ΜΕΙΝΑΜ’ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ

Μείναμ’ οι δυο μας σαν τα ξερόκλαδα σε γέρικο δεντρί
Και περιμένουμε….Τι περιμένουμε;
Α! Ναι, τον καβαλάρη πότε θα ‘ρθει να μας βρει!
……………….
Αχ! Νιαρούδια όταν ήμασταν τι ξενοιασιά, τι γέλια
Τώρα… τα όνειρα κρέμονται με ξέφτια σαν κουρέλια
Στου δειλινού την καταχνιά χαθήκανε οι φίλοι
Άλλους τους τράβηξε η ζωή
Σ άλλους αγαπημένους μας ανάβουμε καντήλι
…………..
Κρατάς το χέρι μου σφιχτά κρατάω το δικό σου
Κοιτάζεις τ’ άσπρα μου μαλλιά κοιτώ το πρόσωπό σου
Τον χρόνο βλέπω που περνά στην κάθε μας ρυτίδα
Και στο θολό το βλέμμα μας την άσβεστη ελπίδα,
να κρέμεται σαν τον σοβά στον μαδημένο τοίχο
Και της καρδιάς αδύναμο ν’ ακούμε κάθε ήχο.
………….
Η ευτυχία όμως θαρρώ, παρέμεινε κοντά μας
Μπρός! Το ποτήρι σήκωσε ας πιούμε στην υγειά μας!!!