ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ…….

Πάντα όταν πλησιάζουν οι γιορτινές ημέρες όλοι μας κάνουμε μια αναδρομή στις αναμνήσεις μας. Συνήθως αυτό είναι προνόμιο των μεγαλυτέρων που έχουν ζήσει περισσότερα χρόνια άλλοτε καλά, όμορφα, άλλοτε δύσκολα ανάλογα με την εποχή.
Είναι παραμονές Χριστουγέννων οι ετοιμασίες στο σπίτι έχουν ξεκινήσει. Η γιαγιά μαζί με την μητέρα έχουν από μέρες βαλθεί να φτιάχνουν μυρωδάτα μελομακάρονα και λαχταριστούς κουραμπιέδες με φρέσκο βούτυρο που μοσχοβολούσε όλη η γειτονιά. Οι λαμαρίνες πηγαινοέρχονταν στο φούρνο.
Στο σαλόνι του σπιτιού είχε πάρει θέση σαν νυφούλα στολισμένη το χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα λαμπιόνια, πολύχρωμα, να αναβοσβήνουν και να κάνουν τις ασημένιες μπάλες του να λάμπουν σαν αστέρια φωτεινά. Κάτω στην βάση του ακουμπισμένα κουτιά με γυαλιστερό περιτύλιγμα και τεράστιους φιόγκους.
Τα δώρα για όλη την οικογένεια.
Αύριο ξημέρωνε παραμονή μαζί με την μικρότερη αδερφή μου, είχαμε ετοιμάσει τα τρίγωνά μας. Θα ξυπνούσαμε πρωί -πρωί να πάμε να πούμε τα κάλαντα. Θέλαμε να μαζέψουμε ένα καλό χρηματικό ποσό για να πάρουμε όμορφα δώρα στην μητέρα, στην γιαγιά και στον πατέρα.
Όλη την νύχτα δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι. Φοβόμουν μην τύχει και με πάρει ο ύπνος. Έπρεπε να σηκωθούμε νωρίς να είμαστε από τους πρώτους που θα χτυπούσαν τις πόρτες των γειτόνων. Είχα μάθει από άλλες χρονιές ότι αυτοί που έφταναν πρώτοι έπαιρναν και τα περισσότερα.
- Έλα σήκω! φώναξα στην αδερφή μου μόλις είδα το πρώτο φως της ημέρας.
Εκείνη μικρότερη δεν είχε την δική μου ανησυχία αναγκάστηκα να της τραβήξω τις κουβέρτες.
Η μητέρα, μας ετοίμασε πρωινό, τις δώσαμε από ένα φιλάκι και φύγαμε.
-Να προσέχετε, μας φώναξε φεύγοντας
Ήταν μια χειμωνιάτικη ημέρα και έκανε τσουχτερό κρύο είχαμε φορέσει τους σκούφους μας , από ένα ζευγάρι μάλλινα γάντια και εγώ τις καινούργιες μου γαλότσες χρώμα κόκκινο θυμάμαι. Μου τις είχαν πάρει λίγο μεγάλες για να τις έχω και του χρόνου.
«μεγαλώνει γρήγορα το πόδι στα παιδιά» έλεγε η γιαγιά
Εμένα με δυσκόλευαν όμως να περπατήσω αλλά τι να έκανα…..
Αρχίσαμε να χτυπάμε ένα- ένα τα ρόπτρα ( τα μπρούτζινα χεράκια που είχαν για κουδούνι) της γειτονιάς ντονγκ- ντονγκ
-να τα πούμε;
-Να τα πείτε.. μας απαντούσαν με χαμόγελο οι γειτόνισσες.
« Καλήν ημέρα άρχοντες αν είναι ορισμός σας
Χριστού την θεία γέννηση να μπω στ αρχοντικό σας…..»
Κανείς δεν μας έλεγε όχι. Παίρναμε το διφραγκάκι μας, την δραχμούλα μας, που και που και κανένα ταλληράκι. Εγώ σαν μεγαλύτερη ήμουν και ο ταμίας. Μου είχε δέσει η γιαγιά μια τσεπούλα σαν ποδίτσα μπροστά στο παλτό μου (δική της πατέντα, γιατί έλεγε δεν θα μπορώ με τα γάντια να βάζω τα λεφτά στην τσέπη του παλτού) και έριχνα μέσα όλα τα κέρματα που μου έδιναν.
Είχε σχεδόν μεσημεριάσει όταν πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Η τσεπούλα εμπρός μου είχε γεμίσει σχεδόν ήμουνα πολύ χαρούμενη.
-Να πάρουμε ένα κουλούρι; Πεινάω! Μου είπε η αδερφή μου
-όχι! Απάντησα άγρια δεν θα χαλάσουμε ούτε πενηνταράκι. Θα τα πάμε στο σπίτι.
-εγώ θέλω ένα κουλούρι ξανάπε κλαψουρίζοντας και προσπάθησε να με αρπάξει από το μανίκι.
Γύρισα απότομα και έκανα να τρέξω. Και τότε….. η καταραμένη κόκκινη τεράστια γαλότσα μου μπλέχτηκε με τη άλλη και βρέθηκα φαρδιά πλατιά στο κατηφορικό έδαφος δίπλα στην σκάρα του υπονόμου. Γκινγκ γκλινγκ γλινγκ άρχισαν να κατρακυλούν από την τσέπη τα κέρματα και να πέφτουν μέσα. Εγώ είχα μείνει να τα κοιτώ με μάτια γουρλωμένα χωρίς να μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα. Τα μισά και περισσότερα έκαναν βουτιά στον υπόνομο.
Αυτά τα Χριστούγεννα έχουν μείνει χαραγμένα στην μνήμη μου. Κάθε τέτοιες μέρες τα θυμόμαστε με την αδερφή μου και γελάμε με το κλάμα που είχα κάνει τότε ( σχήμα οξύμωρο) και φυσικά δεν ξαναφόρεσα ποτέ γαλότσες στην ζωή μου!
Είμαι σίγουρη ότι όλοι θα έχετε μια κάποια ιστορία που θα φέρνετε στην μνήμη σας αυτές τις ημέρες και που θα σας χαρίζει ένα χαμόγελο ανάμνησης στα χείλη!!!
Καλές γιορτές κι ευτυχισμένα Χριστούγεννα!!!!