Βράχος και θάλασσα

Ο βράχος και η θάλασσα αιώνιοι εραστές

Ζούνε κι δύο τον έρωτα γεμάτο εναλλαγές

Εκείνος πάντα ακλόνητος βουβός καρτερικός

Ειν’ ο δικός της σύντροφος πιστός ιδανικός

Σαν μια σειρήνα ακούραστα του σιγοτραγουδάει

Με νάζια και καμώματα τον κάνει να μεθάει

Με τα γλυκά τα χάδια της και  τα τρελά φιλιά της

Τονε κρατάει δέσμιο μέσα στην αγκαλιά της

Άλλοτε πάλι άγρια γεμάτη αλαζονεία

Σαν αμαζόνα λυγερή κρατάει τα ηνία

Καλπάζοντας αγέρωχα στο άσπρο της το άτι

Ορθώνεται πετά ψηλά να φτάσει την Αστάρτη

Μα κείνος τηνε καρτερεί πότε θα ημερέψει

Το πλάνο της χαμόγελο μ’ αγάπη να του γνέψει

Σ’ ένα Νιρβάνα τέλειο και πάλι να βρεθούνε

Και μ’ ένα λίκνισμα γλυκό να ξαναγκαλιαστούνε

Νιώθει τα κύματα παιδιά μέσα στην αγκαλιά της

Που ο έρωτας τους φύτεψε στη μήτρα την δικιά της

Και του τα στέλνει ολόγυρα τη νύχτα και τη μέρα

Όπως μια μάνα τρυφερή στον στοργικό πατέρα.