«ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ ΤΗ ΕΡΗΜΩ»

                 

       Βλέποντας τι συμβαίνει γύρω μου καθημερινά ,αναρωτιέμαι αν είναι αυτή η πόλη μου, η χώρα μου, η πατρίδα μου που τόσο αγαπώ και που έμαθα να την αγαπώ μέσα από τα σχολικά μου βιβλία από τους δασκάλους μου ,από την οικογένειά μου.

       Αναρωτιέμαι αν το ήθος , το φιλότιμο , ο σεβασμός που μου δίδαξαν ήταν ένα όνειρο που το είδα μόνο εγώ. Μήπως ονειρεύτηκα τη γειτονιά μου με τα ορθάνοιχτα παράθυρα τις νύχτες του καλοκαιριού χωρίς τον φόβο του κλέφτη , με τον αστυνόμο να τριγυρνά σε κάθε τετράγωνο εκτελώντας υπηρεσία για να προστατέψει εμένα , τον πολίτη , γιατί αυτό ήταν το καθήκον του και γι αυτό αγωνίζονταν συνειδητά.

        Αναρωτιέμαι αν ήταν όνειρο ο σεβασμός  «προς τους μεγαλύτερους»όπως μου έλεγε ο πατέρας μου ,που το είχα κάνει κτήμα μου και που το κουβαλάω ακόμη και τώρα κι ας είμαι εγώ η «προς τους μεγαλύτερους»

         Αναρωτιέμαι αν τα όσα έμαθα για την αγάπη προς την πατρίδα , τα διδάχθηκα μόνο εγώ γιατί σήμερα την βλέπω να παζαρεύεται και να ξεπουλιέται . Να έχει γίνει «πατρίδα» όλων των φυλών της γης .Ανθρώπων που δεν την αγάπησαν ποτέ και που στερούν από εμένα το δικαίωμα να την απολαμβάνω.

          ΟΛΑ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ.

         Νιώθω να με γεμίζουν φόβο οι νύχτες . Σφραγίζω τα παράθυρά μου, βάζω συναγερμούς στο σπίτι μου, στα αυτοκίνητό μου, σφίγγω την τσάντα μου επάνω μου όταν κυκλοφορώ  στο δρόμο, υποπτεύομαι όποιον με πλησιάζει, και βέβαια ανέχομαι καθημερινά να με δουλεύουν ολοι αυτοι που με έφεραν σ αυτην την κατάσταση, της φτώχειας, και της εξαθλιωσης. Πονάω, ματώνω, υψώνω την φωνή μου όμως μένει.....                       

                       «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ ΤΗ ΕΡΗΜΩ»