ΜΟΝΑΞΙΑ, Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

ΜΟΝΑΞΙΑ, Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

 

   Ξεφυλλίζοντας κάποιο περιοδικό, βρήκα σε μια σελίδα ένα γκάλοπ που είχαν κάνει για την ΜΟΝΑΞΙΑ.   Η ερώτηση ήταν… Νιώθετε Μοναξιά;;;;  Αποτελέσματα ποσοστών 82% ναι 18% όχι

        Μου φάνηκε, τρομακτικό το νούμερο. Τόση μοναξιά? Όταν καθημερινά ζούμε και κινούμεθα μέσα σε τόσο κόσμό? Τόση έλλειψη επικοινωνίας ? Γιατί ? τι φταίει ?

         Άθελά μου γύρισα τρεις – τέσσερις δεκαετίες πίσω στην εποχή της γειτονιάς , της αυλής , των σπιτιών με τις δύο – τρεις καμαρούλες , στην εποχή που ο παππούς και η γιαγιά είχαν την πρώτη θέση στο σπίτι, την εποχή που η γειτόνισσα θα έστελνε στο πιατάκι « έτσι για τη μυρωδιά» το φαγητό που μαγείρευε , την εποχή της πρωινής καλημέρας μόλις θα άνοιγες τα παραθυρόφυλλα , των παιδιών που έπαιζαν στους χωματόδρομους και γέμιζαν ζωή με τις φωνές τους το στενό απ άκρη σ άκρη , στην εποχή του μεσημεριανού τραπεζιού που μάζευε όλη την οικογένεια και ο πατέρας έκανε τον σταυρό του για ν αρχίσει το μεσημεριανό φαγητό. Τότε που τα νέα τα μάθαιναν από το  ραδιόφωνο και την καθημερινή ολιγοσέλιδη εφημερίδα   και  σχολίαζαν όλοι μαζί με το απογευματινό καφεδάκι την επικαιρότητα . Τότε που ψώνιζαν από τον μπακάλη της γειτονιάς και όχι από τα τεράστια απρόσωπα σούπερ μάρκετ , που πήγαιναν με τα πόδια στο περίπτερο πιάνοντας στη διαδρομή την κουβεντούλα με τον γείτονα και όχι με το αυτοκίνητο τα 100 μέτρα , τότε που πρόσωπα ήταν η Μαρία, η Ελένη, η Σοφία ο Νίκος , ο Κώστας ,ο Παντελής και όχι  η ψηλή ,η ξανθιά, ή ο μελαχρινός , ο ψαρομάλλης .

         Αν αυτή την ερώτηση «ΝΙΩΘΕΤΕ ΜΟΝΑΞΙΑ» την έκαναν τότε θα είχαν ακριβώς τα αντίθετα ποσοστά 82% όχι 18% ναι

          Σήμερα στα όμορφα πολυτελή διαμερίσματά των αρκετών τετραγωνικών, με τις πόρτες ασφαλείας που όλα τα μέλη της οικογένειας έχουν το δικό τους δωμάτιο, το κομπιούτερ τους, το στερεοφωνικό τους, στεγάσαμε και την μοναξιά , την κάναμε συντρόφισσα στο τραπέζι μας, στο σαλόνι μας, στην κρεβατοκάμαρά μας. Αλλάξαμε τους ρυθμούς της ζωής μας ,αποκτήσαμε πολυτελή αυτοκίνητα, φτιάξαμε άνετους οίκους ευγηρίας για τους ηλικιωμένους , παιδικούς σταθμούς για τα νήπια, κλειστήκαμε στον εαυτό μας και γεμίσαμε φοβίες, ανασφάλειες και καχυποψίες.

          Αποτελέσματα της μοναξιάς,  το ποτό, τα ναρκωτικά, η κατάθλιψη, η καταναλωτική μανία και οι ψυχολόγοι.

           Η μοναξιά έγινε κοινωνική ασθένεια και απλώθηκε σαν επιδημία. Οι μαζικές αποδράσεις των εορτών Πάσχα, Χριστούγεννα και των αργιών είναι η ανάγκη που έχουμε για επικοινωνία. Η Ελληνική επαρχία ευτυχώς έχει ακόμα αυτό που  οι άνθρωποι των μεγαλουπόλεων έχουν χάσει. Οι σχέσεις τους είναι πιο ανθρώπινες πιο υγιείς.