έτσι θα ηθελα την πόλη μου (Γλυφαδα) ένα αρθράκι με πικρό χιούμορ

ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΕΙ.....

            Καλά που έχω και την φίλη μου την Βαρβάρα και με ξεσηκώνει που και που, για κανένα σινεμά για καμμιά βιτρινοθεραπεία,για κάποιο μπανάκι στη θάλασσα.

            Έτσι και σήμερα το απογευματάκι ήρθε ντυμένη, στολισμένη.     

-Άντε σήκω, μου λέει, πάμε μια βολτούλα για καφεδάκι.

-Πού: της λέω

-Στη Γλυφάδα, παραλία ειναι υπέροχα!

-Μα...!!!

-Ξεκούνα απο το χαζοκούτι που έχει αράξει. Τι βλέπεις δεν μπορώ να καταλάβω.

Δίκιο είχε γι αυτό κι εγώ σηκώθηκα στολίστηκα και την ακολούθησα. Η αποφασή μας ήταν να περπατήσουμε λιγάκι. Να κάνουμε κανένα χιλιόμετρο αφού η πεζοπορεία λένε κάνει καλό και στην καρδιά.

Κατηφορισαμε την οδό Μυστρά, βαδίζοντας στα φαρδιά της πεζοδρόμια, κάτω απο τα καταπράσινα πεύκα τα γεμάτα ζωντάνια, μια ευχάριστη διαδρομή, λες και ήμασταν στην εξοχή.

Όταν φτάσαμε στο κέντρο μου λέει η Βαρβάρα.

-Δεν είναι όμορφη η πόλη μας;

-Ναι ,είπα κομπιάζοντας.

-Κοιτα το πράσινο στα παρτέρια, κοίτα τα όμορφα πολύχρωμα λουλούδια που τα στολίζουν, κοίτα τους φρεσκοπλυμμένους κάδου των απορριμάτων απαστράπτοντες και στους δρόμους ούτε ένα χαρτάκι.

-Ναι, ξανα είπα , μα εγώ θυμάμαι... Η Βαρβάρα συνεχίζει.

-Οι πλάκες στα πεζοδρόμια ολοκαίνουργιες. Περπατάς με ασφάλεια βρε αδερφέ, δεν κινδυνεύεις να στραμπουλίξεις κανένα πόδι και μάλιστα με τα τακούνια που είναι τώρα στη μόδα, είκοσι πόντοι  να σου μείνει στο χέρι... Δήμος προς μίμηση. Εμας να πέρνουν παράδειγμα οι άλλοι και να βαδίζουν στα χνάρια μας.

-Για στάσου βρε Βαρβάρα, έγω αλλιώς την θυμάμαι την Γλυφάδα. Πότε προλάβαν και έγιναν όλα αυτά; Πριν λίγες μέρες εδώ ήμουνα...

-Α! Ό,τι ήξερες ξεχασέτο, είναι πλέον παρελθόν.

Περπατώντας και θαυμάζοντας φτάσαμε στην κεντρική πλατεία «Βάσω Κατράκη». Κάλε τι ομορφιά ηταν αυτή! Γύρω-γύρω γκαζόν και στη μέση ένα συντιβάνι που εκτόξευε το νερό ψηλά, φωτισμένο με ωραία δυνατα φώτα. Τα δέντρα θρώιζαν στο ελαφρό αεράκι και ήταν θαύμα οφθαλμών τα πλακώστρωτα δρομάκια με τα φυτεμένα  κόκκινα, κίτρινα και άσπρα λουλούδια  στο πλάι.

-Έλα να κάτσουμε λίγο , μου είπε η Βαρβάρα. Κοιτα τι ωραία παγκάκια , αναπαυτικά... και ξέρεις δεν κοιμούνται πια εδώ το βράδυ άστεγοι, ούτε φοβάσαι να κυκλοφορήσεις αργά, υπάρχει η δημοτική αστυνομία επι εικοσιτετραώρου βάσεων και φυλάει τον χώρο, όπως και απογορεύονται πλέον τα αυτοκίνητα να ανεβαίνουν στα πεζοδρόμια «Σεβασμός στον πεζό» αρχή και σλόγκαν του Δήμου.

Ξεκουραστήκαμε απολαμβάνοντας τον γάργαρο ήχο του νερού που ξεπηδούσε απο το συντριβάνι και τραβήξαμε κατά την παραλία.

Τι όμορφες πλακόστρωτες πεζούλες ήταν αυτές κατα μήκος του δρόμου, τετράγωνες και απο μέσα έβγαιναν καταπράσινα δέντρα  με θέα εμπρός σου την  θάλασσα. Και εκείνα τα Γλυφαδιώτικα αρχοντικά πάνω στον δρόμο φρεσκοσυντηρημένα, αναπαλαιωμένα έδειναν μια ξεχωριστ΄η αίγλη στον παραλιακό χώρο.

Φτάσαμε και στις μαρίνες. Βαρκούλες , κότερα, ιστιοφόρα αγκιροβολιμένα με τάξη.

-Ωραία βόλτα βρε φριλενάδα είπα. Αυτοί οι μαρμάρινοι πάγκοι μπροστά  στα ψαροκάικα τι είναι; Ρώτησα.

Α!  Εδώ κάθε πρωί βάζουν τα ψάρια τα φρέσκα μόλις τα βγάλουν απο τα δίχτυα.

-Και που είναι τα δίχτυα; Ξαναρώτησα. Απ’ ότι θυμάμαι έδω ήταν απλωμένα μέχρι προχτές σαν το κουβάρι της τρελλής και βρώμαγε ψαρίλα ο τόπος.

-Βρε δεν σου είπα αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις...

-Εντάξει, αλλά για πες μου ρε Βαρβάρα τι πέρασε, το μαγικό ραβδάκι του Χάρρυ Πότερ;

-Άμα υπάρχει θέληση δεν χρειάζεται κανένα μαγικό ραβδάκι. Έλα πάμε να δεις και την πλαζ.

Προχωρήσαμε λίγα μέτρα παρακάτω. Μα τον θεό θαμπώθηκα. Καλέ τι όμορφη καθαρή παραλία με ομπρέλες, ξαπλώστρες και ντουζιέρες ξεπρόβαλλε μπροστά μας...

Αυτό μάλιστα, να μπορούμε να κάνουμε κανένα μπανάκι σαν άνθρωποι. Τι σου είναι όμως οι σωστοί δημοτικοι άρχοντες, οι νοικοκύριδες, οι δυναμικοί. Θαυματα μπορούν να κάνουν. Μπράβο, μπράβο , φώναξα όλο χαρά.

 

Ντριιν, ντριιν, ντριιν, Το τηλέφωνο. Πετάχτηκα απο το κρεββάτι.

Ναι, είπα μισοκοιμισμένη. Ήταν η Βαρβάρα.

-Φιλενάδα, ατύχημα. Έπαθα λάστιχο... έπεσα σε μια τεράστια λακκούβα. S.O.S.

                          .......................................

           

Αχ! βρε Βαρβάρα μου χάλασες το πιό όμορφο όνειρο που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Την πόλη που ονειρεύομαι, που θα ήθελα να δω, κάπως έτσι, όμως..... «ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΕΙ»