ΠΙΟ ΚΑΛΗ Η ΜΟΝΑΞΙΑ......

ΠΙΟ ΚΑΛΗ Η ΜΟΝΑΞΙΑ…





Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Ο ήλιος είχε βουτήξει πίσω από το μικρό λόφο χαρίζοντας ένα μαβί χρώμα στον ορίζοντα και ένα χρυσαφένιο στα αραιά σύννεφα που περιδιάβαιναν αργά –αργά τον ουρανό. Έφτιαξα ένα καφέ και βγήκα να τον απολαύσω στη βεράντα μου. Κάτι τέτοιες ώρες η μοναξιά είναι η πιο γλυκιά παρέα. Σ’ αγκαλιάζουν οι σκέψεις σου και ταξιδεύεις μαζί τους.

Αυτό αποφάσισα να κάνω κι εγώ, όμως ένα ντρινν!!! Μου άλλαξε τα σχέδια..

Ήταν το κουδούνι της πόρτας μου. Ανοίγω! Η φίλη μου η Αθηνά. Χάρηκα που την είδα κι ας μου άλλαξε τα σχέδια.

-Φιλενάδα, κερνάς καφέ;

-Μετά χαράς. Πέρασε.

Η Αθηνά είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ήρεμη, χαρούμενη, πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη, με αρκετό χιούμορ ώστε στη συντροφιά να είναι πάντα περιζήτητη.

Σήμερα το βλέμμα της ήταν σκοτεινό και αφηρημένο.

-Τι συμβαίνει Αθηνούλα ; ρώτησα.

Κούνησε το κεφάλι της και με μια μικρή καθυστέρηση μου απάντησε.

-Αποφάσισα να χωρίσω….!

- Ορίστε;

-Όπως το ακούς. Αποφάσισα να χωρίσω.

-Δεν μιλάς σοβαρά, τόλμησα να πω.

-Πιο σοβαρά δεν γίνεται.

-Ο λόγος παρακαλώ; ρώτησα

Η Αθηνά είχε ένα καλό γάμο, δυο θαυμάσια παιδιά και ένα σύζυγο από αυτούς που λένε « τι καλό παιδί…τυχερή κοπέλα» Όμως η Αθηνά αισθανόταν ότι ήταν τυχερή μόνο στα μάτια των άλλων.

- Πήρα μια απόφαση, και ξέρω πως κανείς δεν πρόκειται να με δικαιολογήσει και να με καταλάβει. Ούτε κι εσύ που είσαι φίλη μου και με ξέρεις. Μου είπε. Αγαπώ δεν μπορώ να πω τον άνδρα μου και το αξίζει. Όμως τον αγαπώ σαν αδελφό μου. Από τα πρώτα κι όλας χρόνια του γάμου μας αυτή η σχέση πήρε μόνο το δρόμο της συντροφικότητας . Χωρίς έρωτα, χωρίς αυτό το κάτι που να ξυπνάει τα αίματα , Χωρίς εκπλήξεις. Μια ζωή σαν λίμνη που δεν βρέθηκε κανείς να ρίξει μέσα ένα πετραδάκι.

- Τι λες τώρα ρε φιλενάδα; Τι σου έκανε το ανθρωπάκι; Είναι τσιγκούνης; ¨Όχι. Χαρτοπαίζει; Όχι. Πίνει; Όχι. Καπνίζει; Ούτε αυτό δεν κάνει και θες να τον χωρίσεις; Μου φαίνεται τα ‘χεις χαμένα. Είπα.

- Είδες που σου το είπα. Ούτε συ δεν πρόκειται να με καταλάβεις. Με έχει πρήξει με τις φιλολογίες του και τις φιλοσοφίες του. Εχτές συγκεκριμένα του λέω.

« Το πρωί η διπλανή μας, με την κυρία του τρίτου ορόφου έστησαν ένα καυγά τρικούβερτο για τα σκουπίδια….»

« Αθηνά, με διακόπτει αυστηρά, τι μας ενδιαφέρουν εμάς οι διαφορές των γειτόνων.» Δεν είχε καν την περιέργεια να μάθει.

Άκουσα ένα ανέκδοτο λίγο σόκιν του το λέω, και τι μου απαντάει…

«Αθηνά ντροπή σου να σ΄ ακούσουν τα παιδιά…

Ε! δεν μπορώ άλλο να ζήσω μ’ έναν άνδρα που δεν διαθέτει ούτε μια στάλα χιούμορ. Το πήρα απόφαση θα χωρίσω.

‘Έμεινα να την κοιτάζω και πριν προλάβω να πω κάτι ντρινν!!! Ξανά το κουδούνι. Ανοίγω.

-Βρε καλώς τη Μαιρούλα!....

Η Μαίρη είναι συνάδελφος . Διαθέτει ένα αυστηρό ύφος διανοούμενης και απαιτεί από όλους πάντα προσοχή και σοβαρότητα.

Είναι παντρεμένη με το Σταμάτη, ένα γελαστό παλικάρι, εύθυμο, που όμως ότι και να πει στην παρέα, η Μαίρη πάντα τον στραβοκοιτάζει σαν να του λέει « Σκάσε ηλίθιε».

Μπαίνει φουριόζα μέσα .

-Χωρίζω, χωρίζω, χωρίζω! Οι πρώτες της λέξεις . Αχ! Έχεις παρέα … είπε βλέποντας την Αθηνά . Ζήτά συγνώμη και κάθεται στον καναπέ.

-Τι συμβαίνει Μαιρούλα ; κάνω τις συστάσεις . Η Αθηνά από δω είναι φίλη μου και έχει έρθει ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Τι σας έπιασε σήμερα;

-Δεν είναι ζωή αυτή. Ξαναλέει η Μαίρη Τίποτα δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά αυτός ο άνθρωπος όλα στην πλάκα. Ανεύθυνος παιδί μου. Σήμερα έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Του λέω το πρωί « Αγάπη μου, πρέπει να πληρώσουμε τη ΔΕΗ γιατί θα μας κόψουνε το ρεύμα» και ξέρεις τι μου απάντησε ; « καλύτερα γλυκιά μου θα περάσουμε δεύτερο μήνα μέλιτος σε ρομαντική ατμόσφαιρα με κεριά». Και αφού ο αχαΐρευτος δεν έχει φράγκο, μου κανόνισε εκδρομή το Σαββατοκύριακο στο Καρπενήσι. Έχω γίνει έξαλλη. Εσείς τι θα κάνατε; Όχι πέστε μου τι θα κάνατε; άσε την τσιγκουνιά του που δεν έχει όρια . Αμ! Η περιέργεια του αυτή που τη βάζεις. Κιχ! Ν’ ακούσει ο κουτσομπόλης στήνει αυτί στην πόρτα.. Και πολύ φοβάμαι, δεν είμαι σίγουρη, ότι ξενομπερδεύει κι όλα..

Η Αθηνά τη άκουγε αμίλητη. Σε λίγοσηκώθηκε διακριτικά .

- Εμένα με συγχωρείτε πρέπει να πηγαίνω. Είπε και παίρνοντας την τσάντα της αναχώρησε. Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτηκε ακούγοντας τη Μαίρη, όμως μου έδωσε την εντύπωση πως μέσα της έλεγε: « Καλέ μ’ αυτά που ακούω εμένα μου φαίνεται πως έχω έναν άγγελο για σύζυγο».

Η Μαίρη είπε κι άλλα, κι άλλα , εγώ την ήξερα, δεν ήταν η πρώτη φορά. Θα ξεθύμαινε και γυρνώντας στο Σταμάτη όλα θα ήταν μέλι γάλα.

Όταν έφυγε και η Μαιρούλα , βγήκα πάλι στη βεραντούλα μου. Είχε νυχτώσει για τα καλά. Άναψα ένα κερί έβαλα και ένα ουισκάκι και κάθισα ν’ απολαύσω τη μοναξιά μου. Δεν έτυχε που είμαι μόνη. Είναι συνειδητή επιλογή μου. Ίσως πολλοί να μην συμφωνούν, όμως εγώ νιώθω ευτυχισμένη.

Από κάποιο μπαλκόνι έρχεται η γλυκιά μελωδική φωνή του Πάριου κάνοντας τη ατμόσφαιρα ρομαντική, τραγουδώντας …

« … Πιο καλή η μοναξιά…..»