Το μένος της θάλασσας!

Εμάνιασε η θάλλασα, τριγμός στα σωθικά της άρχισε και κατάπινε ό,τι έβρισκε μπροστά της Κύμα πελώριο ορθώνεται και σαν θεριό βρηχάται - Παίρνω εκδίκηση άφρονες, της αδερφής, της μάνας γης, που σεις καταπάτάτε Τα σωθικά ρημάξατε, κάψατε τα στολίδια τα δέντρα της και τα βουνά μείναν αποκαήδια Τον άνεμο μολύνατε, τα γαλανά νερά μου μ' απόβλητα γεμίσατε πνίξατε τα παιδιά μου. Ήρθε η σειρά μου τώρα πια, να πάρω τα ηνία και ν' αφανίσω τούτη δω την σκάρτη κοινωνία. Τούτα είπε και ξεθύμανε στ' ανέμου την γαλήνη επέστρεψε στον φλοίσβο της... και στον αφέντη της θεό, άφησε να μας κρίνει!