Αχ! Της μοίρας τα γραμμένα
Ποιός μπορεί να τα ξεγράψει
Και τα σχέδια που κάνει
Ποιός μπορεί να της τ΄αλλάξει....
Οδηγώντας το μικρό μου αυτοκίνητο, ερχόμουν για να σε συναντήσω.
Πόσο πιό γρήγορα αλήθεια τρέχει το μυαλό απο το σώμα....
Με την σκέψη μου ήμουν κιόλας κοντά σου, με πήρες αγκαλιά, σε φίλησα τρυφερά για καλωσόρισμα, ακουσα την φωνή σου να με λέει «αγάπη μου», αισθάνθηκα τα χείλη σου στις ρίζες των μαλλιών μου να ψυθιρίζουν Σ ΑΓΑΠΩ....
Λίγα χιλιόμετρα μας χώριζαν, μόνο λίγα χιλιόμετρα!!!
Ένας μήνας, είχε περάσει ένας ολόκληρος μήνας που ειχαμε βρεθεί μακρυά ο ένας απο τον άλλον και ήταν η πρώτη φορά....
Τον διάλογο μας τον είχα ετοιμάσει κιόλας στην σκέψη μου
«Πόσο μου έλειψες.....»
«Και μένα μωρό μου, δεν έβλεπα την ώρα να βρεθώ κοντά σου, να σε σφίξω στην αγκαλιά μου..»
«Υπόσχεση! Δεν θα ξαναχωρίσουμε»
«Υπόσχεση! Δεν θα ξαναφύγω χωρίς εσένα.»
Έφτασα πρώτη, περίμενα, κοίταζα γύρω δεν φαινόσουν. Αναψα τσιγάρο, και δεύτερο..... Μια ώρα! Μιάμιση ώρα! Το κινητό σου απενεργοποιημένο... Αγωνία που όλο μεγάλωνε καθώς περνούσε η ώρα....
Δεν ήρθες ποτέ στο ραντεβού μας αυτό, γιατί έτσι το θέλησε η μοίρα...
Όμως αυτή η απραγματοποίητη συνάντηση που έζησα με την σκέψη έμεινε ζωντανή στην μνήμη μου , δεν έσβησε ποτέ στο πέρασμα του χρόνου....
Λές και έγινε!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου