ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΦΙΛΗ (ΤΡΙΑΔΑ ΖΕΡΒΟΥ)

ΖΕΡΒΟΥ ΤΡΙΑΔΑ

Θ Ε Ο Κ Λ Ι Ν Η ! ΜΑΝΑ 11 ΠΑΙΔΙΩΝ....(Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ....)

Τρέμει απόψε η χέρα μου,πώς να το ξεκινήσω;
να γράψω για την μάνα μου...πέστε μου πως ν'αρχίσω...

Η πρώτη,την καλύτερη,ανάμνηση που έχω...
μα τηνε σκέφτομαι πολύ,καθόλου δεν αντέχω....

Για μένα, η μεγαλύτερη γυναίκα σε αξία,
έγραψε με το αίμα της,την πιο μικρή ιστορία...

την έχω χάσει, λογικό,χρόνια πολλά πιο πίσω...
και σήμερα το σκέφτηκα πως πρέπει να τιμήσω...

μια ηρωίδα της ζωής που πάλεψε με πάθος,
να αναθρέψει τα παιδιά,χωρίς να κάνει λαθος...

Μελαγχολώ όταν σκέφτομαι,την άγια μορφή της,
τότε που ήμουνα παιδί,να δίνει το φιλί της....

και στον καθένα χωριστά,το τρυφερό της χάδι,
σε μια σειρά,μικρά παιδιά,που ξάπλωναν ομάδι,

όλα μαζί,σ΄ενα σοφά,απάνω στα σανίδια,
και που πιστεύαν πως παντού,τα πάντα ήταν ίδια...

όλη η ζωη της δύσκολη,ατέλειωτη προσπάθεια,
να μη μας λείπει τίποτα,πολέμαγε,μα μάταια...

Ηταν τα χρόνια δύσκολα,η φτώχεια απελπισία,
βοήθεια απο πουθενά...το μόνο που΄χε αξία,

στην βασανιστική ζωή που ζούσε καθε μέρα,
ητανε τα κοπέλια της,αλήθεια πέρα ως πέρα....

Χωρίς δουλειά,χωρίς λεφτά,ποτε της δεν εβρήκε,
ουτε ένα ξεροκόματο ,και βάσανα μόνο είχε...

Την εκμεταλευτήκανε,την είχανε ως το βράδι,
στο θέρος και την πλήρωναν με ενα παξιμάδι....

Και το χειμώνα,στις ελιές,γυμνή μέσα στο κρύο,
απο τη γη τις μάζευε,μαζι με άλλες δύο,

γυναίκες που΄χανε κι αυτές ανάγκη να δουλέψουν
ενα μπουκάλι του λαδιού,στα σπίτια τους να πέψουν...

Γύριζε έξω,στα βουνά,στο ψυχος και στ' αγιάζι,
την δέρναν μπόρες δυνατές χωρίς να τηνε νοιαζει...

Μάζευε χόρτα,του βουνού,κι ύστερα περπατούσε,
ολόκληρα χιλιόμετρα,σε πλούσιους τα πουλούσε...

Τηνε ταπείνωσαν πολυ,και την ειρωνευτήκαν,
ελάχιστοι στο πλάι της στα δύσκολα σταθήκαν...

Ελεγε,είμαι άτυχη,που ότι και να κάνω,
κόσκινα ο θιος να μου πετά,ένα εγώ δεν πιάνω..

Γέννησε έντεκα παιδιά,δεν ξέφυγε κανένα,
απ 'τα χέρια της τα ικανά,όλα τανε στην πένα....

Δεν καταδέχτηκε ποτε,να πούνε,τα παιδιά σου,
τούτο η τ' αλλο κάμανε,πίσω σου η μπροστά σου...

Ολα καλά και άγια,υπάκουα τα καημένα,
κι όλα στο δρόμο του θεού,απο νωρίς βαλμένα..

Πέρασε απο κατοχή ,μεγάλες κακουχίες,
φόβο,απειλές,ξευτελισμούς..κι απο ταλαιπωρίες...

Αλλά ποτε δεν έσκυψε, η μάνα μου κεφάλι,
κι έλεγε....αύριο παιδιά,καινούργια μέρα πάλι...

το γεγονός πως έφερε τόσα παιδιά στον κόσμο,
την καθιστα στα μάτια μου τριαντάφυλλο και δυόσμο...

μέσα στον κήπο που πολλοί ποτέ τους δεν αξιώσαν,
να βγάλουν τ' αγριόχορτα που ξέμπαρκα φυτρώσαν....

Ξεχώρισε σαν την πηγή,απου ζωή μας δίνει,
που τρέχει καθαρό νερό,καθένας μας να πίνει..

Την λύγισαν τα βάσανα,βαριά 'χε αρρωστήσει,
στα τελευταία χρόνια της,πολυ ΄χε μαρτυρήσει,

Ενα Σαββάτο,πρωινό,έχασα την μιλιά μου...
η μάνα μου ξεψύχησε μέσα στην αγκαλιά μου...

Η μάνα...η ηρωίδα μου...πολυβασανισμένη.....
που μ'έκαμε ως με ξέρετε...φίλοι μου αγαπημένοι...