή σου. Είναι διασκεδαστικό, ευχάριστο, έξοχο και μην αφήσεις κανέναν να σου πει το αντίθετο.

2. Να αγαπάς τους χαρακτήρες σου.

Για να γίνει αληθινός ένας χαρακτήρας θα πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένας άνθρωπος στον κόσμο που να είναι ικανός να τον αγαπήσει και να τον καταλάβει, ακόμα και αν δεν του αρέσουν οι πράξεις του ή το αντίστροφο. Είσαι η μητέρα και ο πατέρας των χαρακτήρων που δημιουργείς. Αν δεν μπορείς εσύ ο ίδιος να τους αγαπήσει, τότε κανείς δεν μπορεί να το κάνει.

3. Όταν γράφεις να θυμάσαι ότι δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν.

Στην πραγματική ζωή αν δεν συμπεριφέρεσαι σωστά θα καταλήξεις στη φυλακή ή σε κάποιο ίδρυμα. Ωστόσο, στο γράψιμο μπορεί να συμβούν τα πάντα. Αν υπάρχει ένας χαρακτήρας στην ιστορία που σε συγκινεί, φίλα τον. Αν υπάρχει ένα χαλί στην ιστορία σου που μισείς, βάλτου φωτιά ακριβώς στο κέντρο του σαλονιού. Όταν γράφεις μπορείς να καταστρέψεις ολόκληρους πλανήτες και να εξαλείψεις ολόκληρους πολιτισμούς με το πάτημα ενός κουμπιού, και μία ώρα μετά, όταν συναντήσεις τη γιαγιά που μένει στον ίδιο όροφο μαζί σου, εκείνη θα εξακολουθεί να σε χαιρετάει.

4. Πάντα να ξεκινάς από τη μέση.

Η αρχή μοιάζει με την καμένη άκρη ενός κέικ που ακουμπά την άκρη της φόρμας του. Θέλεις να ξεμπερδέψεις μαζί της, αλλά δεν είναι στην πραγματικότητα φαγώσιμη.

5. Προσπάθησε να μην ξέρεις το τέλος.

Η περιέργεια είναι μια πανίσχυρη δύναμη. Μην αφήσεις να σου ξεφύγει αυτό το συναίσθημα. Όταν είσαι έτοιμος να γράψεις μία ιστορία ή ένα κεφάλαιο, να ελέγχεις την κατάσταση και τα κίνητρά τους, αλλά να αφήνεις πάντα τον εαυτό σου να εκπλήσσεται από τις εναλλαγές της πλοκής.

6. Μην χρησιμοποιείς ποτέ κάτι επειδή απλά «έτσι ήταν πάντα».

Η παραγραφοποίηση, η χρησιμοποίηση αποφθεγμάτων και οι χαρακτήρες με συνηθισμένα και πολλές φορές ίδια ονόματα, ακόμα και όταν έχεις γυρίσει τη σελίδα, είναι απλά συνήθειες που υπάρχουν για να σε εξυπηρετούν. Αν δεν δουλεύουν, ξέχασέ τις. Το γεγονός ότι ένας συγκεκριμένος κανόνας που έχεις διαβάσει εφαρμόζεται σε ένα βιβλίο δεν σημαίνει ότι πρέπει να εφαρμοστεί και στο δικό σου έργο.

7. Γράψε σαν να είσαι ο εαυτός σου.

Αν γράφεις σαν τον Ναμπόκοβ http://en.wikipedia.org/wiki/Vladimir_Nabokov(θα υπάρχει πάντα ένας τουλάχιστον άνθρωπος που θα ονομάζεται Ναμπόκοβ) εκείνος θα είναι σίγουρα καλύτερος από εσένα. Μολαταύτα όταν γράφεις με τον τρόπο σου, τότε θα είσαι πάντα ο πρωταθλητής του κόσμου στο να είσαι ο εαυτός σου.

8. Να είσαι ολομόναχος στο δωμάτιο που γράφεις.

Ακόμα κι αν το γράψιμο στις καφετέριες ακούγεται ρομαντικό, το να έχεις άλλους ανθρώπους γύρω σου δεν θα σε κάνει να αισθανθείς άνετα ακόμα κι αν το καταλαβαίνεις ή όχι. Όταν δεν υπάρχει κανείς τριγύρω σου μπορείς να μιλάς στον εαυτό σου ή να τσιμπάς τη μύτη σου χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι. Το γράψιμο μπορεί να μοιάζει σαν αυτό το τσίμπημα της μύτης κι όταν είναι κι άλλοι γύρω σου ο άθλος του γραψίματος γίνεται λιγότερο φυσικός.

9. Άσε τους ανθρώπους που τους αρέσει ό,τι γράφεις να σε ενθαρρύνουν.

Και προσπάθησε να αγνοήσεις όλους τους υπόλοιπους. Ό,τι και να έχεις γράψει δεν είναι απλά γι’ αυτούς. Μην σε νοιάζει. Υπάρχουν πολλοί συγγραφείς στον κόσμο. Αν ψάξουν αρκετά θα βρουν αυτόν που θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους.

10. Άκουσε τι λένε όλοι, αλλά μην ακούς κανένα (εκτός από μένα).

Το γράψιμο είναι η πιο ιδιωτική περιοχή στον κόσμο. Όπως κανένας δεν μπορεί να σου μάθει ποιος καφές πρέπει να σου αρέσει, έτσι και κανένας δεν μπορεί πραγματικά να σε διδάξει πώς να γράφεις. Αν κάποιος σου δώσει μερικές συμβουλές και σου ακούγονται σωστές, τότε χρησιμοποίησέ τες. Αν γίνει ακριβώς το αντίθετο, τότε μην ξοδέψεις καθόλου χρόνο να τις σκεφτείς. Μπορεί να είναι καλές για κάποιον άλλον, όχι όμως για σένα.