ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΠΟΙΗΤΗ ΠΕΤΡΟ ΜΕΣΙΣΚΛΗ

ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΑ
Βήμα βαρύ με έφερε σ’ αυτήν εδώ την άκρη
Όπου,….Δεν έχει θέση η χαρά Κυρίαρχος το δάκρυ

Μαυροντυμένα σέρνονται Κορμιά απελπισμένα
Γονατιστά προσεύχονται Με χέρια παγωμένα

Κεριά, καντήλια, θυμιατά Τριαντάφυλλα και κρίνα
Με μια φροντίδα περισσή Στολίζουν κάθε μνήμα

Πόνος βουβός, πικρός καημός Κι ένα γιατί στα χείλη
Ένα γιατί ατέρμονο Απ την αυγή ως το δείλι

Δόξα, χρήμα, και όνειρα Θαμμένα μες το χώμα
Νιάτα που δεν γνώρισαν Του ‘έρωτα το χρώμα

Σε μαρμαρένιο πλαίσιο Μικρά, γλυκά αγγελούδια
Σκορπούν το χαμογέλιο τους Μα….είναι νεκρά λουλούδια

Και του γονιού η αγκαλιά Που ναι γλυκιά σαν μέλι
Πλήρης κι αν είναι ημερών ποιος να την χάσει θέλει;

Τον κύκλο ανοίγει της ζωής nΚάθε ψυχή σαν κλάψει
Και θα τον κλείσει κλαίγοντας Αυτός που θα την θάψει
Με μια πλατιά επιγραφή Πάνω σε κάθε μνήμα
ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ ΜΗ ΛΥΣΜΟΝΗΤΕ….