Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ (ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ)

                                   

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 23 του Οκτώβρη του 1925. 
ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΤΟΥ
* “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει: Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές τ’ άκουγα. Έλεγα μέσα μου, τι άραγες εννοεί; Σκέφτηκα, σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί”.
* Η δόξα είναι επιταγή που δεν πρέπει να εξαργυρώσεις σε χρήμα. Παίρνεις χρήμα, χάνεις τη δόξα
* Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθειά κι απόλυτα, θέλω να μάθω ο ίδιος ποιος υπήρξα, τι σκέφτηκα, πώς έζησα και τι είναι αυτό που συνθέτει την μελλοντική μου απουσία.
* : "Ας περάσουμε μια καταστροφή, μπας και σωθούμε σοβαρά."




Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ (Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ)


*Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα.
*Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ…
*Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!
*Σα δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει.

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

ΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΔΙΗΓΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ

https://www.facebook.com/groups/metadikamoumatia/740211559438904/?notif_t=like
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΑΡΧΕΙΟ ΣΤΟ FACEBOOK
Όπως σε βλέπω βρε ζωή
έτσι σε περιγράφω.....καθενας μας βλέπει με διαφορετικό μάτι την αγάπη, τον έρωτα, τα γεγονότα που συμβαίνουν γυρω μας, και απροσπαθει να τα καταγράψει να τα καταδικασει ή να τα εξυμνήσει αυτό κανω και γω μεσα απο τα ποιηματα και τα διηγηματα που γραφω....
σ αυτή την ομάδα το υλικό που καταγράφεται είναι προσωπικό και λειτουργεί ως αρχείο..
Με τα δικά μου μάτια

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

ΠΗΓΕΣ ΑΧΕΡΩΝΤΑ , ΜΟΝΗ ΣΤΡΟΥΝΗΣ

Πηγές Αχέρωντα

Στα βουνά του Σουλίου, σε υψόμετρο 1.600 μέτρων, 2 μόλις χλμ. από το χωριό Γλυκή συναντάμε τις πηγές του Αχέροντα. Δημιουργώντας στο πέρασμά του τοπία απέραντης γαλήνης και μοναδικού φυσικού κάλλους, ο μυθικός ποταμός συνεχίζει απτόητος το αέναο ταξίδι του προς τη θάλασσα εκβάλλοντας στο Ιόνιο Πέλαγος, στην περιοχή της Αμμουδιάς.
Με αφετηρία τη Γλυκή, εκεί που τους κανόνες του «πάνω κόσμου» ορίζει η φύση και η ξεγνοιασιά, τα ζωηρά, κρυστάλλινα νερά του – πολύ ορμητικά τον χειμώνα, απόλυτα προσβάσιμα το καλοκαίρι – διασχίζουν φαράγγια∙ σχηματίζουν νερόλακκους και μικρές λίμνες∙ φιλοξενούν ένα πολυσύνθετο οικοσύστημα προστατευμένο, μάλιστα, από το Δίκτυο Natura 2000.
Αιωνόβια πλατάνια τον σκιάζουν. Θεόρατοι κατακόρυφοι βράχοι στέκονται φρουροί στο διάβα του. Χιλιάδες πουλιά δοξάζουν την ομορφιά του ξορκίζοντας έτσι την «μυθική θλίψη» στο όνομα της χαράς της ζωής!
Από δω αρχίζει το ταξίδι…
Τον Αχέροντα δεν αρκεί απλά να τον δεις και να τον ακούσεις. Πρέπει να τον διασχίσεις και μάλιστα με τα πόδια.
Με αφετηρία το Κέντρο Πληροφόρησης της Γλυκής ξεκινήστε μια σύντομη ευκολοδιάβατη διαδρομή με κατεύθυνση τη θέση Σκάλα Τζαβέλαινας. Ακολουθώντας το περίφημο μονοπάτι που χρησιμοποιούσαν και οι Σουλιώτες κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, κατηφορίστε την καταπράσινη πλαγιά μέχρι την όχθη του ποταμού. Σταθείτε για λίγο στην Σπηλιά του Δράκου – σημείο όπου αναβλύζουν γάργαρες πηγές. Βαθύσκιωτα δάση με πλατάνια, αναρριχώμενα φυτά και πυκνές φτέρες κατά μήκος του ποταμού θα σας οδηγήσουν πίσω στη Γλυκή.
Αφού έχετε πάρει μια μικρή μόλις γεύση από την ομορφιά της περιοχής, επιχειρείστε να την ανακαλύψετε σε όλο της το μεγαλείο!
Μια από τις πιο εντυπωσιακές πεζοπορίες ξεκινά από τη θέση Σκάλα Τζαβέλαινας με τελικό προορισμό το Οροπέδιο Σουλίου (χωριό Σαμονίβα).
Στη διαδρομή θα αντικρύσετε το επιβλητικό φαράγγι του Αχέροντα και θα σαγηνευθείτε από τις υπέροχες εναλλαγές του τοπίου. Η εντυπωσιακή τοξωτή γέφυρα Ντάλα στεφανώνει τον ποταμό που κυλάει τα ορμητικά νερά του στα κατάλευκα ασβεστολιθικά πετρώματα της κοίτης. Κατάφυτες ορθοπλαγιές κατεβαίνουν μέχρι την όχθη του ποταμού. Σε κάποιο σημείο, το ποτάμι στενεύει πολύ και τα πανύψηλα βράχια μοιάζουν να απαγορεύουν την πρόσβαση. Παλαιότερα, οι βράχοι ήταν ενωμένοι στην κορυφή, δίνοντας την εντύπωση τρομερής πύλης- της «Πύλης του Άδη».

Ιερά Μονή Στρούνης: 
Δίπλα στην δεύτερη σε μέγεθος πηγή του Αχέροντα, λίγο πριν το Σιστρούνι, στα δεξιά του δρόμου ʼρδοση Σιστρούνι, το μοναστήρι του Γενεθλίου της Θεοτόκου Στρούνης ( Σιστρούνι) ιδρύθηκε το 1156, καταστράφηκε από άγνωστη αιτία και ξαναχτίστηκε στην αριστερή όχθη του Στρουνιώτικου ποταμού (παραπόταμου του Αράχθου). Αιωνόβια πλατάνια, καρυδιές, ελιές και αγριοτριανταφυλλιές και μια ψηλή περιποιημένη λιθόκτιστη μάντρα κρατούν καλά κρυμμένο το παλιό καθολικό,τρίκλιτη βασιλική με τρούλο και καλοζυγισμένο χαγιάτι. Ο κυρίως ναός χωρίζεται με 6 κολόνες σε τρία κλίτη. Σε κάθε πλάγιο κλίτος υπάρχουν 4 εσωτερικοί θόλοι, ενώ στο κεντρικό 3 θόλοι και ο τρούλος. Το τέμπλο είναι χτιστό. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αγιογραφίες. Ο καλλιτέχνης παραμένει άγνωστος μαζί με την χρονολογία ανέγερσης αφού η κτιτορική επιγραφή είναι δυσανάγνωστη. Η μονή γιορτάζει στις 9 Σεπτεμβρίου και είναι διατηρητέο μνημείο. Στον πρόναο του καθολικού φυλάσσεται μια μπλάνα, ένα πρωτόγονο ελαιοτριβείο δηλ.
*αρχιτεκτονική, μονή, ναός, οικονομία, αγιογραφία, διατηρητέο

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΥΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥΣ ΜΑΣ

Θεόφιλος Χατζημιχαήλ (1870-1934)

  Παρασκευή, 1 Νοεμβρίου, 2013 |  506 εμφανίσεις |  Κανένα σχόλιο
Θεόφιλος ΧατζημιχαήλΟ Θεόφιλος Χατζημιχαήλ (ή Κεφαλάς), ήταν ένας σημαντικός Έλληνας λαϊκός ζωγράφος. Έμεινε περισσότερο γνωστός με το μικρό του όνομα. Γεννημένος στη Βαρειά της Λέσβου γύρω στα 1870 και μεγαλωμένος στη Σμύρνη, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του ζωγραφίζοντας για ένα κομμάτι ψωμί στον Βόλο και στα χωριά του Πηλίου κι αργότερα (από το 1927 και εξής) ξανά στην πατρίδα του.
Ο Θεόφιλος δεν ζωγράφισε μόνο σε σπίτια και αρχοντικά, όπως ήταν μέχρι τότε η συνήθεια, αλλά και σε καφενεία, μπακάλικα και μύλους, πάνω σε τενεκέδες, σε ξύλα και πανιά, σε δίσκους, σε κάρα, ακόμα και πάνω σε ναυτικούς σάκους. Απεικόνισε σκηνές από την ελληνική ιστορία, τον Ερωτόκριτο, από τον βίο των λαϊκών ηρώων, εξωτικά κυνήγια και τόπους, καθημερινές σκηνές, πορτρέτα κ.λπ. Ζητούσε όμως τόσο λίγα σε αντάλλαγμα του κόπου του και η ανάγκη του να ζωγραφίζει ήταν τόσο επιτακτική, ώστε όσοι ήθελαν μπορούσαν να επωφεληθούν και να αποκτήσουν κάτι που μέχρι τότε ήταν αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων.
Η μυθολογία γύρω από τον βίο του είναι μεγάλη, ωστόσο η ίδια η ζωγραφική του μας επιτρέπει να καταλάβουμε ότι είχε άριστη γνώση της βυζαντινής τέχνης (ο παππούς του ήταν αγιογράφος), καθώς και της λαϊκής παράδοσης που είχε αναπτυχθεί στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Ως φαίνεται όμως, ο Θεόφιλος είχε και συνείδηση του τρόπου που έβλεπε τα πράγματα η ακαδημαϊκή ζωγραφική της εποχής του· δεν είναι τυχαίο ότι στο περίφημο κασελάκι με τα σύνεργά του, διέθετε αναπαραγωγές έργων (σε φωτογραφίες και χρωματιστές κάρτες) που του επέτρεπαν να δουλεύει πάνω σε ιστορικά ή άλλα θέματα.
Γιος του Γαβριήλ Κεφαλά και της Πηνελόπης Χατζημιχαήλ, είναι το μεγαλύτερο από οκτώ αδέλφια -τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια. Ο πατέρας του καταγόταν από το Πληγώνι, ένα χωριουδάκι με λίγα σπίτια, κοντά στην πόλη. Ο παππούς του από τη μητέρα του ήταν Μοσχονησιώτης και ασκούσε το επάγγελμα του αγιογράφου, άνθρωπος ευκατάστατος, ευπαρουσίαστος και στοργικός πατέρας. Πέθανε σε πολύ μεγάλη ηλικία -λένε 102 χρονών. Για τον ανήσυχο και ασυμβίβαστο μικρό, αυτός ο καλοντυμένος κι ευχαριστημένος οπό τον εαυτό του καλοστεκούμενος γέροντας ήταν το αντιπαθητικό «κατεστημένο», κι ας μην υπήρχε τότε ο όρος.
Στη νηπιακή του ηλικία αρρωσταίνει βαριά, άγνωστο από τι. Η αρρώστια αυτή, του αφήνει βασανιστικό τραυλισμό. Μα κι αυτόν αγωνίζεται να τον κατανικήσει. Η προφορά του, σύμφωνα με όσους τον γνώρισαν, δεν ήταν ποτέ πολύ καθαρή.
Ο Θεόφιλος ήταν αριστερόχειρας, σοβαρό μειονέκτημα στην εποχή του. Όταν αυτό έγινε αντιληπτό, προκάλεσε ειρωνικά σχόλια και πειράγματα, οικείων και γειτόνων. Ήταν ο «ζερβοκουτάλας», άνθρωπος μισοσακάτης κατά την αντίληψή τους, αντίληψη που πιθανότατα συμμεριζόταν και ο Θεόφιλος. Δυσκολευόταν στη χρήση ορισμένων σκευών, μιας κι αυτά κατασκευάζονται για τους δεξιόχειρες. Δεν υποτάχθηκε, όμως, μοιρολατρικά σ' αυτή του τη μειονεκτικότητα, πάλεψε για να την κατανικήσει και σαν μέσο χρησιμοποίησε και τη ζωγραφική.
Στο σχολείο, πάντα αφηρημένος, γεμίζει τα τετράδιά του με ζωγραφιές και προκαλεί την αγανάκτηση του δασκάλου. Ο τρόπος με τον οποίο τον τιμωρεί είναι καθοριστικός για τον μικρό μαθητή. Τον στήνει όρθιο στον τοίχο και βάζει τα άλλα παιδιά να περνάνε από μπροστά του και να τον φτύνουν. Για τον Θεόφιλο είναι μια ακόμη επιβεβαίωση της περιφρόνησης των άλλων και έτσι αποφασίζει να μην ξαναπατήοει στο σχολείο. Είναι στην τρίτη Δημοτικού.
Το πατρικό σπίτι του ζωγράφου, ήταν ένα μικρό απέριττο κτίσμα με αυλή, χωρίς κήπο μπροστά. Μικρή σκάλα ανέβαζε στο πρώτο πάτωμα, ένα όλο κι όλο δωμάτιο, αλλά μεγάλο. Άλλη σκάλα οδηγούσε στο δεύτερο πάτωμα, που το αποτελούσαν δυο μικρά δωμάτια κι ένα χαγιάτι. Το υπόγειο χρησίμευε για αποθήκη του σπιτιού. Ο μισοσκότεινος κι απεριποίητος αυτός χώρος υπήρξε το πρώτο εργαστήριο του Θεόφιλου. Αποφεύγοντας τα παιδιά της ηλικίας του, κλειδωνόταν στο υπόγειο και ζωγράφιζε τραγουδώντας κλέφτικα τραγούδια. Τη συνήθεια να ζωγραφίζει τραγουδώντας, την κράτησε σ' όλη του τη ζωή. Όταν θεώρησε τον εαυτό του ώριμο, λέει της αδελφής του: «Πάρε πόζα να σε ζωγραφίσω». Τη ζωγράφισε και όλοι βρήκαν πως της έμοιαζε πολύ στο πρόσωπο και στα ρούχα.
Ο πατέρας του, τσαγκάρης, προσπαθεί να του μάθει την τέχνη του, όμως ο Θεόφιλος δεν ανταποκρίνεται. Τον συγκινεί μόνο το επάγγελμα του παππού του, παρ' όλο που εκείνος δεν του δίνει σημασία και δεν τον κάνει ποτέ βοηθό του.
Για λίγο καιρό δουλεύει κοντά σε έναν θείο του, χτίστη. Απολαμβάνει ίσως έτσι κάποιο είδος ελευθερίας, καθώς γυρίζει μαζί του από χωριό σε χωριό χτίζοντας σπίτια και ανακατώνοντας μπογιές. Είναι μεγάλη η πρόκληση να κρατάει χρώματα στα χέρια του, να έχει μπροστά του άδειες επιφάνειες τοίχων και να μην τις ζωγραφίζει. Προτείνει στον θείο του, για να γίνονται τα σπίτια πιο ωραία, να ζωγραφίζει τους τοίχους. Έκπληκτος μένει ο θείος του με τη γοργόνα που έφτιαξε ο ανιψιός του σε έναν τοίχο, δεν πείθεται όμως να ζωγραφίζουν στα σπίτια και, προς μεγάλη απογοήτευση του Θεόφιλου, τη σβήνουν. Η μαθητεία κοντά στον θείο του θα τελειώσει όταν θα ζαλιστεί και θα πέσει από τη σκάλα μιας οικοδομής και θα σπάσει το κεφάλι του.
Αυτός ο καχεκτικός, ο αδύνατος, ο πικραμένος κι αποτραβηγμένος νεαρός καλλιτέχνης, αγάπησε τη λεβεντιά, την τραγούδησε με το έργο του και την έκανε κανόνα της μυστικής του ζωής. Στην καθημερινή του ζωή χρησιμοποίησε μερικά εξωτερικά στοιχεία σαν σύμβολα και η φουστανέλα που πρωτοφόρεσε εικοσάχρονος περίπου στη Σμύρνη και δεν την αποχωρίστηκε έως τον θάνατό του είναι γι' αυτόν σύμβολο λεβεντιάς· είναι η κλεφτουριά, το αρματολίκι, το Εικοσιένα. Το αρχαίο κλέος, αντιπροσώπευαν για τον Θεόφιλο, τα τριμμένα χαρτόνια και τα κουρέλια της φορεσιάς του Μεγαλέξανδρου, με την οποία τριγυρνούσε τις Απόκριες στα σκονισμένα σοκάκια του Βόλου. Κι όλα αυτά, επάνω σ' ένα μίζερο και κακοπαθημένο κορμί, δεν έπειθαν κανέναν και γίνονταν αιτία ν' αυγαταίνουν οι ταλαιπωρίες και οι πίκρες του. Είναι χαρακτηριστικό πως γελούσαν με τα φερσίματά του αυτά και οι απλοί άνθρωποι που, με την καθαρή τους καρδιά, αγαπούσαν τη ζωγραφική του και του ανέθεταν να στολίζει τα σπίτια και τα μαγαζιά τους.
Τ' αδέλφια του μαθαίνουν γράμματα και βολεύονται σε πρακτικά επαγγέλματα. Ο Σωτήρης και ο Παναγιώτης γίνονται επιπλοποιοί, ο Μιχάλης εργολάβος. Οι αδελφές του, Σοφία και Αθανασία, παντρεύονται, η Ελπίδα πεθαίνει νέα. Ο Θεόφιλος είναι αδιάφορος στο σχολείο και απρόθυμος να μάθει μια πρακτική τέχνη. Έφηβος ακόμα, δραπετεύει από το στενό του περιβάλλον και φεύγει για τη Σμύρνη. Τόση είναι η επιθυμία του να ξεκόψει, που δεν φρόντισε, χρόνια και χρόνια, να επικοινωνήσει με τους δικούς του.
Η Σμύρνη είναι το σημαντικότερο εμπορικό κέντρο της Μικράς Ασίας, την εποχή που φτάνει εκεί ο Θεόφιλος. Γύρω στις 280 χιλιάδες είναι οι κάτοικοί της, κι απ' αυτούς πάνω από τα δύο τρίτα είναι Έλληνες, γι' αυτό και οι Τούρκοι την προσονομάζουν «Γκιαούρ Ισμίρ» (Σμύρνη των γκιαούρηδων). Οι άλλοι είναι Τούρκοι, Αρμένιοι, Εβραίοι, Φραγκολεβαντίνοι. Για τη ζωή του στη Σμύρνη μόνο σκόρπιες πληροφορίες από πρόσφυγες έχουμε. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Θεόφιλο, απασχολούνταν στο ελληνικό προξενείο ως θυροφύλακας. Πάντως, είναι βέβαιο πως εκεί έκανε τη ζωγραφική επάγγελμα. Φαίνεται ότι κέρδιζε αρκετά, μα προκοπή δεν έκανε, γιατί οι έξυπνοι έβρισκαν τρόπο να του παίρνουν τα χρήματα με ψέμα ή με κλεψιά.
Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897, παρουσιάζεται στον Θεόφιλο σαν ευκαιρία να γίνει πραγματικός ήρωας. Κατατάσσεται εθελοντής, αλλά η ραγδαία δυσμενής τροπή των επιχειρήσεων, προλαβαίνει και τον γλιτώνει από μια αυτοδιάψευση. Σε ένα από τα τέσσερα χειρόγραφα που έχει αφήσει, γράψει:
Φθάσαμε στην Αθήνα κι εγώ περπάταγα μονάχος στον δρόμο και κράταγα τη σημαία μου και τραγουδούσα πολεμικά τραγούδια, στον δρόμο που πάει από τον Πειραιά στην Αθήνα. Μπροστά στην παράγκα τον φόρου, απάντησα ένα κάρο, που τράβαγε για την Αθήνα. Ανέβηκα σ' αυτό, κρατώντας πάντα τη σημαία μου και φωνάζοντας «ζήτω» μ' όλη μου tn δύναμη...

Επειδή δεν μας κατάταξαν στην Αθήνα, επήγα στον Βόλο κι εκεί με πήρανε εθελοντή. Βρέθηκα στις μάχες του Βελεστίνου και του Δομοκού, μαζί με άλλους αντάρτες. Μετά το τέλος του πολέμου έμεινα κοντά στον Βόλο, σ' ένα χωριό, στην κοινότητα των Μηλεών, όπου κατοικούσαν κάποιοι συγγενείς μου. Εκεί δούλεψα σαν ζωγράφος. Έμεινα τέσσερα ή πέντε χρόνια. Εζούσα καλά. Έπειτα πήγα στον Βόλο κι από 'κει στη Σμύρνη, όπου πούλησα μερικά έργα, που παράσταιναν την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Οι Τούρκοι μπήκανε στα σπίτια που τις είχαν, ρώτησαν ποιος τα είχε ζωγραφίσει και είχανε την υπογραφή μου. Αναγκάστηκα να μπω σε καράβι και να φύγω, γιατί σκέφτηκα πως θα με πιάνανε και θα με κρεμούσανε. Με υποπτεύονταν πως είμαι κατάσκοπος κι επαναστάτης. Μια φορά μάλιστα πιάστηκα μαζί τους και τράβηξα το σπαθί. Αυτή τη φορά με πιάσανε και με βάλανε στη φυλακή εννιά μέρες. Το ελληνικό προξενείο μ' έβγαλε και ξαναγύρισα στον Βόλο.
Ο ίδιος μιλούσε για κάποια ηρωική του πράξη στη Σμύρνη. Σκότωσε, έλεγε, έναν Τούρκο που πήγε να δολοφονήσει τον Έλληνα πρόξενο. Το θέμα αυτό δεν έγινε ποτέ ζωγραφιά.
Το 1899, σε ηλικία τριάντα περίπου ετών, μεταβαίνει στον Βόλο. Εκεί, οι παραγγελίες είναι λιγοστές και κακοπληρωμένες. Όσο κρατούσε το ζωγράφισμα, του έδιναν μεσημέρι-βράδυ ένα πιάτο φαγητό, ψωμί, λίγο κρασί και κανένα κρεμμύδι, που ήταν η γαστριμαργική του αδυναμία. Όταν τέλειωνε το ζωγράφισμα, έπαιρνε στο χέρι και μερικά κέρματα που μόλις ξεπερνούσαν την αξία των υλικών που χρησιμοποίησε. Καταλάβαινε την ευτέλεια της αμοιβής και συχνά έλεγε πως τα έργα του δεν τα πουλάει μα τα χαρίζει.
Ζούσε σε άθλια δωμάτια, πότε στον Βόλο και πότε στα γύρω χωριά, μέσα σε αφάνταστη μιζέρια. Για να συμπληρώσει τα πενιχρά του εισοδήματα, αναγκαζόταν μερικές φορές να κάνει και άλλες χοντροδουλειές -έκοβε ξύλα, ασβέστωνε, ξεχορτάριαζε αυλές, κουβαλούσε νερό.
Ο Γιάννης Κοντός καβαλάρηςΜια ωραία και δημιουργική περίοδος για τον Θεόφιλο, αρχίζει στα 1925 μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, όταν ξεχύνεται στην Ελλάδα το κύμα των ξεριζωμένων. Ένα μέρος από αυτούς κατασταλάζει στον Βόλο. Οι πρόσφυγες επαγγελματίες στήνουν τα μαγαζιά τους σε πρόχειρες παράγκες. Ταβέρνες και ραφεία, πατσατζίδικα και ξυλουργεία, μικρεμπορεία και μπαλωματίδικα, το ένα κολλητά στο άλλο, στέγασαν έναν κόσμο διαφορετικό από τους μουδιασμένους Βολιώτες. Αυτοί οι Έλληνες της Ανατολής έφεραν μαζί τους τον θρήνο του μπαγλαμά, τα μινόρε του μπουζουκιού, τα «μακρόσυρτα σμυρνιώτικα» τραγούδια, το μεράκι της πυκνής διακόσμησης με καθάρια και ζωηρά χρώματα. Ο Θεόφιλος ήταν ο πιο κατάλληλος να τους εκφράσει ζωγραφικά. Άλλωστε, ο Θεόφιλος σχημάτισε την εικαστική του γλώσσα στη Σμύρνη, ενώ υπήρχαν και οι κοινές αναμνήσεις από τη χαμένη πατρίδα. Πυκνές οι παραγγελίες, καλύτερη η πληρωμή, όπως και το φαγητό. Η στενοχώρια που παρατηρήθηκε σε έργα της θεσσαλικής περιόδου του Θεόφιλου, δεν υπήρχε στα έργα αυτά. Κόκκινα και γαλάζια, πράσινα και χρυσαφιά, κίτρινα και καφετιά χρώματα σκέπασαν τις σκεβρωμένες σανίδες, τους τενεκέδες και τους μπαλωμένους μουσαμάδες. Μαγικά παλάτια έγιναν τα άθλια παραπήγματα, τα μνημείο της τέχνης του Θεόφιλου, με πάνω από εκατό τετραγωνικά μέτρο τοιχογραφιών. Σε συνολικό μήκος τριανταπέντε μέτρων, από το πάτωμα έως το ταβάνι, εικοσιτρείς συνθέσεις και πολλά διακοσμητικά γεμίζουν όλη την επιφάνεια των τοίχων. Σκηνές από την Επανάσταση του 21, αρχαίοι θεοί, πηλιορείτικα τοπία, θυρεοί, γλάστρες με λουλούδια, πουλιά, καθώς και το θαυμαστό πορτρέτο του κτηματία Γιάννη Κοντού επάνω σε άλογο, ο οποίος στάθηκε προστάτης του Θεόφιλου την περίοδο εκείνη -η οικεία Κοντού στον Βόλο, αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα θαυμαστό φυσικό μουσείο έργων του Θεόφιλου. Το έργο έγινε στα 1912, έπαθε αρκετές ζημιές με τους σεισμούς του 1955, αγοράστηκε από το κράτος και στα 1966 με 67 αφαιρέθηκαν οι τοιχογραφίες, συντηρήθηκαν και ξανατοποθετήθηκαν στους επισκευασμένους τοίχους.
Τριάντα ολόκληρα χρόνια έζησε στον Βόλο και στο Πήλιο ο Θεόφιλος, μέσα σε φτώχεια και πίκρα. Αν ταξίδεψε, για κάποιο σύντομο διάστημα, δεν είναι γνωστό.
Στα 1927 δέχτηκε το τελειωτικό χτύπημα. Ανεβασμένος σε μια ξύλινη σκάλα ζωγράφιζε την πρόσοψη ενός μαγαζιού. Τότε κάποιος, για να διασκεδάσει τους συγκεντρωμένους περίεργους, τράβηξε τη σκάλα και ο Θεόφιλος έπεσε βαρύς στο έδαφος. Με μωλωπισμένο το κορμί και ματωμένα το δεξί χέρι και το πρόσωπο, αναστενάζοντας από τους πόνους, απομακρύνθηκε αργά. Από τότε δεν ξαναφάνηκε στους δρόμους του Βόλου και στα καλντερίμια του Πηλίου. Αργότερα μαθεύτηκε πως έφυγε για την πατρίδα του.
Ο Θεόφιλος ξαναγυρίζει στη Μυτιλήνη στα 1927. Ο φουστανελάς ζωγράφος είναι πια μεσόκοπος πενηνταπεντάρης, μα η δύσκολη ζωή του τον τσάκισε πρόωρα. Λείπει από την πατρίδα κάπου σαράντα χρόνια. Τα γηρατειά που έφταναν έσβησαν τις παλιές αντιθέσεις. Όχι πως βρίσκει κατανόηση και εκτίμηση. Ξέρουμε πως στενοί συγγενείς του, περιφρονούσαν τον φτωχό «μπογιατζή» και πως ασβέστωσαν έργα του στο πατρικό σπίτι της Βαρειάς. Υπήρχε, όμως, μια γριά μάνα, τα αδέλφια, μπορούσε να υπολογίζει σε ένα ζεστό ρόφημα, στην πολυτέλεια μιας κάποιας έγνοιας για την υγεία του, σ' ένα φιλικό καλημέρισμα. Άρρωστος με πυρετό έφτασε στη πατρίδα του. Πρέπει να υπολογίζουμε στο μακρύ και κουραστικό ταξίδι, ασφαλώς στο κατάστρωμα, με τα αργοκίνητα και άβολα πλοία της εποχής. Τον συμμάζεψε και τον περιποιήθηκε ο αδελφός του Σταύρος στο σπίτι του. Σαν κάηκε το σπίτι αυτό, που το είχε ζωγραφίσει ο Θεόφιλος, έμεινε μαζί με τη μητέρα του στο σπίτι της αδελφής του, Σοφίας Μερέντζου. Ύστερα έπιασε ένα μικρό πέτρινο σπίτι κοντά στο νεκροταφείο, όπου ζούσε με τη μητέρα του, έως τη μέρα του θανάτου της, στα 1932. Το στερνό του σπίτι βρισκόταν σε μια πάροδο της οδού Ιθάκης 17.
Η μόνιμη κατοικία του είναι στην πόλη της Μυτιλήνης, αλλά ο ζωγράφος τριγυρίζει και εργάζεται σε πολλά χωριά του νησιού.
Σύμφωνα με τον μύθο που συνοδεύει τον Θεόφιλο, μόλις ο ζωγράφος έπαιρνε την παραγγελία, στρωνόταν στην τοιχογραφική του δουλειά, περιμένοντας από το μουστάκι να «δείξει» ποιος θα ήταν ο ήρωας που φιλοτεχνούσε. Η πραγματικότητα είναι λιγότερο γραφική. Ο Θεόφιλος συμφωνούσε με τον πελάτη του για την επιφάνεια που θα διακοσμούσε, για τα θέματα της τοιχογραφίας, για τις ώρες που θα μπορούσε να δουλέψει -π.χ. στα μαγειρεία όχι τις μεσημεριάτικες- και για την αμοιβή. Έφευγε, ξεχώριζε τα πρότυπα που χρειαζόταν, ετοιμαζόταν και ξαναγύριζε την ίδια μέρα ή μια από τις επόμενες. Το πρότυπά του, με την ορισμένη αναλογία των διαστάσεών τους, δεν τον δέσμευαν στην οργάνωση της επιφάνειας που ζωγράφιζε. Άλλαζε τις αναλογίες, πρόσθετε ή αφαιρούσε στοιχεία της σύνθεσης, τροποποιούσε τη διάταξη προσώπων και πραγμάτων. Τα χρώματα που χρησιμοποιούσε ο Θεόφιλος, ήταν φτηνές σκόνες του βαρελιού. Για συνδετικές ύλες χρησιμοποιούσε, κατά τις περιστάσεις, λινέλαιο, κόλλες, γάλα.
Έτοιμα χρώματα σε σωληνάρια δεν αγόραζε, ακόμα και για τις ελαιογραφίες του σε χαρτόνι ή πανί. Μεταχειριζόταν συνήθως σκληρά και κάπως χοντρά πινέλα, εκτός από λίγες ελαιογραφίες -ιδιαίτερα στα πορτρέτα- όπου υπάρχουν σαφείς ενδείξεις λεπτών και μαλακών πινέλων. Δεν έκανε καμιά προετοιμασία της επιφάνειας που θα ζωγράφιζε. Έτσι, σε σημεία που έμειναν αζωγράφιστα φαίνεται γυμνή η ύλη της επιφάνειας. Πολλές φορές ζωγράφισε σε τοίχους που είχαν επανειλημμένα ασβεστωθεί, χωρίς να φροντίσει να αφαιρέσει τα απανωτά στρώματα ασβέστη. Με τον καιρό, ίσως και με τη συστολή των συνδετικών υλών της ζωγραφιάς, τα στρώματα αποχωρίζονταν και η επιφάνεια απολεπιζόταν μαζί με τη ζωγραφιά.
Όταν ζωγράφιζε σημεία ψηλότερα πολύ από το ανάστημά του δεν έστηνε σκαλωσιά. Ανέβαινε είτε σε σκάλα είτε σε κάποια καρέκλα ή τραπέζι. Σπάνια, καθώς λένε, κατέβαινε για να ελέγξει από μακριά το αποτέλεσμα. Το έργο προχωρούσε προς μια κατεύθυνση, έτσι όπως διαμορφώνονται τα διακοσμητικά θέματα στην ύφανση.
Εντελώς ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι επιγραφές στα έργα του Θεόφιλου. Πολλές οι ανορθογραφίες και οι σολοικισμοί -η καθαρεύουσα έπαιξε κι εδώ το ρόλο της: «Διά σχυνοίου σκάλας...», «Ο αυτοκτωνηθείς Μέγας όπου το 1903 ευρεθείς εις την μάχην της Μακεδονίας», «...εν Κωνσταντινουπόλει μετά της Αλώσεως», «χωρικαίς Ιταλίδος» και άλλα πολλά. Για όσους βλέπουν στον Θεόφιλο απλώς έναν «αφελή» ζωγράφο, αυτά προσθέτουν κάτι στη δροσιά των έργων. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως οι επιγραφές του Θεόφιλου αποτελούν απαραίτητα στοιχεία της ζωγραφικής σύνθεσης και όχι απλές υπομνήσεις του θέματος μόνο. Άλλοτε στο πλαίσιο της εικόνας, άλλοτε στον ουρανό, στο έδαφος, δίπλα ή πάνω από μορφές, γεμίζουν κενά που ενοχλούσαν τον ζωγράφο, δημιουργούν χρήσιμους οριζόντιους άξονες, ισορροπούν με άλλα στοιχεία της σύνθεσης.
Ανάμεσα στ' άλλα, ο Θεόφιλος ζωγραφίζει και το καφενεδάκι της Καρήνης, στον δρόμο προς την Αγιάσσο, που έγινε η αφορμή για το πρώτο ευνοϊκό δημοσίευμα, το μοναδικό όσο ζούσε, για την τέχνη του. Το δημοσίευμα αυτό είχε μια πασίγνωστη και έγκυρη υπογραφή, του Κώστα Ουράνη, και τυπώθηκε στο φύλλο της 5ns Αυγούστου 1930, της μεγάλης εφημερίδας «Ελεύθερον Βήμα». Έναν χρόνο πριν, στα 1929, έγινε η τόσο σημαντική, για τη μοίρα του Θεόφιλου, γνωριμία του με το Στράτη Ελευθεριάδη, τον γνωστό τεχνοκρίτη του Παρισιού (γνωστόν εκεί ως Τεριάντ). Η γνωριμία αυτή έχει μια μικρή προϊστορία: Στα 1928 βρισκόταν στον Βόλο ο ζωγράφος Γιώργος Γουναρόπουλος. Μια μέρα, περνώντας από τη διασταύρωση των οδών Ερμού και Δευκαλίωνος -τώρα Γκλαβάνη- είδε στο μανάβικο του μπαρμπα-Θανάση, τοιχογραφίες του Θεόφιλου, καμωμένες στα 1910. Ανέθεοε τότε στον Βολιώτη φωτογράφο Κώστα Ζημέρη να τις φωτογραφίσει. Ήταν «Ο κήπος της Εδέμ» και «Ο Αλέξανδρος μάχεται εναντίων των αγρίων Ινδών».
Ο Γουναρόπουλος, που έμενε τότε στο Παρίσι, έδειξε μια μέρα στο ατελιέ του, τις φωτογραφίες στον Ελευθεριάδη και του μίλησε με ενθουσιασμό για τον άγνωστο καλλιτέχνη. Η στιγμή αυτή είναι αποφασιστική για την κατοπινή ζωή του Θεόφιλου. Πολύ σύντομα, στα 1929, ο Ελευθεριάδης πήγε στη Μυτιλήνη, γνώρισε τον Θεόφιλο και αγόρασε μερικά έργα του. Η γνωριμία με τον ζωγράφο και το έργο του, δικαίωσε τις προσδοκίες του. Του μίλησε για μια έκθεση στο Παρίσι και του έδωσε παραγγελία για τα έργα που θα ταξίδευαν στην καλλιτεχνική πρωτεύουσα του κόσμου. Λένε, μάλιστα, πως του ζήτησε να τον ακολουθήσει στο Παρίσι, με την προϋπόθεση να βγάλει τη φουστανέλα, πράγμα που ο Θεόφιλος αρνήθηκε. Αγοράστηκε πανί κάμποτ και χρώματα, και ο ζωγράφισε ρίχτηκε με ενθουσιασμό στο έργο του. Στα έργα της περιόδου αυτής, ο Θεόφιλος δεν έδωσε, καθώς λένε, τον καλύτερο εαυτό του· έδωσε ακέραιο τον εαυτό του, χωρίς τις αναστολές, που πολλές φορές του δημιουργούσε παλαιότερα το εχθρικό περιβάλλον. Τώρα είχε και μερικούς καλούς φίλους κι ανάμεσά τους τον Θρασύβουλο Ελευθεριάδη, πατέρα του Στράτη. Ήρθε, όμως, ο θάνατος κι ο Θεόφιλος δεν μπόρεσε να χαρεί τη μεγάλη δικαίωση...
Μάρτιος του 1934 στη Μυτιλήνη. Ο Οδυσσέας της ζωγραφικής, αφού περιπλανήθηκε με το έργο του σε τόπους μακρινούς και χρόνους περασμένους, παλιννοστεί στην οδό Ιθάκης της πατρίδας του και πεθαίνει. Λέχθηκε πως δηλητηριάστηκε από αλλοιωμένα τρόφιμα που πήρε ως αμοιβή για μια δουλειά του.
Ο Γιάννης Τσαρούχης περιγράφει ως εξής τον θάνατό του:
Μια Κυριακή του 1934, στις 5 το απόγεμα, πήγε στο σπίτι του αδελφού του Παναγιώτη λίγο χλωμός κι αδιάθετος. Κάποιος μάλιστα του 'χε προσφέρει τσιγάρο, κι αυτός το 'δωσε στον αδελφό του. Η γυναίκα του αδελφού του, Μαρία, όταν τον είδε στην κατάσταση που ήταν, του είπε:«Θεόφιλε, φαίνεσαι άρρωστος. Να σου ψήσω ένα τσάι...».

Του το 'ψησε και του 'δωσε μαζί κι ένα παξιμαδάκι. Μετά σηκώθηκε κι έφυγε. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαν...

Μια γειτόνισσά του, η κυρα-Σουλτάνα, που του 'δινε κάθε πρωί γάλα, έχοντας δυο μέρες να τον δει, ανησύχησε. Το βράδυ της Κυριακής είχε ακούσει βογγητά. Χτύπησαν την πόρτα, μα δεν πήραν απάντηση. Ο Θεόφιλος την είχε κλείσει με μια βαριά πέτρα. Τρέξαν τότε οι γείτονες και φώναξαν την αδελφή του τη Μαρία και τον αδελφό του τον Παναγιώτη, έσπασε ο Παναγιώτης το παράθυρο, μπήκε μέσα και τον βρήκε νεκρό πάνω στην κουρελού όπου συνήθιζε να κοιμάται... Είχε ξεψυχήσει ξημερώματα του Ευαγγελισμού.
https://www.youtube.com/watch?v=mjCpl5Ex5z4

Η περιγραφή αυτή συμφωνεί και μ' άλλες πηγές, εκτός από δύο σημεία της. Αδελφή του Μαρία δεν υπήρχε, αλλά γυναίκα του αδελφού του. Επιπλέον, στα 1934, η 25η Μαρτίου πέφτει Σάββατο. Ο Θεόφιλος πέθανε, όπως και παραπάνω περιγράφεται, Δευτέρα πρωί, 20 Μαρτίου, και τον βρήκαν σε αρχόμενη αποσύνθεση ύστερ' από δυο μέρες. Η 24η Μαρτίου, που αναφέρεται συνήθως ως μέρα θανάτου του, πρέπει να είναι η μέρα της ταφής του. Η κηδεία του έγινε από τη δημαρχία και δεν είναι γνωστό που βρίσκεται ο τάφος του.


Διαβάστε περισσότερα: Θεόφιλος Χατζημιχαήλ (1870-1934) | Πάρε-Δώσε http://www.pare-dose.net/5025#ixzz3dy6XWKqW
<a href="http://www.pare-dose.net/5025"  title="Θεόφιλος Χατζημιχαήλ (1870-1934)" target="_blank">Θεόφιλος Χατζημιχαήλ (1870-1934)</a>

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

ΣΥΜΗ (ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΦΙΚΟΤΕΡΑ ΝΗΣΙΑ ΜΑΣ)

Στην μνήμη του αξεχαστου Μαράκου μας
Τι κι αν έφυγες ταξίδι μακρινό
Τι κι αν στ' αυτιά μας πια δεν φτάνει η φωνή σου
όλοι η φίλοι που σ αγαπησαν πολύ
όλοι μ' ένα χαμόγελο ζεστό
αγαπημένε Μάριε
τιμούν την θυμησή σου!!!!

Το νησί που αγαπησες.....
Η Σύμη είναι γνωστή από τη μυθολογία. Στο νησί, σύμφωνα με την παράδοση Ιαλύσου και της Δώτιδας και ήταν η επώνυμη ηρωίδα του νησιού.[1] Τη Σύμη στην αρχαιότητα τη συναντάμε και με άλλες ονομασίες, όπως Καρική, Έλκουσα, Αίγλη και Μεταποντίς, οι οποίες όμως ήταν προγενέστερες. Πρώτοι κάτοικοι του νησιού θεωρούνται οι Κάρες και οι Λέλεγες, από τη γειτονική μικρασιατική ακτή.
ΠΑΝΟΡΜΗΤΗΣ

γεννήθηκαν οι τρεις Χάριτες. Το σημερινό όνομά της το οφείλει, σύμφωνα με το Διόδωρο το Σικελιώτη, στη Νύμφη Σύμη, που κατά το μύθο ζευγάρωσε με τον Ποσειδώνα, θεό της θάλασσας. Καρπός του έρωτά τους υπήρξε ο Χθόνιος, που έγινε βασιλιάς των πρώτων κατοίκων του νησιού. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, η Σύμη ήταν κόρη του
Ο Όμηρος στην Ιλιάδα του αναφέρει ότι ο βασιλιάς της, ο Νηρεύς, οδήγησε στην Τροία τρία πλοία. Η Σύμη ανέκαθεν ανήκε στην επικράτεια των Ροδίων. Μόνο για ένα σχετικά μικρό διάστημα κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. πέρασε στην κυριαρχία των Αθηναίων.

ΤΟ ΜΟΥΡΑΓΙΟ
Η ιστορία της στα μετέπειτα χρόνια είναι παράλληλη των υπολοίπων νησιών της Δωδεκανήσου. Έτσι πέρασε αρχικά στη Ρωμαϊκή κυριαρχία και αργότερα αποτέλεσε τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέχρι το 1309 οπότε και κατακτήθηκε από τους Ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη της Ρόδου, που εκτιμώντας την προνομιακή θέση του νησιού, το ώθησαν σε μια μακρά περίοδο ευημερίας, που συνδέεται με την ανάπτυξη του εμπορίου, της ναυσιπλοΐας, της σπογγαλιείας και της ναυπηγικής τέχνης .

Παραδοσιακά Κτίσματα του Χωριού
Η ΧΩΡΑ

Ο αρχικός Αιγαιοπελαγίτικος οικισμός της Σύμης βρίσκεται μακριά από τη θάλασσα, σε ένα πλάτωμα κρυμμένο πίσω από το Κάστρο για το φόβο των πειρατών. Για τον ίδιο λόγο, ο οικισμός διασχίζεται από δαιδαλώδη, στενά, πλακόστρωτα δρομάκια και καλντερίμια. Εκεί βρίσκονται και τα πρώτα αρχοντικά, των οποίων η μορφολογία και τυπολογία ουδεμιά έχει σχέση με τα μεταγενέστερα νεοκλασικά του δευτέρου ημίσεος του 19ου στο Γιαλό. Ήταν παραδοσιακά διώροφα κτίρια με μεγάλες αυλές στρωμένες με πλάκες από συμαϊκό σχιστόλιθο ή διακοσμημένες με σχέδια βοτσαλωτού (χαλικερά κατά τη συμαϊκή διάλεκτο), απομεινάρι της βυζαντινής εποχής, τυπικά δείγματα Αιγαιοπελαγίτικης αρχιτεκτονικής. Τα σπίτια σε Αιγαιοπελαγίτικο ρυθμό είναι κυβόσχημα, κάτασπρα, μικρά ή μεγάλα, εξαιτίας του ότι ο χώρος γύρω από το κάστρο ήταν περιορισμένος, αλλά και λόγω του επικλινούς εδάφους που περιόριζε την οριζόντια οικοδόμηση. Τα κτίσματα αυτά έχουν μικρά ανοίγματα και σκεπάζονται με δώματα. Με την πάροδο του χρόνου εκμοντερνίστηκαν, υιοθετώντας νεοκλασικά στοιχεία, όπως στέγη δίρριχτη που σχηματίζει στην πρόσοψη αετώματα και παραστάδες.
ΠΗΓΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

Γιατί χαμογελούσε η Τζοκόντα;Ποια ήταν το μοντέλο με το αινιγματικό χαμόγελο που ζωγράφισε ο Ντα Βίντσι;

 Ομάδα επιστημόνων αποδίδει το αινιγματικό χαμόγελο της Μόνα Λίζα σε πιθανή εγκυμοσύνη και τον ερχομό ενός παιδιούΗ Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι είναι ίσως το πιο γνωστό έργο σύγχρονης τέχνης παγκοσμίως. Αυτό που αποτελεί ανεξήγητο μυστήριο και γοητεύει τους ειδικούς, αλλά και τον απλό κόσμο είναι το αινιγματικό χαμόγελό της. Πολλοί επιχείρησαν να ερμηνεύσουν το μυστηριώδες χαμόγελο της γυναίκας που απεικονίζεται. Πρόκειται μάλλον για την σύζυγο ενός επιχειρηματία από τη Φλωρεντία, ονόματι Φραντσέσκο ντελ Τζιοκόντο την οποία ζωγράφισε ο Λεονάρντο ντα Βίντσι το 153-1506. Όμως, τίποτα άλλο δεν είναι γνωστό για την προσωπικότητα της γυναίκας ώστε να ερμηνευτεί η έκφραση του προσώπου της. Το 2005 μια ομάδα από το πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ χρησιμοποίησε ειδικό πρόγραμμα σε υπολογιστή για να αναλύσει το χαμόγελο της Μόνα Λίζα. Το πρόγραμμα αυτό αναλύει και αξιολογεί διάφορα χαρακτηριστικά, όπως ρυτίδες γύρω από τα μάτια ή γραμμές γύρω από το


στόμα με σκοπό να προσεγγίσει τις εκφράσεις και να ερμηνεύσει τα συναισθήματα που τις προκαλούν, όπως ευτυχία, φόβο, θυμό. Τα αποτελέσματα της ανάλυσης με τη βοήθεια του υπολογιστή οδήγησαν την ομάδα στο συμπέρασμα ότι η έκφραση της Μόνα Λίζα είναι αυτή μιας ευτυχισμένης γυναίκας σε ποσοστό 83%. Ωστόσο, η αιτία της ευτυχίας παρέμενε άγνωστη.  Το 2006 μια ακόμα έρευνα έριξε περισσότερο φως στο αινιγματικό χαμόγελο. Μια ομάδα ειδικών ερευνητών και επιστημόνων από τον Καναδά μετέβη στο μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, με σκοπό να προσπαθήσει με επιστημονικές μεθόδους να ερμηνεύσει το διάσημο χαμόγελο. Με τη βοήθεια προηγμένης τεχνολογίας και λέιζερ δημιούργησαν μια τρισδιάστατη αναπαράσταση του πίνακα. Αυτή η τεχνική επιτρέπει να έρθουν στην επιφάνεια λεπτομέρειες που βρίσκονται κάτω από τις διάφορες στρώσεις των χρωμάτων του πίνακα. Από ιστορικές αναφορές ήταν γνωστό ότι ο Λεονάρντο ντα Βίντσι είχε πραγματοποιήσει κάποιες αλλαγές στον αρχικό πίνακα. Η ομάδα αυτή λοιπόν έβαλε στο στόχαστρο της έρευνας το υπόστρωμα του πίνακα. Το γεγονός ότι αυτή η ομάδα κατάφερε να δει στοιχεία και λεπτομέρειες κάτω από την τελική επιφάνεια του πίνακα ήταν εξαιρετικής σημασίας για την εξαγωγή νέων συμπερασμάτων. Οι εικόνες που ήρθαν στο φως με τη βοήθεια της τεχνολογίας έδειξαν ότι ο Λεονάρντο ντα Βίντσι είχε αρχικά ζωγραφίσει τη γυναίκα με τα μαλλιά της πιασμένα σε κότσο και όχι λυτά όπως τη βλέπουμε σήμερα αλλά και σε μια ελαφρώς διαφορετική στάση. Το πιο σημαντικό στοιχείο όμως είναι πως η γυναίκα φορούσε φόρεμα από τούλι. Στην Ιταλία του 16ου αιώνα τέτοια φορέματα φορούσαν μόνο οι γυναίκες που είτε εγκυμονούσαν είτε είχαν μόλις γίνει μητέρες. Τώρα πλέον οι ειδικοί αναρωτιούνται αν αυτό το αινιγματικό χαμόγελο της Μόνα Λίζα σχετίζεται με τον ερχομό ενός παιδιού.... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/giati-chamogelouse-i-tzokonta-omada-epistimonon-apodidi-to-enigmatiko-chamogelo-tis-mona-liza-se-pithani-egkimosini-ke-ton-erchomo-enos-pediou/

Π Ήταν η μητέρα του, μια γυναίκα από τη Φλωρεντία ή ο ίδιος ντυμένος τραβεστί; Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι έχει κάνει δύσκολη τη ζωή των ιστορικών τέχνης. Όχι μόνο δεν έβαζε υπογραφή ή ημερομηνία στους πίνακές του, δυσκολεύοντας την ταυτοποίηση των έργων του, αλλά στην περίπτωση της Μόνα Λίζα, δεν υπήρχε κάποια αναφορά στα σημειωματάριά του, ούτε ένδειξη ότι πληρώθηκε ποτέ για τον συγκεκριμένο πίνακα. Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια γραπτή αναφορά και από οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο όσο ζούσε ο Λεονάρντο, εκτός από ένα πιθανό δείγμα το οποίο βρέθηκε τα τελευταία χρόνια γραμμένο πρόχειρα στο πίσω μέρος ενός βιβλίου του 16ου αιώνα. Παρόλο που δεν έχει αμφισβητηθεί ποτέ ότι ζωγράφισε τη Μόνα Λίζα, οτιδήποτε άλλο σχετίζεται με τον πίνακα έχει γίνει αντικείμενο ατελείωτων αντιπαραθέσεων μεταξύ των μελετητών. Οι ιστορικοί τέχνης λατρεύουν την αντιπαράθεση για αυτόν τον πίνακα. Η Μόνα Λίζα αποδείχτηκε ιδιαίτερα γόνιμο έδαφος επειδή οι μελετητές μπορούν να επιδοθούν στις αγαπημένες τους διαφωνίες: πότε ζωγραφίστηκε ο πίνακας, ποιος πλήρωσε γι’ αυτόν (αν πλήρωσε κάποιος) και γιατί ο Λεονάρντο κράτησε τον πίνακα αντί να τον παραδώσει στον πελάτη. Το μεγαλύτερο μυστήριο όμως είναι το μοντέλο. Ποια ήταν η γυναίκα με το αινιγματικό χαμόγελο; Οι υποψήφιες Ο Τζόρτζιο Βαζάρι έχει χαρακτηριστεί ως ο πρώτος ιστορικός τέχνης και από το έργο του προέρχονται πολλές από τις γνώσεις μας για τους ιταλούς καλλιτέχνες της αναγέννησης. Δεν αποτελεί πάντα αξιόπιστη πηγή, αλλά ήταν σύγχρονος του Λεονάρντο και παρά το γεγονός, ότι πήγε στη Φλωρεντία μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη, λέγεται ότι συνάντησε όντως της γυναίκας που πίστευε, ότι πόζαρε για τον πίνακα. Μας αναφέρει ότι είναι η σύζυγος του Φλωρεντίνου εμπόρου υφασμάτων και μεταξωτών, Φραντσέσκο ντε Τζιοκόντο και την ονομάζει «Μόνα Λίζα», το οποίο μεταφράζεται συνήθως ως «Λαίδη Λίζα» , αλλά θα μπορούσε να είναι και «κυρία Λίζα». Ο πατέρας της ήταν ο Αντόνιο Μαρία Τζεραρντίνι, ένας ευκατάστατος, αλλά σε καμία περίπτωση πλούσιος γαιοκτήμονας κοντά στη Φλωρεντία.
O Ντα Βίντσι έχει κάνει δύσκολη τη ζωή των ερευνητών Στην Ιταλία, ο πίνακας είναι γνωστός ως «Λα Τζιοκόντα» το οποίο μπορεί να μεταφραστεί και ως χαρούμενη γυναίκα ή γυναίκα με ευχάριστη διάθεση. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς διάνοια για να αντιληφθεί ότι αυτό θα μπορούσε να είναι απλώς ένα λογοπαίγνιο γύρω από το όνομα της Λίζα ντελ Τζιοκόντο, την οποία ο καλλιτέχνης ζωγράφισε χαμογελαστή. Για πολλούς, εδώ θα έπρεπε να σταματήσουν οι διαφωνίες, αλλά μια τέτοια σκέψη απέχει μακράν από την αλήθεια. Ένα από τα συνήθη επιχειρήματα όσων διαφωνούν ότι η Λίζα ντελ Τζιοκόντο πόζαρε για τον πίνακα είναι ότι τα εισοδήματα και η οικονομική θέση της οικογένειάς της δεν ήταν υψηλά, ενώ πορτρέτα που ήταν πανάκριβα, παρήγγειλαν συνήθως μόνα τα μέλη της αριστοκρατίας στη Φλωρεντία. Με το πέρασμα των χρόνων, έχουν προταθεί αρκετές εναλλακτικές περιπτώσεις που καλύπτουν ολόκληρη τη γκάμα, από το πιθανό μέχρι το απίθανο. Πολλοί υποστηρίζουν ότι το πρόσωπο που ποζάρει είναι η μητέρα του Λεονάρντο Πολλοί έχουν υποστηρίξει σοβαρά ότι το πρόσωπο που ποζάρει είναι η μητέρα του Λεονάρντο, ο άντρας εραστής του ή ότι πρόκειται για τον ίδιο ντυμένο και μακιγιαρισμένο ως τραβεστί. Οι πιο σοβαρές προτάσεις στηρίζονται στα όσα έγραψε ο Αντόνιο ντε Μπεάτις, ο οποίος επισκέφτηκε τον Λεονάρντο στη Γαλλία προς το τέλος της ζωής του, όταν ο τελευταίος έμενε στο Φοντενμπλό ως φιλοξενούμενος του βασιλιά Φραγκίσκου Α΄. Ο ντε Μπεατίς γράφει ότι είδε ένα πίνακα τον οποίο περιγράφει ως το πορτρέτο μιας κυρίας από τη Φλωρεντία. Δεν δίνει άλλες λεπτομέρειες, αναφέροντας μόνο ότι ο Λεονάρντο του είπε ότι τον πίνακα είχε παραγγείλει ο Τζουλιάνο ντε Μέντιτσι. Αν αυτό ίσχυε, τότε θα ήταν δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί ένα μέλος μιας αριστοκρατικής οικογένειας θα πλήρωνε τον Λεονάρντο για να ζωγραφίσει το πορτρέτο της γυναίκας ενός εμπόρου. Μεταξύ των πολλών και διάφορων άλλων γυναικών που έχουν προταθεί συγκαταλέγονται η Κοστάντσα ντ’ Άβαλος, η οποία έγινε Δούκισσα της Φρανκαβίλα και η Ιζαμπέλα ντ Εστέ, η Μαρκησία της Μάντοβα. Όσον αφορά στην αριστοκρατική καταγωγή και οι δύο ταιριάζουν στις προδιαγραφές, αλλά το πρόβλημα είναι ότι και οι δύο δεν κατάγονταν από τη Φλωρεντία. Τα επιχειρήματα υπέρ όλων των άλλων υποψηφίων καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: όχι αδύνατο, αλλά όχι και πολύ πιθανό. Σύμφωνα με μια άλλη πρόταση, ο Λεονάρντο προσπαθούσε να ζωγραφίσει το πορτρέτο της ιδανικής γυναίκας και όχι κάποιο συγκεκριμένο μοντέλο, ακόμα και ο πίνακας ξεκίνησε ως μια παραγγελία που δεν ολοκλήρωσε. Πιο πρόσφατα, η κοινή γνώμη έχει μεταστραφεί ξανά υπέρ της Λίζα ντελ Τζιοκόντα, ειδικά μετά την ανακάλυψη ενός σημειώματος το 2005. Το σημείωμα είχε γράψει στο πίσω μέρος ενός βιβλίου ο Αγκοστίνο Βεσπούτσι, ένας Φλωρεντίνος αξιωματούχος της εποχής που την κατονομάζει ως το μοντέλο ενός πορτρέτου που ανέλαβε ο Λεονάρντο. Στο σημείωμα αναφέρεται το έτος 1503, κάτι που ταιριάζει με τα όσα ξέρουμε για τις κινήσεις του Λεονάρντο τη συγκεκριμένη περίοδο. Μόλις είχε επιστρέψει στη Φλωρεντία μετά από περίοδο διαμονής στην Τσεζένα και δεν έχουμε πληροφορίες για τα έργα πάνω στα οποία δούλεψε αμέσως μόλις επέστρεψε. Πολλοί λένε ότι ο Αντόνιο Μαρία ΤΖεραρντίνι ήταν φίλος του πατέρα του Λεονάρντο οπότε ο τελευταίος θα μπορούσε κάλλιστα να απασχοληθεί με το πορτρέτο της κόρης ενός παλιού οικογενειακού φίλου μέχρι να παρουσιαστεί κάποια άλλη ευκαιρία. Δεν υπάρχει τρόπος να αποδείξουμε το συγκεκριμένο σενάριο, όπως δεν υπάρχει τρόπος να αποδείξουμε τους ισχυρισμούς που έχουν γίνει υπέρ οποιασδήποτε άλλης πιθανής υποψήφιας. Ωστόσο, η Λίζα ντελ Τζιοκόντα κερδίζει κατά κράτος όλες τις άλλες κυρίες όσο αριστοκράτισσες και αν είναι αυτές. Απόσπασμα από το βιβλίο «Τα μεγαλύτερα μυστήρια της ιστορίας» του Bill Price, εκδόσεις Κλειδάριθμος  ... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/pia-itan-to-montelo-me-to-enigmatiko-chamogelo-pou-zografise-o-nta-vintsi-itan-i-mitera-tou-mia-gineka-apo-ti-florentia-i-o-idios-ntimenos-travesti/

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

7 άνθρωποι που δεν πήγαν σχολείο αλλά άλλαξαν τον κόσμο

ΤΟΜΑΣ ΕΝΤΙΣΟΝ: Ο Τόμας Έντισον πήγε στο σχολείο σε ηλικία οκτώ χρονών και έμεινε τρεις μήνες. Ήταν ο τελευταίος στην τάξη και ο δάσκαλος «δεν τον χώνευε». Ο πατέρας του Έντισον πίστευε ότι ο γιος του ήταν κουτός (μάλλον εκείνος δεν ήταν ιδιαίτερα ευφυής). Κάποια μέρα ο δάσκαλος είπε στον Έντισον -μπροστά σε όλη την τάξη- ότι είναι αδειοκέφαλος. Ο Τόμας, που δεν ήταν το πιο πειθήνιο παιδί, εγκατέλειψε αμέσως στην τάξη και στο σπίτι είπε ξεκάθαρα στη μητέρα του ότι δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ στο σχολείο.
Και πράγματι έτσι έκανε (το σχολείο δεν ήταν υποχρεωτικό το 1855). Έμεινε να διαβάζει στο σπίτι, έχοντας ως δασκάλα τη μητέρα του. Εκείνη μπόρεσε να του μάθει μόνο τα βασικά (κολλυβογράμματα, όπως έλεγαν κι οι παλιοί). Σε ηλικία δεκαεννιά χρονών ο Έντισον έγραφε τις επιστολές χωρίς να χρησιμοποιεί καθόλου σημεία στίξης. Κι αυτό μπορεί να μη μας φαίνεται περίεργο στον Οδυσσέα του Τζόις, αλλά τι εντύπωση θα μας έκανε αν κάποιος μάς έστελνε ένα γράμμα χωρίς κόμματα και τελείες;
Ο μικρός Έντισον, πέρα από τα σημεία στίξης, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για το διάβασμα. Διάβαζε ολημερίς Σαίξπηρ, Ντίκενς και ό,τι άλλο έπεφτε στα χέρια του. Μέχρι που μια μέρα η μητέρα του έφερε το βιβλίο «Σχολή της φυσικής», και τότε ουσιαστικά γεννήθηκε ο εφευρέτης Έντισον. Έστησε ένα μικρό εργαστήριο στο υπόγειο του σπιτιού και όλη μέρα έκανε πειράματα.
Σε ηλικία δώδεκα χρονών, ενώ είχε συναρμολογήσει μόνος του έναν τηλέγραφο και είχε φτιάξει μια ηλεκτρική παγίδα για ποντίκια, κατάλαβε ότι χρειαζόταν λεφτά για να βελτιώσει το εργαστήριό του και ξεκίνησε να ψάχνει για δουλειά. Βρήκε σε μια γειτονική πόλη. Για να πηγαίνει ως εκεί έπρεπε να ταξιδεύει με το τρένο τρεις ώρες καθημερινά. Ο Έντισον εκμεταλλεύτηκε αυτό τον χρόνο για να διαβάζει και για να κερδίζει χρήματα, αφού πουλούσε στους επιβάτες φρούτα, ξηρούς καρπούς και καραμέλες.
Λίγο μετά ξεκίνησε να πουλάει στους επιβάτες και την εφημερίδα του! Αγόρασε από κάποιον παλαιοπώλη ένα παλιό χειροκίνητο πιεστήριο και κατά τον πηγαιμό έγραφε, στοιχειοθετούσε και τύπωνε μια μικρή εφημερίδα που είχε ως ύλη τα δρομολόγια των τρένων και μερικά πολιτικά νέα. Στον γυρισμό την πουλούσε. Ο Έντισον συνέχισε έτσι (να κερδίζει χρήματα και να τα επενδύει στο εργαστήριό του) και έκανε μερικές από τις σημαντικότερες εφευρέσεις: Το μικρόφωνο, τον φωνογράφο, την ηλεκτρική λυχνία, το μπετόν και τελειοποίησε το τηλέφωνο, τη μηχανή λήψης φωτογραφιών, την ηλεκτρική γεννήτρια.
Το 1882, σε ηλικία 35 χρονών, έθεσε σε λειτουργία το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρισμού (στη Νέα Υόρκη). Δυόμισι χιλιάδες διπλώματα ευρεσιτεχνίας φέρουν το όνομα του -και έχουν και σημεία στίξης. Ας θυμηθούμε και την πιο γνωστή του φράση: «Η ιδιοφυία είναι 1% έμπνευση και 99% εφίδρωση».
ΑΒΡΑΑΜ ΛΙΝΚΟΛΝ: Ένας άλλος «αμόρφωτος» ήταν ο Αβραάμ Λίνκολν (άραγε ο Ντάνιελ Ντέι Λούις ήταν καλός μαθητής;) Ο Λίνκολν, με την «emancipation proclamation», έδωσε την ελευθερία στους μέχρι τότε σκλάβους της Αμερικής. Γι’ αυτό και δολοφονήθηκε τρία χρόνια μετά.
Ο Άμπε ήταν γιος ξυλοκόπου και δεν πήγε ούτε ένα χρόνο δημοτικό σχολείο. Όμως ενώ εργαζόταν ως υποτακτικός σε κάποιον κτηματία, εκμεταλλευόταν κάθε ελεύθερη στιγμή για να μάθει να διαβάζει (αυτός διάβαζε κυρίως εφημερίδες). Σε ηλικία είκοσι έξι χρονών ξεκίνησε να μελετάει μόνος νομικά συγγράμματα και δύο χρόνια αργότερα κατάφερε να του δοθεί η άδεια για την άσκηση δικηγορίας. Σε όλη του την πολιτική σταδιοδρομία οι αντίπαλοί του στόχευαν διαρκώς στη φτωχική του καταγωγή και την έλλειψη επίσημης μόρφωσης, αλλά ο Λίνκολν δεν αισθανόταν μειονεκτικά γι’ αυτό.
ΜΑΡΚ ΤΟΥΕΪΝ: Αφήνοντας τις εφευρέσεις και την πολιτική θα περάσουμε στο χώρο της λογοτεχνίας, όπου θα συναντήσουμε δύο «μεγάλους» που επίσης ήταν αυτοδίδακτοι. Ο πρώτος είναι ένας από τους πιο αγαπητούς συγγραφείς, αφού ο «Τομ Σόγιερ» και ο «Χικλμπέρι Φιν» είναι μπεστ σέλερ τα τελευταία 150 χρόνια.
Ο Μάρκ Τουέιν (αληθινό όνομα Σάμουελ Λάνχορν Κλέμενς) θα είχε χαρακτηριστεί υπερκινητικό παιδί και θα τον είχαν μπουκώσει στα φάρμακα, αν είχε γεννηθεί στην εποχή μας. Η μητέρα του και η δασκάλα του πολύ πρόθυμα θα το είχαν κάνει, αφού όπως φαίνεται ο Σαμ ήταν αδύνατο να μείνει ακίνητος πάνω από ένα δευτερόλεπτο. Έκανε λίγα μαθήματα, λίγες εβδομάδες σύνολο. Δώδεκα χρονών -και ενώ μόλις που είχε μάθει να διαβάζει-, πέθανε ο πατέρας του και ο Κλέμενς αναγκάστηκε να εργαστεί. Έκανε ό,τι δουλειά μπορούσε να βρει ταξιδεύοντας στην Αμερική από άκρη σε άκρη. Δούλεψε σε ποταμόπλοιο απ’ όπου πήρε και το ψευδώνυμό του (Μάρκ Τουέιν= Σημείωσε δύο οργιές βάθος).
Δούλεψε σε τυπογραφείο και λίγο καιρό αργότερα ανέλαβε τη σύνταξη μιας μικρής αγροτικής εφημερίδας, με 50-100 αναγνώστες. Ο Τουέιν ξεκίνησε να γράφει τα αγροτικά νέα με το χιούμορ που χαρακτήριζε τα βιβλία του. Έλεγε, για παράδειγμα, ότι ο καιρός ήταν κατάλληλος για να κλαδέψουν τα πατατόδεντρα. Η εφημερίδα του είχε τεράστια επιτυχία και σύντομα ξεκίνησε να γράφει άρθρα και σε άλλες. Έκανε ταξιδιωτικά ρεπορτάζ απ’ όλο τον κόσμο -είχε περάσει και από την Ελλάδα- κι όταν εκδόθηκαν τα βιβλία του κατέκτησε παγκόσμια διασημότητα και αναγνώριση. Σε ηλικία εξήντα επτά χρονών το υπερκινητικό παιδί με την ελλιπή μόρφωση έγινε διδάκτορας στο πανεπιστήμιο του Μιζούρι, καθώς και σε εκείνο της Οξφόρδης.
ΤΣΑΡΛΣ ΝΤΙΚΕΝΣ: Ένας άλλος «ελλιπής» που έγινε ένας από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους όλων των εποχών ήταν ο Τσαρλς Ντίκενς. Αυτός πήγε μέχρι τα έντεκα στο σχολείο, αλλά εκεί γνώρισε τη φρίκη, όπως την περιγράφει στον «Δαβίδ Κόπερφηλντ». Γράφει για τον δάσκαλό του, τον κύριο Κρικ, που μάλλον απολάμβανε τον ξυλοδαρμό των μαθητών: «Αλήθεια, σκέφτομαι σήμερα όταν κοιτάζω πίσω μου, τι φοβερό ξεκίνημα για τη ζωή, να εξευτελίζεσαι και να σέρνεσαι από έναν τόσο ανίκανο και θρασύ άνθρωπο.»
Έντεκα χρονών ο Κάρολος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο για να προσέχει τα πέντε μικρότερα αδέλφια του και να εργάζεται σε μια βιοτεχνία βερνικιών, αφού οι γονείς του ήταν παρόντες-απόντες. Λίγο καιρό μετά όλη η οικογένεια συνελήφθη και τους έκλεισαν σε φυλακή χρεωστών! (Σύντομα και στην Ελλάδα). Μόνο ο Κάρολος κατάφερε να αποφύγει τη φυλακή και έμεινε σε ένα δωμάτιο μόνος, έχοντας κληρονομήσει μοναχά μια κασέλα με βιβλία. Διάβαζε τον «Ροβινσόνα Κρούσο» και «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ» και ονειρευόταν να γράψει κάτι ανάλογο. Τελικά κατάφερε να γράψει πολύ καλύτερα από αυτούς.
ΤΣΑΡΛΙ ΣΠΕΝΣΕΡ ΤΣΑΠΛΙΝ (ΣΑΡΛΟ): Η πιο εντυπωσιακή περίπτωση αυτοπραγμάτωσης είναι πιθανότατα εκείνη του Τσάρλι Σπένσερ, ο οποίος ως Σαρλό έμελε να γίνει η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα του εικοστού αιώνα (μαζί με τον Αδόλφο Χίτλερ, με τον οποίο είχε μόλις τέσσερις μέρες διαφορά).
Ο Τσάρλι δεν πήγε ποτέ σχολείο. Μόνη του επιδίωξη στα παιδικά του χρόνια, όπως λέει ο ίδιος, ήταν: «Πώς θα χορτάσω την πείνα μου». Ζούσε στο Λονδίνο με τη μητέρα του και τον ετεροθαλή αδελφό του, σε απερίγραπτη φτώχεια. Ο πατέρας του, ένας ηθοποιός που είχε γίνει αλκοολικός, τους είχε εγκαταλείψει από νωρίς. (Τελευταία έγινε γνωστό ότι ο Τσάπλιν είχε τσιγγάνικη καταγωγή, αλλά αυτό δεν είναι επιβεβαιωμένο). Πολύ νωρίς η μητέρα του, πρώην πιανίστα που εργαζόταν ως ράφτρα, κατέρρευσε ψυχοσωματικά και κλείστηκε στο φρενοκομείο, ενώ τα παιδιά πήραν τη θέση τους στο ορφανοτροφείο.
Γράφει ο γιος του Τσάπλιν: «Τα παιδιά στο ορφανοτροφείο δεν είχαν ποτέ αρκετό φαγητό και ζεστά ρούχα. Για το αδίκημά τους, που δεν ήταν άλλο από τη φτώχεια, τους μεταχειρίζονταν σαν εγκληματίες.» Ο Τσάπλιν έμεινε αρκετό καιρό εκεί. Μεγαλώνοντας, και με τη μεσολάβηση του πατέρα του, πήρε τους πρώτους ρόλους, ως κομπάρσος, στο θέατρο. Μόλις κέρδισε κάποια χρήματα πήρε το δρόμο του για την Αμερική. Εκεί, 21 χρονών, άρχισε να τον ανησυχεί η ελλιπής σχολική του μόρφωση. «Ήθελα», έγραφε, «να ξέρω τόσα όσα και οι άλλοι, για να μπορώ να αμύνομαι ενάντια στην περιφρόνηση που δείχνει ο κόσμος στους αμόρφωτους και αδαείς.»
Το πρώτο βιβλίο που αγόρασε ήταν η αγγλική γραμματική και μετά ένα αγγλολατινικό λεξικό. Νομίζετε ότι τα απομνημόνευσε σε λίγες μέρες; Όχι, τα βιβλία έμειναν σε μια βαλίτσα έτσι όπως αγοραστήκανε. Το επόμενο βιβλίο που αγόρασε ήταν το «Ο κόσμος σαν βούληση και σαν παράσταση», του Σοπενχάουερ. Αυτό το βιβλίο, λέει ο Τσάπλιν, το διάβαζε για σαράντα χρόνια, κάθε τόσο και πάλι από την αρχή, «χωρίς ποτέ να εμβαθύνει στο νόημά του». Αυτό ήταν το σύνολο της μόρφωσης του ανθρώπου που άλλαξε τον κινηματογράφο κι έκανε τόσους ανθρώπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη να γελάσουν και να κλάψουν.
ΧΑΪΝΡΙΧ ΣΛΗΜΑΝ: Και θα τελειώσουμε τον κατάλογο των «αμόρφωτων» με έναν άνθρωπο που είχε αποφασίσει από οκτώ χρονών τι θέλει να κάνει -και μέχρι να το κάνει έμαθε και δεκάξι γλώσσες. Ο Χάινριχ Σλήμαν, σε ηλικία οκτώ χρονών, είδε σ ένα περιοδικό μια αναπαράσταση από τη φλεγόμενη Τροία, και αποφάσισε ότι έπρεπε να την ανακαλύψει. Ο πατέρας του προσπάθησε να τον πείσει ότι η Τροία ήταν μια μυθική πόλη -έτσι πίστευαν τότε. Το παιδί όμως είχε βάλει στόχο.
Σε ηλικία δεκατεσσάρων χρονών, κι έχοντας μάθει πολύ λίγα «γράμματα» από τον πατέρα του, ο Σλήμαν αναγκάζεται να γίνει μαθητευόμενος σε έναν έμπορο. Επειδή κατάλαβε ότι για να κάνει τις ανασκαφές θα χρειαζόταν πολλά λεφτά, ο Χάινριχ βρήκε μια καινούρια δουλειά σε ένα καράβι, με το οποίο θα έφτανε ως την Αμερική, «τη χώρα των ευκαιριών». Δυστυχώς το καράβι ναυάγησε στις ολλανδικές ακτές και ο Χάινριχ έμεινε στην Ολλανδία. Εκεί, και ενώ δούλευε ως κλητήρας σε εμπορική επιχείρηση, φάνηκε η γλωσσική του μεγαλοφυΐα. Σε τρία χρόνια έμαθε να γράφει και να διαβάζει: Ολλανδικά, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά και πορτογαλικά.
Αργότερα βρέθηκε στην Πετρούπολη, όπου έμαθερωσικά και ξεκίνησε να εμπορεύεται ινδικά χρώματα, νίτρο, θειάφι κ.ά. Σε ηλικία 26 χρονών ήταν εκατομμυριούχος και ξεκίνησε για την Αμερική. Στη διάρκεια του ταξιδιού (έξι εβδομάδες) έμαθε πολωνικά και σουηδικά. Κέρδισε πολλά ακόμα χρήματα κάνοντας εμπόριο χρυσού και μόλις είχε μαζέψει αρκετά ξεκίνησε για το παιδικό του όνειρο: Να ανακαλύψει το Ίλιον του Ομήρου. Οι τελευταίες γλώσσες που έμαθε ήταν αραβικά και ελληνικά. Ταξίδεψε στην Ανατολή (Εγγύς, Μέση και Άπω) και τελικά εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα (όπου παντρεύτηκε και Ελληνίδα). Στα 48 του χρόνια και βασιζόμενος κυρίως στην Ιλιάδα ξεκίνησε τις ανασκαφές στη Μικρά Ασία. Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα βρήκε πράγματι την πόλη των ονείρων του (και μερικές ακόμα μετά).
Άλλοι αμόρφωτοι ήταν ο Σουηδός Άλφρεντ Νόμπελ, που εννιά χρονών αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να πουλάει σπίρτα για να επιβιώσει, ο Σκωτσέζος Άντριου Κάρνετζυ, που ως παιδί δούλευε σε υφαντουργεία και ως θερμαστής, και ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν που πήγε για ενάμιση χρόνο σε σχολείο. Σας κράτησα λίγο παραπάνω στην τάξη, το ξέρω. Στην επόμενη ώρα θα μάθουμε για τους αριστούχους στο σχολείο και στη ζωή -και θα συναντήσουμε τους τρεις της Οκτωβριανής επανάστασης: Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν.
(Επί του πιεστηρίου: Κι ο Ζοζέ Σαραμάγκου ελάχιστα «γράμματα» έμαθε. Εγγονός ακτήμονων χωρικών και γιος αστυνομικού, τέλειωσε το δημοτικό κι ύστερα γράφτηκε σε τεχνικό γυμνάσιο. Σαν τέλειωσε, ξεκίνησε να δουλεύει ως μηχανικός αυτοκινήτων. Το πώς κατάφερε να γράψει κάποια από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα, καθώς και να δημιουργήσει ένα στυλ γραφής καθαρά προσωπικό είναι κάτι που μόνο ο ίδιος ο Σαραμάγκου θα μπορούσε να μας εξηγήσει. Ίσως ούτε κι αυτός να μπορούσε. Η ζωή είναι αναπόφευκτη και απρόβλεπτη. Ευχαριστώ τον Alex del P, που μου επισήμανε την περίπτωση Σαραμάγκου.)
Οι ιστορίες προέρχονται από το βιβλίο του Γκέρχαρντ Πράουζε: «Οι μεγάλοι στο σχολείο -θρύλος και αλήθεια για την επιτυχία στη ζωή». Τίτλος πρωτότυπου: «Genies in der schule». Εκδόσεις Νότος ΕΠΕ 1977.


Read more: http://enallaktikidrasi.com/2015/05/7-anthropoi-pou-den-pigan-sxoleio-alla-allaksan-ton-kosmo/#ixzz3bSEeT4Yr

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

ΕΦΥΓΕ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΛΙΛΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ

«Δεν υπήρχε ούτε ένας στη σχολή που να μην την είχε ερωτευτεί».

 Το συγκινητικό αντίο της Έλενας Ακρίτα στην ηθοποιό Λίλη Παπαγιάννη: «για τους θεατές έφυγε η «Αθηνάααα» τους, για μένα έφυγε η θεία Λίλη» 12/05/2015

 Με ένα συγκινητικό κείμενο η δημοσιογράφος Ελενα Ακρίτα αποχαιρετά την θεία της, Λίλη Παπαγιάννη, τη μεγάλη ηθοποιό του ελληνικού κινηματογράφου που απεβίωσε την Τρίτη.
 Η Ελενα Ακρίτα περιγράφει με τρόπο συγκινητικό τις αναμνήσεις και εμπειρίες της από τη σχέση τους καθώς ήταν ξαδέλφη της μητέρας της.
 Γράφει η Ελενα Ακρίτα:
 «Αντίο, θεία Λίλλη Η Λίλλη Παπαγιάννη ήταν ξαδέλφη της μητέρας μου. “Θεία Λίλλη” για μένα.
 Την θυμάμαι, όταν ήμουνα μικρό κοριτσάκι, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού στη Φιλοθέη…
 Να με παίρνει αγκαλιά, να με γεμίζει φιλιά, χωρίς να την νοιάζει αν θα τσαλακωθούν τα θεσπέσια μετάξια της.
 Θυμάμαι το πιο γλυκό χαμόγελο του κόσμου… Την πιο μελωδική φωνή του κόσμου… Τα πιο εκτυφλωτικά μάτια του κόσμου… Κι ένα γέλιο… αχ ένα γέλιο! 
Λες και τρύπαγε τους τοίχους της παλιάς μονοκατοικίας και ξεχυνόταν στο διπλανό οικόπεδο να μαζέψει χαμομήλια…
 Κι ένα άρωμα εξαίσια γαλλικό, πάντα το ίδιο. (Ακόμα και τώρα σαν να το εισπνέω, καθώς εισπνέω τις μνήμες σου, θεία Λίλλη…) Ήταν πάντα τόσο γοητευτική, τόσο κομψή, τόσο αρχοντική και θηλυκή συνάμα… Αργότερα θα μου έλεγε ο Μάριος Πλωρίτης – που την είχε μαθήτρια στην Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν – πως δεν υπήρχε ούτε ένας εκεί μέσα που να μην την είχε ερωτευτεί τρελλά.
 Συμμαθητές της και δάσκαλοι, όλοι στα πατώματα για της μάτια της Λίλλης…Άλλωστε, δάσκαλο της ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε… Το Ανδρέα Φιλιππίδη. 
Και μετά τον θανατό του, το 1989, η θεία Λίλλη σαν να κατέβαζε ένα ένα τα ρολά της ζωής της. Σαν να έκλεινε ένα ένα τα παντζούρια και μας άφηνε όλους έξω…

 Σταθερή της σύντροφιά, τα χρόνια μετά τον Ανδρέα, η Δέσπω Διαμαντίδου, η πρώτη σύζυγος του Φιλιππίδη. Ίσως αρχικά τις ένωσε το γεγονός ότι κι οι δυο αγάπησαν τον ίδιο άντρα. Πάντως, κάθε Σάββατο ανελλιπώς θα βρίσκονταν οι δυο τους. Θα έπιναν το τσάι τους οι δυο αυτές αρχόντισσες του θεάτρου… Και θα μοιράζονταν μνήμες. Για παραστάσεις που τέλειωσαν, για θέατρα που άδειασαν, για Κυριακές των Βαϊων που παρήλθαν, βελούδιναν αυλαίες που ξέφτισαν, συναδέλφους απόντες κι ίσως πρόωρα λησμονημένους.
 Νομίζω πως το 2004 που έφυγε η Δέσπω απ” τη ζωή – η θεία Λίλλη έκλεισε και το τελευταίο παντζούρι της ζωής της… Και μας άφησε όλους έξω… Παρ” όλα αυτά ακόμα μιλούσαν με τη μαμά στο τηλέφωνο:
 «Να βρεθούμε, να πιούμε καφέ, να “ρθεις Συλβάκι, θα “ρθω Λίλλη μου»…
 Όλο κάτι γινόταν… Κάτι απ” αυτά τα μικρά τα καθημερινά… Κάτι απ” αυτά που σ” εμποδίζουν να δεις τον άνθρωπο που αγαπάς… 
Ίσως γιατί θεωρείς πως έχετε όλο τον καιρό μπροστά σας… Χωρίς να συνειδητοποιείς πως ο καιρός είναι πίσω σας. Ήδη πίσω σας… 
Το 1992 μια περιπέτεια υγείας του πρώην άντρα μου Κώστα Αρζόγλου μας καθήλωσε για καιρό στο Γενικό Κρατικό. 
Την εποχή εκείνη την θυμάμαι ως ένα προοίμιο του σοόυμπιζ κιτρινισμού που σε λίγα χρόνια θα ήταν στις δόξες του: Οι κάμερες στα σκαλιά του νοσοκομείου, δημοσιογράφοι και φωτογράφοι απαθανάτιζαν το σύμπαν που έκανε παρέλαση έξω από το δωμάτιο. Από την Αλίκη έως την Μελίνα – έρχονταν, άλλοι για να δουν τον Κώστα κι άλλοι για να τους δουν ότι…ήρθαν να δουν τον Κώστα… 
Κόντευε μεσάνυχτα στο Γενικό Κρατικό κι οι πάντες είχαν φύγει. Μόνο η μητέρα 
μου κι εγώ καθόμασταν εξουθενωμένες στις δυο καρέκλες του στενού δωματίου, ενώ ο Κώστας στριφογύριζε στον ύπνο του.
 Η πόρτα άνοιξε τοσο απαλά σαν να την είχε αγγίξει μια αύρα… Διστακτικά μπήκε μέσα στις άκρες των ποδιών ένα αερικό… Και θαρρείς πως στο μισοσκόταδο, τα μάτια της άναψαν όλα τα φώτα. Η θεία Λίλλη περίμενε κρυμμένη σε μια γωνία να φύγουν οι κάμερες. Φορούσε – το θυμάμαι σαν τώρα – ένα υπέροχο μοβ παλτό σε άψογο κόψιμο. Τα μαλλιά της τα είχε αφήσει φυσικά κι είχαν ένα εκτυφλωτικά ασημί χρώμα. Χτενισμένα όπως παλιά, όπως την βλέπουμε στις ταινίες… Και φυσικά το ίδιο εξαίσια γαλλικό άρωμα. Όπως τότε. Όπως όταν ήμουνα παιδί και μ” έπαιρνε στην αγκαλιά της… Έμεινε για λίγο κι ύστερα πήρε την αύρα της και χάθηκε ξανά μες το σκοτάδι…
 Σήμερα γύρισα από τη δουλειά, μπήκα στο λαπ τοπ κι άρχισα να διαβάζω κάτι περίεργα «Αθηνάαααα» (από την ταινία “Δεσποινίς Διευθυντής” με την Τζένη Καρέζη). Σφίχτηκε κόμπος το στομάχι μου. Αυτό το «Αθηνάαααα» ήξερα τι σήμαινε. Για τους θεατές έφυγε η «Αθηνάααα» τους. Για τους συναδέλφους η Λίλλη Παπαγιάννη. Για μένα έφυγε η θεία Λίλλη… Που κούρνιαζα στην αγκαλιά της… Που μύριζα το άρωμα της… Που όλο ήθελα να τη ρωτήσω πως το λένε…. Κι όλο το ξέχναγα… Και τώρα πια είναι αργά… Δεν ξέρω και δεν θα μάθω ποτέ πώς λέγανε το άρωμα της θείας Λίλλης. Κι αυτό – για κάποιο ανεξηγητο λόγο – σήμερα είναι τόσο σημαντικό. Και τόσο επώδυνο… Κοιτάζω ψηλά… Ξέρω πως κάπου «εκεί πάνω» ένα καταπράσινο βλέμμα θα τυφλώνει τα σύννεφα…. Κι ο άνεμος σαν να ευωδιάζει από ένα εξαίσιο γαλλικό άρωμα… Αντίο, θεία Λίλλη… Αντίο, αγαπημένη μου…». Ποιά ήταν Γεννημένη στην Αθήνα το 1935, η Λίλλη Παπαγιάννη σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, απ” όπου αποφοίτησε το 1958, οπότε και στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους. Το 1957 γνωρίστηκε και παντρεύτηκε με τον ηθοποιό Ανδρέα Φιλιππίδη, με τον οποίο συγκρότησε θίασο το 1965. Μέχρι και το 1969 συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ σε παραστάσεις, ενώ από το 1982 μέχρι το 1988, δούλεψε στο Εθνικό Θέατρο. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1959, στην ταινία «Νταντά με το ζόρι». Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, οι ταινίες «Το μυστικό του κόκκινου μανδύα» (1960), «Το ταξίδι (1962), «Δεσποινίς Διευθυντής» (1964), «Η χαρτοπαίχτρα» (1964), «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» (1965), «Μια τρελή, τρελή οικογένεια» (1965), «Εκδρομή» (1966) και «Η βαλίτσα του παπά» (1979). Ακόμη εμφανίστηκε σε τηλεοπτικές σειρές («Επειδή και δια ταύτα»), όπως επίσης και σε θεατρικά έργα για το ραδιόφωνο. Πληροφορίες από Finos Film... 


Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/den-ipirche-oute-enas-sti-scholi-pou-na-min-tin-iche-erotefti-to-sigkinitiko-antio-tis-elenas-akrita-stin-ithopio-lili-papagianni-gia-tous-theates-efige-i-athinaaaa-tous-gia-mena-ef/