ΤΑ .ΓΚΡΙΖΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 2011
Η φετινή χρονιά ίσως να μην μας θυμίζει τίποτα από την χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα των παρελθόντων χρόνων
Τα γεγονότα τον τελευταίο καιρό, το ένα μετά το άλλο, έχουν κατρακυλήσει σαν χιονοστιβάδα οι βιασμοί, οι ληστείες, οι βανδαλισμοί στο κέντρο της Αθήνας, οι απεργίες, οι πορείες διαμαρτυρίας, τα μέτρα οι νέες λέξεις που προστέθηκαν στο λεξιλόγιο μας (άγνωστες μέχρι χθες) χαράτσι, περαίωση, εφεδρεία, μνημόνιο, ΔΝΤ, οι εισφορές, οι μειώσεις κλπ… . Όλα μαζί μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι χάθηκε πλέον η ελπίδα από αυτόν τον τόπο για καλύτερες μέρες. Και λαός χωρίς ελπίδα έχει πεθάνει
Η ελπίδα είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να σε κρατήσει ζωντανό στη ζωή.
Είναι η πυξίδα στο καράβι που βοηθάει τον καπετάνιο να βρει το λιμάνι.
Είναι το οξυγόνο που σου γεμίζει τους πνεύμονες.
Με την ελπίδα πας μπροστά όσο δύσκολος κι αν είναι ο δρόμος.
Το πρώτο πράγμα που θα ρωτήσει τον γιατρό ο άρρωστος είναι «Υπάρχει ελπίδα:;;;»
Στον τάφο του μεγάλου μας συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη υπάρχει η επιγραφή, «Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος».
Εγώ όμως θα ρωτήσω... Χωρίς πιστεύω, ιδανικά και ελπίδα, ποιό θα μπορούσε να είναι το μέλλον της πατρίδας μας, της οικογένειας, των παιδιών μας: Για να είμαστε λεύτεροι.
Ο αγώνας μας στη ζωή στηρίζεται σ’ αυτή την έννοια, στην ελπίδα για ένα πιο φωτεινό μέλλον για καλύτερη ποιότητα ζωής. Όμως οι κυβερνώντες αυτόν τον τόπο, οι αρχές, η παιδεία, η πρόνοια, η δικαιοσύνη, η οικονομία, με την εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα, μας έχουν στερήσει το δικαίωμα να ελπίζουμε, να οραματιζόμαστε, ακόμα και να ονειρευόμαστε πως αύριο θα ξημερώσει άλλη καλύτερη μέρα.
Ο άρρωστος τρέμει την μέριμνα της κρατικής περίθαλψης και φυσικά δεν ελπίζει τίποτα.
Ο απροστάτευτος πολίτης σε ποιόν να διαμαρτυρηθεί και να μπορέσει να βρει το δίκιο του. Άρα δεν ελπίζει κι αυτός τίποτα.
Ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο μετανάστης,{που και αυτός ήλπιζε} από που να κρατηθούν;;;;.
Η βιομηχανική ζωή έσβησε, εργοστάσια, ναυπηγεία, βιοτεχνίες, καταστήματα ερήμωσαν. Περπατάς στους δρόμους και βλέπεις άδειες βιτρίνες και πόρτες με λουκέτα
Οι συντάξεις των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας που αγωνίστηκαν μια ολόκληρη ζωή, ψίχουλα, και αντί να αυξηθούν, με υπουργικές αλχημείες, μειώνονται, συρρικνώνοντας. Πνιγήκαμε στα χρέη, μας γονάτισαν οι φόροι.
Ληστείες,, βίαιοι θάνατοι, η χώρα ξεπουλήθηκε,… ανεργία, πείνα, , αυτοκτονίες και ποιος ξέρει τι θα έρθει ακόμα…
Τα φετινά Χριστούγεννα δεν μπορούν και δεν θα έχουν λάμψη, χαρά ,πλούσια γιορτινά τραπέζια, δώρα, Όσα λαμπιόνια κι αν ανάψουν στις γειτονιές δεν θα φωτίσουν τις καρδιές μας θα είναι μουντά, σκοτεινά και γκρίζα, σαν την ψυχή εκατομμυρίων Ελλήνων αγανακτισμένων, πεινασμένων, απολυμένων, χρεωμένων….
Και σένα που δεν σε άγγιξε ακόμα η κρίση, πως θα μπορέσεις να χαρείς να γιορτάσεις, να γλεντήσεις, όταν ξέρεις ότι δίπλα σου υπάρχουν παιδιά που λιποθυμάνε από την πείνα ( τα ακούσαμε κι αυτό), κρυώνουν, που δεν θα πάρουν ούτε ένα δώρο, ένα παιχνίδι, γιατί για το παιδί ,το παιχνίδι αυτές τις ημέρες έχει πιο μεγάλη αξία κι από το φαί . ‘Όταν ξέρεις ότι οικογένειες που μέχρι χθες ζούσαν καλά, δούλευαν και προσέφεραν στο σπιτικό τους και σήμερα άνεργοι, θα περιμένουν ένα πιάτο φαί από την πρόνοια, από τον φιλεύσπλαχνο γείτονα ή από το συσσίτιο της εκκλησίας για να περάσουν τις άγιες μέρες….
Ένα γκρίζο πέπλο μας έχει σκεπάσει.
το χαμόγελο έχει παγώσει στα χείλη μας και η ελπίδα έχει σβήσει ….οι ευτυχισμένες μέρες για κάποιες γενιές πέρασαν ανεπιστρεπτί….
Και το πιο πικρό… δεν έχουμε την δύναμη να ανταλλάξουμε ευχές, είναι σαν να εύχεσαι χρόνια πολλά σε έναν ετοιμοθάνατο.
Αυτή την χρόνιά μοιραστείτε τα καλούδια σας με τον συνάνθρωπό σας, δώστε χαρά στα παιδιά που πληρώνουν τα λάθη μας και που δεν φταίνε αφού εμείς τους παραδώσαμε την σκυτάλη για να αγωνιστούν σε «αγώνα ανώμαλου δρόμου"
Ντόρα Μανατάκη
Η φετινή χρονιά ίσως να μην μας θυμίζει τίποτα από την χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα των παρελθόντων χρόνων
Τα γεγονότα τον τελευταίο καιρό, το ένα μετά το άλλο, έχουν κατρακυλήσει σαν χιονοστιβάδα οι βιασμοί, οι ληστείες, οι βανδαλισμοί στο κέντρο της Αθήνας, οι απεργίες, οι πορείες διαμαρτυρίας, τα μέτρα οι νέες λέξεις που προστέθηκαν στο λεξιλόγιο μας (άγνωστες μέχρι χθες) χαράτσι, περαίωση, εφεδρεία, μνημόνιο, ΔΝΤ, οι εισφορές, οι μειώσεις κλπ… . Όλα μαζί μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι χάθηκε πλέον η ελπίδα από αυτόν τον τόπο για καλύτερες μέρες. Και λαός χωρίς ελπίδα έχει πεθάνει
Η ελπίδα είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να σε κρατήσει ζωντανό στη ζωή.
Είναι η πυξίδα στο καράβι που βοηθάει τον καπετάνιο να βρει το λιμάνι.
Είναι το οξυγόνο που σου γεμίζει τους πνεύμονες.
Με την ελπίδα πας μπροστά όσο δύσκολος κι αν είναι ο δρόμος.
Το πρώτο πράγμα που θα ρωτήσει τον γιατρό ο άρρωστος είναι «Υπάρχει ελπίδα:;;;»
Στον τάφο του μεγάλου μας συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη υπάρχει η επιγραφή, «Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος».
Εγώ όμως θα ρωτήσω... Χωρίς πιστεύω, ιδανικά και ελπίδα, ποιό θα μπορούσε να είναι το μέλλον της πατρίδας μας, της οικογένειας, των παιδιών μας: Για να είμαστε λεύτεροι.
Ο αγώνας μας στη ζωή στηρίζεται σ’ αυτή την έννοια, στην ελπίδα για ένα πιο φωτεινό μέλλον για καλύτερη ποιότητα ζωής. Όμως οι κυβερνώντες αυτόν τον τόπο, οι αρχές, η παιδεία, η πρόνοια, η δικαιοσύνη, η οικονομία, με την εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα, μας έχουν στερήσει το δικαίωμα να ελπίζουμε, να οραματιζόμαστε, ακόμα και να ονειρευόμαστε πως αύριο θα ξημερώσει άλλη καλύτερη μέρα.
Ο άρρωστος τρέμει την μέριμνα της κρατικής περίθαλψης και φυσικά δεν ελπίζει τίποτα.
Ο απροστάτευτος πολίτης σε ποιόν να διαμαρτυρηθεί και να μπορέσει να βρει το δίκιο του. Άρα δεν ελπίζει κι αυτός τίποτα.
Ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο μετανάστης,{που και αυτός ήλπιζε} από που να κρατηθούν;;;;.
Η βιομηχανική ζωή έσβησε, εργοστάσια, ναυπηγεία, βιοτεχνίες, καταστήματα ερήμωσαν. Περπατάς στους δρόμους και βλέπεις άδειες βιτρίνες και πόρτες με λουκέτα
Οι συντάξεις των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας που αγωνίστηκαν μια ολόκληρη ζωή, ψίχουλα, και αντί να αυξηθούν, με υπουργικές αλχημείες, μειώνονται, συρρικνώνοντας. Πνιγήκαμε στα χρέη, μας γονάτισαν οι φόροι.
Ληστείες,, βίαιοι θάνατοι, η χώρα ξεπουλήθηκε,… ανεργία, πείνα, , αυτοκτονίες και ποιος ξέρει τι θα έρθει ακόμα…
Τα φετινά Χριστούγεννα δεν μπορούν και δεν θα έχουν λάμψη, χαρά ,πλούσια γιορτινά τραπέζια, δώρα, Όσα λαμπιόνια κι αν ανάψουν στις γειτονιές δεν θα φωτίσουν τις καρδιές μας θα είναι μουντά, σκοτεινά και γκρίζα, σαν την ψυχή εκατομμυρίων Ελλήνων αγανακτισμένων, πεινασμένων, απολυμένων, χρεωμένων….
Και σένα που δεν σε άγγιξε ακόμα η κρίση, πως θα μπορέσεις να χαρείς να γιορτάσεις, να γλεντήσεις, όταν ξέρεις ότι δίπλα σου υπάρχουν παιδιά που λιποθυμάνε από την πείνα ( τα ακούσαμε κι αυτό), κρυώνουν, που δεν θα πάρουν ούτε ένα δώρο, ένα παιχνίδι, γιατί για το παιδί ,το παιχνίδι αυτές τις ημέρες έχει πιο μεγάλη αξία κι από το φαί . ‘Όταν ξέρεις ότι οικογένειες που μέχρι χθες ζούσαν καλά, δούλευαν και προσέφεραν στο σπιτικό τους και σήμερα άνεργοι, θα περιμένουν ένα πιάτο φαί από την πρόνοια, από τον φιλεύσπλαχνο γείτονα ή από το συσσίτιο της εκκλησίας για να περάσουν τις άγιες μέρες….
Ένα γκρίζο πέπλο μας έχει σκεπάσει.
το χαμόγελο έχει παγώσει στα χείλη μας και η ελπίδα έχει σβήσει ….οι ευτυχισμένες μέρες για κάποιες γενιές πέρασαν ανεπιστρεπτί….
Και το πιο πικρό… δεν έχουμε την δύναμη να ανταλλάξουμε ευχές, είναι σαν να εύχεσαι χρόνια πολλά σε έναν ετοιμοθάνατο.
Αυτή την χρόνιά μοιραστείτε τα καλούδια σας με τον συνάνθρωπό σας, δώστε χαρά στα παιδιά που πληρώνουν τα λάθη μας και που δεν φταίνε αφού εμείς τους παραδώσαμε την σκυτάλη για να αγωνιστούν σε «αγώνα ανώμαλου δρόμου"
Ντόρα Μανατάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου