ΚΟΣΜΕ, ΜΙΚΡΕ,ΜΕΓΑΛΕ.....

Κουρέλια φόρεσε η χαρά

και ματωμένο τριαντάφυλλο στο στήθος

Την μοναξιά της πέρα δώθε σεργιανά μες το ανώνυμο το πλήθος.

Τι να πιστέψεις τώρα πια τα πληγωμένα σου φτερά δεν έχουν δύναμη για να πετάξεις

Κρύα η νύχτα, συμφορά Πως όνειρα ξανά να φτιάξεις

όταν τ’ ατέλειωτα γιατί απάντηση δεν έχουν

κι ότι κοιτάζεις γύρω σου τα μάτια δεν αντέχουν

να το θωρούν και απορούν, πως έγινε ο κόσμος,

αυτός που τόσο αγάπησες, και τώρα νιώθεις μόνος

ο κάθε χρόνος που περνά κλέβει και μια αχτίδα

από τον ήλιο της ψυχής

και την κρεμάει στο πρόσωπο σαν μια βαθιά ρυτίδα

κι αναρωτιέσαι κι απορείς ποιό θα ναι το φινάλε

Κόσμε, μικρέ, μεγάλε;.....

Ντόρα Μανατάκη