Η ΣΟΥΙΤΑ ΤΩΝ ΧΟΝΤΡΩΝ

« Η ΣΟΥΙΤΑ ΤΩΝ ΧΟΝΤΡΩΝ» (απόσπασμα διηγήματος)




Me λένε Πέγκυ, η ζωή μου κυλάει αδιάφορα. Η μία ημέρα διαδέχεται την άλλη χωρίς ενδιαφέρον, χωρίς κάτι το ξεχωριστό, χωρίς αλατοπίπερο βρε αδερφέ…

Όπως κάθε βράδυ έτσι και σήμερα πήρα τα πατατάκια μου, ένα μπουκάλι κόκα κόλα, φόρεσα πιζάμες, γυαλάκια και στρογγυλοκάθισα μπροστά στην τηλεόραση. Έκανα ζάππινγκ για κάποιο κανάλι με ενδιαφέρον. Σταμάτησα σε μια διαφήμιση του πιερ όττο chanel

‘’ Αν είσθε από 95 μέχρι 120 κιλά δηλώστε συμμετοχή για να λάβετε μέρος στο παιχνίδι της χρονιάς τηλ.654…..’’

Κοίταξα τον αγαπημένο μου σκύλο που ήταν ξαπλωμένος δίπλα μου και περίμενε να καταβροχθίσουμε μαζί την σακούλα με τα τσιπς, και χτύπησα με τα χέρια μου παλαμάκια.

‘’ Νάτο!!! Αυτό είναι το αλατοπίπερο!!!. Τα κιλά τα είχα, και επιπλέον τη μοναξιά.

‘’ Αυτό το παιχνίδι είναι για μένα’’ σκέφτηκα.

Αμέσως σήκωσα το τηλέφωνο και χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα τον αριθμό. Κάποια γυναικεία φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής με ρώτησε πως με λένε, πόσα κιλά έχω, αν είμαι υγιής και μου έκλεισε ένα ραντεβού για την επομένη να τα πούμε από κοντά.



Όταν έκλεισα το τηλέφωνο τον ενθουσιασμό διαδέχθηκε η αμφιβολία όμως γρήγορα την έδιωξα και αποφασισμένη πλέον περίμενα το αύριο. Άλλωστε τι είχα να χάσω; Ένα παιχνίδι είναι σκέφτηκα

Στάθηκα μπροστά στο καθρέφτη και κοίταξα με προσοχή το είδωλό μου από πάνω μέχρι κάτω. Ήμουν χωρίς αμφιβολία στρογγυλούλα αλλά μπορώ να πω καλλίγραμμη, φουσκωτή από την κορυφή μέχρι τα νύχια και όχι κοντή.



Όλο το βράδυ στριφογύριζα στο κρεβάτι μου κάνοντας flach back στη ζωή μου. Ήμουν 28 χρονών και στ’ αλήθεια πόσα είχα στερηθεί όλα αυτά τα χρόνια… αιτία, τα καταραμένα κιλά που κουβαλούσα επάνω μου και που δεν είχα τη δύναμη να αποβάλλω.

Η εφηβεία μου ήταν γεμάτη ανασφάλειες, δεν έκανα φίλους και δεν έβγαινα όπως τα άλλα κορίτσια να διασκεδάσω. Φοβόμουν μήπως με κοροϊδεύουν. Η λέξη χοντρή αντηχούσε στ’ αυτιά μου σαν σφυροκόπημα. Όλες οι συμμαθήτριές μου μιλούσαν για μόδα, για τα’ αγόρια τους, ντυνόντουσαν με μίνι φούστες, με κολλητά παντελόνια και μπλουζάκια ενώ εγώ ήμουν υποχρεωμένη να φοράω φαρδιά άχαρα ρούχα για να σκεπάζω τα σωσιβιάκια που κουβαλούσα στο στομάχι και την κοιλιά μου. Κόλαση!!!

Κάποτε τόλμησα να ερωτευτώ ένα συμμαθητή μου όταν ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει στον ρυθμό του έρωτα για κείνον , η καταστροφή ήταν ολέθρια. Τις ερωτικές μου ανησυχίες τις έσβηνα με επιδρομές στο ψυγείο. Αυτός ο έρωτας μου στοίχισε 10 κιλά επιπλέον.

Όταν τελείωσα το λύκειο παρ’ όλο που μιλούσα δυο ξένες γλώσσες δεν κατάφερα να βρω δουλειά ούτε ως πωλήτρια. Με απέρριπταν με την πρώτη ματιά. Έτσι οι γονείς μου έβαλαν τα μεγάλα μέσα και διορίστηκα στο δημόσιο, όμως εγώ ήμουν μια δυστυχισμένη χοντρή, που βίωνε τον ρατσισμό. Όλες οι προσπάθειές μου για να αδυνατίσω είχαν αρνητικό αποτέλεσμα. Τρία κιλά έχανα, τέσσερα έπαιρνα, κάνοντας δίαιτες χημικές, της μπανάνας, των αστροναυτών, της σούπας, του ανανά και πολλές άλλες. Το αποτέλεσμα παραπάνω κιλά. Έκλαιγα, πονούσα και τελικά συμβιβάστηκα και αφέθηκα στην κακή μου μοίρα.    (απόσπασμα)