Επαναστάτης το μυαλό
Και ήσυχα να κοιμηθείς
Τις νύχτες δεν σ αφήνει.
Έκανες λέει, μια ζωή
Όπως την ‘θελαν οι άλλοι
Ήθελες να σαι δυνατό,
Όμως σκυμμένο κράταγες
Πάντοτε το κεφάλι
Μονάχα μες τη σκέψη σου
Δινότανε η μάχη
Κι όταν η ώρα έφτανε
Τα όπλα κάτω άφηνες
Και έφευγες εν τάχει
Σώμα, για δεν ακολουθείς
Την επανάσταση του
Και μένεις αδρανές,
νωθρό
Σε καθ’ εξέγερση του;
Σώμα , γιατί η άρνηση
Κι ενώ πετάει η ψυχή,
Διέξοδο γυρεύει….
Εσύ μένεις ακλόνητο
Στην ίδια πάντα θέση
Κι όσο κι αν κείνο προσπαθεί
Να σε κερδίσει,
Δύσκολα νομίζω θα
μπορέσει.
Ελεύθερος μονάχα ο νους
Μπροστάρης θαν’ της
μάχης
Ενώ εσύ σώμα δυστυχώς
Του σκλάβου τύχη θα
‘χεις.
Ντόρα Μανατάκη
2 σχόλια:
Αυτή η αιώνια μάχη! Όμως αλήθεια υπάρχει μάχη; Ή μήπως το σώμα σαν άβουλο και άχαρο κουτί που είναι δεν κάνει παρά αυτό για το οποίο είναι φτιαγμένο; Μια ταπεινή κάμπια είναι που κρύβει μέσα του την πεταλούδα που κάποτε θα βγει για να πετάξει αφήνοντας το άχρηστο να κείτεται χάμω.
Υπέροχος ο τρόπος που προβληματίστηκες με ποιητικό τρόπο. Μου άρεσε ιδιαίτερα ο ρυθμός σου.
Καλή σου εβδομάδα Ντόρα.
καλησπέρα φιλε μου Χριστοφορε, έχεις δίκιο ενα αβουλο και άχαρο κουτι ειναι το σωμα μας. σ ευχαριστώ για το πέρασμα σου!!!
Δημοσίευση σχολίου