ΜΙΑ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΝΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ....

Θα ήθελα να σας  διηγηθώ μια εμπειρία που είχα σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας. 

Ήταν ανήμερα Πρωτομαγιάς και μαζί δεύτερη μέρα του Πάσχα είχαν πέσει κοντά αυτές οι μέρες... Λίγο μετά τα μεσάνυχτα ο πατέρας μου δεν ένοιωθε καλά είχε δύσπνοια η ηλικία του μεγάλη δεν περιμέναμε να περάσει ούτε λεπτό ... καλέσαμε το ΕΚΑΒ για κακή μας τύχη λόγω των εορταστικών ήμερων  όλα τα ασθενοφόρα τα πλήρως εξοπλισμένα ήταν στις Εθνικές οδούς. Αυτό που ήρθε σε μας ήταν ένα παλιό νοσοκομειακό σχεδόν αντίκα για το μουσείο  χωρίς ούτε καν να έχει ένα φορείο μέσα, μόνο μια καρέκλα και μια μάσκα οξυγόνου που μισό λειτουργούσε.. Ο οδηγός και ένας νοσοκόμος μου είπε

"Λίγο υπομονή θα κάνετε" όταν είδαν ότι άρχισα να τα παίρνω...

Και έκανα λίγη υπομονή .... 'Ο πατέρας μου αγωνιζόταν να πάρει ανάσα. 'Ένιωθα ότι τον χάνω χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι... δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα το μόνο που του έλεγα ήταν "κουράγιο μπαμπά μου  φτάνουμε και τα μάτια μου γέμιζαν δάκρυα....

Στο νοσοκομείο υπήρχαν μόνο κάτι νέοι γιατροί που έκαναν εφημερία. Πήραν τον πατέρα μου στα επείγοντα. Εγώ γεμάτη φόβο, ανησυχία, και όλα όσα μπορείτε να φανταστείτε έκοβα βόλτες  απ έξω. Μέτα από λίγη ώρα βγήκε κάποιος γιατρός και μου είπε ότι ο πατέρας μου ήταν σοβαρά και θα τον κρατούσαν στην εντατική.

 Έφυγα για να επιστρέψω την επομένη που θα είχε επισκεπτήριο. 12 με 1 'όπως μου είπαν.

Την άλλη μέρα πρωί πρωί επήγα πάλι. Καθόμουν στην αίθουσα αναμονής και περίμενα να φτάσει η ώρα. Εν τω μεταξύ είδα κάποιον γιατρό και τον ρώτησα πως είναι.

" Βαριά", μου απάντησε

Μαζί μου εκεί που περίμενα ήταν και μια κυρία με την κόρη της, είχε και αυτή τον άντρα της στην εντατική με καρδιακό επεισόδιο όχι πολύ σοβαρή κατάσταση.

Λίγο πριν έρθει η ώρα του επισκεπτηρίου βγήκε ο γιατρός και απευθυνόμενος στην κυρία είπε

"Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα, τον χάσαμε...."

Μάνα και κόρη ξέσπασαν σε κλάματα πήγαν στο τηλέφωνο και ειδοποίησαν τους συγγενεις τους ήταν σχετικά νέος άνθρωπος 60 χρονών ....

'Όταν ξαναγύρισαν κοντά μου, έτσι σαν αναλαμπή μου ήρθε και τις ρώτησα αν ο γιατρός είπε το όνομα του ανθρώπου που πέθανε γιατί ο δικός μου ο πατέρας ήταν βαριά... Κοιταχτήκαμε και οι τρεις με ένα εντελώς χαζό βλέμμα... Πήγα και χτύπησα την πόρτα και ζήτησα να μου πουν το όνομα.... Ήταν του πατέρα μου....

Πόση ανευθυνότητα....

Και το κωμικοτραγικό της κατάστασης, ήρθαν και μου έφεραν σε ένα σακουλάκι της την βέρα του και παντόφλες του, αλλά δεν ήταν οι δικές του.... ήταν κάποιου άλλου ασθενούς!!!!